سوره حجر

امام صادق (علیه السلام)- هرکس این سوره را با زعفران نوشته و به زنی که شیرش کم است بنوشاند، شیرش زیاد می‌شود؛ و هرکس این سوره را نوشته و در صندوقچه یا جیب خویش بگذارد و صبحگاهان درحالی‌که این سوره را همراه دارد [از خانه] بیرون رود کسب و کارش رونق یافته و در خرید و فروش، هیچ‌کس از معامله‌ی با او منصرف نمی‌گردد و مردم مشتاق به معامله‌ی با او می‌شوند.

امام سجّاد (علیه السلام)- و تو که خجسته‌ای و برتری و در ابتدای برخی از سوره‌ها فرمودی: الر، این آیات کتاب استوار و حکمت آمیز است. (یونس/۱)، الر، این کتابی است که آیاتش استحکام یافته سپس تشریح شده‌است. (هود/۱)، الر، آن آیات کتاب آشکار است. (یوسف/۱) ... الم، آن کتاب با عظمتی‌است که شک در آن راه ندارد. (بقره/۲۱)، و [همچنین] در مواردی همانند این‌ها از سوره‌های طَواسین (سوره‌های شعراء، نمل و قصص که با طس شروع می‌شوند) و حَوامیم (سوره‌های غافر، فصّلت، شوری، زخرف، دخان، جاثیه و احقاف که با حم شروع می‌شوند)؛ در تمامی این موارد، قرآن را با سوگندی همراه نمودی که [پیش از] آن سوگند، نام کسی است (پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)) که او را مخصوص وحی خویش کرده و سرّ نهانِ خود را نزد او به امانت گذاردی؛ و او نیز برایمان از قرآن، شروط واجباتت را روشن ساخت و سنّت واضح و آشکارت را بر ما نمایاند و حلال و حرام را به صورت گویا برایمان بیان نمود و تیرگی‌های‌ظلمت را روشن کرد و ما را از ارتکاب گناهان دور ساخت و طاعت تو را بر عهده‌ی ما قرار داد و به ما در پیِ طاعت، وعده‌ی شفاعت داد. من نیز از جمله‌ی کسانی شدم که فرمان او را گردن نهاده و دعوتش را پذیرفتند و به ریسمان او چنگ زدند؛ بنابراین نماز را به پا داشته و زکات را پرداخت نمودم و روزه را بر خود لازم شمردم».

امام باقر (علیه السلام)- عبدالله‌بن‌عطاء مکّی از امام باقر (علیه السلام) در مورد معنای آیه‌ی رُبَما یَوَدُّ الَّذِینَ کَفَرُوا لَوْ کانُوا مُسْلِمِینَ؛ پرسید، حضرت فرمود: «روز قیامت، منادی چنین ندا سر دهد و همه‌ی مخلوقات [نیز ندایش‌را] بشنوند که: «آگاه باشید! کسی داخل بهشت نمی‌شود مگر اینکه مسلمان (تسلیم در برابر دستورات خداوند) باشد»! در آن روز کافران آرزو می‌کنند که ای‌کاش [در دنیا] تسلیم ولایت امیرالمؤمنین (علیه السلام) بودند». و فرمود: «روزی این آیه شریفه [که در ادامه آید] بر پیامبر (صلی الله علیه و آله) نازل شد: الظَّالِمُونَ، یعنی در حق خاندان محمّد (صلی الله علیه و آله) لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ آنگاه که عذاب را به چشم خود دیدند. و آن عذاب همان امام علی (علیه السلام) است، گفتند: هَلْ إِلَی مَرَدٍّ مِنْ سَبِیلٍ آیا هیچ راهی برای بازگشت هست؟ و آیا راهی هست تا ما به دنیا بازگردیم و این بار خلافت علی (علیه السلام) را بپذیریم و خداوند درباره‌ی آنان گوید: وَ تَراهُمْ یُعْرَضُونَ عَلَیْها؛ یعنی روحشان به سوی دوزخ برده می‌شود یعنی به علی (علیه السلام) می‌نگرند مِنْ طَرْفٍ خَفِیٍّ؛ زیرچشمی. و قالَ الَّذِینَ آمَنُوا کسانی که ایمان آورده اند، گویند: یعنی به آل محمّد (صلی الله علیه و آله) ایمان آورده‌اند. گویند: «زیانکاران واقعی آنانند که خود و خانواده خویش را روز قیامت از دست داده‌اند؛ آگاه باشید که ظالمان (آن روز) در حق خاندان محمّد در عذاب دائمند!»

امام صادق (علیه السلام)- روز قیامت منادی ندا سر می‌دهد به‌گونه‌ای که همه‌ی مردم می‌شنوند [که امروز]: «کسی داخل بهشت نمی‌شود مگر اینکه مسلمان باشد». آنجاست که چه بسا آرزو می‌کنند که ای کاش مسلمان بودند!

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- وقتی دوزخیان در دوزخ گرد هم آیند و [مشاهده کنند که] در میانشان برخی از مسلمانان که خداوند [به دلیل گناهانشان] اراده نموده [آن‌ها در دوزخ باشند]، نیز وجود دارند، کافران به مسلمانان گویند: «مگر شما مسلمان نبودید»؟ گویند: «چرا»! کافران گویند: «پس مسلمانی شما به دردتان نخورد و بالآخره با ما در دوزخ قرار گرفتید». گویند: «ما گناهانی داشتیم که به خاطر آن‌ها گرفتار شدیم». خداوند سخن آن‌ها را شنیده و فرمان خواهد داد هر مسلمان [با ایمانی] که در دوزخ است را از آن بیرون نمایند؛ در آن هنگام کافران گویند: «ای کاش ما نیز مسلمان بودیم».

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- مرگ‌ها فرا می‌رسد ولی آرزوها پایان نمی‌پذیرد.

امام علی (علیه السلام)- هیچ‌کس آرزوی دراز نخواهد داشت مگر اینکه مرتکب اعمال بد و زشت شود.

امام علی (علیه السلام)- من از دو چیز بر شما بیم دارم: پیروی از هوای نفس و آرزوی دراز؛ امّا پیرویِ هوای نفس [انسان‌را] از حقّ باز می‌دارد و آرزوی دراز، آخرت را از یاد می‌برد.

امام علی (علیه السلام)- بدانید که آرزو [ی دور و دراز] عقل را غافل و یاد خدا را به فراموشی می‌سپارد؛ پس آرزو [ی ناروا] را دروغ انگارید که آرزو فریبنده است و صاحبش فریب خورده.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- امام باقر (علیه السلام) فرمود: از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) سؤال شد: «زیرک‌ترین مؤمن کیست»؟ فرمود: «آن‌که بیش از دیگران یاد مرگ کند و برای آن آماده‌تر باشد».