آیه ۱۸ - سوره حجر

امام علی (علیه السلام)- شبی همراه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بودیم که ناگهان ستاره‌ای [از آسمان] پرتاب شد و برقی زد. حضرت به اطرافیان فرمود: «وقتی در زمان جاهلیّت مانند چنین صحنه‌ای را می‌دیدید چه می‌گفتید»؟ عرض کردند، می‌گفتیم: «شخص بزرگی از دنیا رفته و [یا] شخص بزرگی به دنیا آمده است». فرمود: «ستاره‌ها به‌خاطر مرگ و زندگی کسی پرتاب نمی‌شوند؛ بلکه چون پروردگارمان فرمان وجود چیزی را صادر کند، حاملان عرش الهی خدا را تسبیح کرده و گویند: «پروردگارمان فرمان وجود فلان‌چیز را صادر نمود»، اهل آسمانِ پایینِ عرش این سخن را می‌شنوند و همین سخن را تکرار می‌کنند تا اینکه خبر به اهل آسمان دنیا می‌رسد؛ [در آنجا] شیاطین، دزدانه گوش فرا می‌دهند و چه‌بسا مقداری از خبر را به‌دست می‌آورند و آن را به پیشگویان منتقل‌کرده و آن را کم و زیاد می‌کنند، در نتیجه پیشگویان گاهی خطا کرده و گاهی درست پیشگویی می‌کنند. تا اینکه خداوند عزّوجلّ آسمان را به‌وسیله‌ی این ستارگان [از استراق‌سمع شیاطین] حفظ نمود و در نتیجه [راهِ] پیشگویی بسته شد و دیگر خبردادن از آینده وجود ندارد».

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- از آمنه مادر پیامبر (صلی الله علیه و آله) روایت است که گفت: «زمانی‌که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را آبستن بودم، احساس آبستنی نمی‌کردم و همچون زنان دیگر، دچار سنگینی بارداری نبودم؛ و در خواب دیدم گویا کسی نزدم آمد و به من گفت: «بهترین مردمان را باردار شده‌ای». هنگامی‌که او را به دنیا آوردم با دست‌ها و زانوهایش خود را از زمین بلند کرد و سرش را رو به‌سوی آسمان گرفت و [در آن میان] پرتو درخشانی از من نمایان شد که فضای میان آسمان و زمین را روشن کرد و شیاطین با ستاره‌ها رانده شدند و از ورود به آسمان منع شدند. قریش وقتی حرکت شهاب‌ها در آسمان و افتادن آن‌ها را دیدند، ترسیدند و گفتند: «قیامت برپا شده است». همگی نزد ولیدبن‌مغیره جمع شدند که پیرمردی باتجربه بود و از او درباره‌ی این حوادث پرسیدند. ولید گفت: «به ستارگانی‌که راه‌ها در تاریکی‌های خشکی و دریا به کمک آن‌ها پیدا می‌شود بنگرید، اگر آن‌ها ناپدید شده‌اند قیامت فرا رسیده است و اگر در جای خویش پابرجا هستند اتّفاق جدیدی رخ داده است». در مکّه مردی یهودی به نام یوسف بود؛ چون دید ستارگان در آسمان به حرکت درآمده‌اند به محلّ اجتماع قریش رفته و [به آن‌ها] گفت: «ای قریشیان! آیا امشب در میان شما کودکی متولّد شده است»؟ گفتند: «نه». گفت: «به تورات قسم که اشتباه می‌کنید! در این شب آخرین و بهترین پیامبران متولّد شده است و در کتاب‌های ما چنین آمده که چون این پیامبر به دنیا بیاید، شیاطین [با ستاره‌ها] رانده شده و از آسمان دور می‌شوند». پس هریک از قریشیان به خانه‌ی خود بازگشت و از اهل خود در این‌باره پرس‌وجو کرد. آن‌ها گفتند: «عبدالله‌بن‌عبدالمطّلب صاحب پسری شده است». آن یهودی گفت: «او را به من نشان دهید». قریش همراه او به خانه‌ی آمنه رفتند و به آمنه گفتند: «پسرت را بیرون بیاور تا این یهودی او را ببیند»! آمنه قنداق نوزاد را بیرون آورد. یهودی در چشمان نوزاد نگریست و پوشش شانه‌ی او را کناری زد و خال سیاهی را دید که چند مو بر آن بود و با دیدن‌آن بیهوش بر زمین افتاد. قریشیان به او خندیدند. یهودی گفت: «ای قریشیان! آیا می‌خندید؟! این پیامبرِ شمشیر است (با شمشیر قیام می‌کند) و شما را نابود خواهد کرد؛ پیامبری و نبوّت تا ابد از بنی‌اسرائیل خارج شد». مردم پراکنده شدند درحالی‌که از جریان این یهودی سخن می‌گفتند. [از سویی‌دیگر] چون شیاطین به‌وسیله‌ی ستارگان رانده شدند و این مسأله برایشان تازگی داشت همگی نزد ابلیس گرد آمدند و گفتند: «از ورود ما به آسمان جلوگیری شد و ما با شهاب سنگ رانده شدیم»! ابلیس گفت:»حتماً در دنیا اتّفاق مهمّی رخ داده است، بگردید و آن را بیابید». شیاطین [پراکنده شدند و کمی بعد] برگشتند و گفتند: «ما چیزی ندیدیم». ابلیس گفت: «من خود باید به‌دنبال آن بروم»؛ و میان مشرق و مغرب را گشت تا اینکه به حرم رسید و آن را پوشیده از فرشتگان یافت و جبرئیل را دید که بر در حرم ایستاده و نیزه‌ای به دست دارد. ابلیس خواست وارد حرم شود که جبرئیل بر سر او فریادی زد و گفت: «دور شو ای ملعون»! ابلیس به‌شکل گنجشکی از جانب کوه حراء وارد شد و گفت: «ای جبرئیل! از تو سؤالی دارم». جبرئیل گفت: «چه می‌خواهی»؟ پرسید: «چه اتّفاقی افتاده است و برای چه در دنیا گرد هم آمده‌اید»؟ گفت: «پیامبر این امّت متولّد شده است و او آخرین و بهترین پیامبران است». ابلیس پرسید: «آیا من می‌توانم او را فریب بدهم»؟ جبرئیل گفت: «نه». پرسید: «امّتش را چطور»؟ گفت: «آری». ابلیس گفت: «خشنود شدم».

امام علی (علیه السلام)- [در ضمن روایتی که در آن، مردی یهودی پیرامون معجزات پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) از امیرالمؤمنین (علیه السلام) سؤالاتی نمود، آمده است که حضرت فرمود]: و در شب میلاد پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرشتگان درحالی دیده شدند که [به آسمان] بالا رفته و [به زمین] پایین می‌آیند و مشغول تسبیح و تقدیس خداوند هستند و ستارگان به لرزه درآمده و سقوط می‌کنند؛ و همه‌ی این‌ها از نشانه‌های میلاد آن حضرت (صلی الله علیه و آله) بود. و چون ابلیس که در آسمان سوّم برای خود جایگاهی داشت آن صحنه‌های عجیب را در آن شب دید، تصمیم به رفتن به آسمان گرفت و دیگر شیاطین که کارشان استراق‌سمع بود خواستند که [در آن شب نیز به آسمان رفته و] استراق‌سمع کنند ولی جملگی از [رفتن به] آسمان‌ها منع و با شهاب‌ها رانده شدند و این‌ها همه دلائل نبوّت پیامبر (صلی الله علیه و آله) بود.

امام علی (علیه السلام)- و [خداوند] بر هر راه و شکافی از آسمان، نگهبانی از شهاب‌های روشن گماشت.