آیه ۱ - سوره حجر

امام سجّاد (علیه السلام)- و تو که خجسته‌ای و برتری و در ابتدای برخی از سوره‌ها فرمودی: الر، این آیات کتاب استوار و حکمت آمیز است. (یونس/۱)، الر، این کتابی است که آیاتش استحکام یافته سپس تشریح شده‌است. (هود/۱)، الر، آن آیات کتاب آشکار است. (یوسف/۱) ... الم، آن کتاب با عظمتی‌است که شک در آن راه ندارد. (بقره/۲۱)، و [همچنین] در مواردی همانند این‌ها از سوره‌های طَواسین (سوره‌های شعراء، نمل و قصص که با طس شروع می‌شوند) و حَوامیم (سوره‌های غافر، فصّلت، شوری، زخرف، دخان، جاثیه و احقاف که با حم شروع می‌شوند)؛ در تمامی این موارد، قرآن را با سوگندی همراه نمودی که [پیش از] آن سوگند، نام کسی است (پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)) که او را مخصوص وحی خویش کرده و سرّ نهانِ خود را نزد او به امانت گذاردی؛ و او نیز برایمان از قرآن، شروط واجباتت را روشن ساخت و سنّت واضح و آشکارت را بر ما نمایاند و حلال و حرام را به صورت گویا برایمان بیان نمود و تیرگی‌های‌ظلمت را روشن کرد و ما را از ارتکاب گناهان دور ساخت و طاعت تو را بر عهده‌ی ما قرار داد و به ما در پیِ طاعت، وعده‌ی شفاعت داد. من نیز از جمله‌ی کسانی شدم که فرمان او را گردن نهاده و دعوتش را پذیرفتند و به ریسمان او چنگ زدند؛ بنابراین نماز را به پا داشته و زکات را پرداخت نمودم و روزه را بر خود لازم شمردم».