آیه الَّذينَ يَجْعَلُونَ مَعَ اللهِ إِلهاً آخَرَ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ [96]
همان كسانى كه معبود ديگرى با خدا قرار مى‌دهند؛ امّا به‌زودى مى‌فهمند [كه در اشتباه بودند]!
امیرالمؤمنین (علیه السلام)- عَنْ جَبَلَهًَْ الْمَکِّیَّهًِْ قَالَ: سَمِعْتُ مِیثَمَ‌التَّمَّارَ (رحمة الله علیه) یَقُولُ وَ اللَّهِ لَتَقْتُلُ هَذِهِ الْأُمَّهًُْ ابْنَ نَبِیِّهَا فِی الْمُحَرَّمِ لِعَشْرٍ یَمْضِینَ مِنْهُ وَ لَیَتَّخِذَنَّ أَعْدَاءُ اللَّهِ ذَلِکَ الْیَوْمَ یَوْمَ بَرَکَهًٍْ وَ إِنَّ ذَلِکَ لَکَائِنٌ قَدْ سَبَقَ فِی عِلْمِ اللَّهِ تَعَالَی ذِکْرُهُ أَعْلَمُ ذَلِکَ لِعَهْدٍ عَهِدَهُ إِلَیَّ مَوْلَایَ أمیرالمؤمنین (علیه السلام) وَ لَقَدْ أَخْبَرَنِی أَنَّهُ یَبْکِی عَلَیْهِ کُلُّ شَیْءٍ حَتَّی الْوُحُوشُ فِی الْفَلَوَاتِ وَ الْحِیتَانُ فِی الْبَحْرِ وَ الطَّیْرُ فِی السَّمَاءِ وَ یَبْکِی عَلَیْهِ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ وَ النُّجُومُ وَ السَّمَاءُ وَ الْأَرْضُ وَ مُؤْمِنُو الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ وَ جَمِیعُ مَلَائِکَهًِْ (السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِینَ وَ رِضْوَانُ وَ مَالِکٌ وَ حَمَلَهًُْ الْعَرْشِ (علیه السلام) وَ تَمْطُرُ السَّمَاءُ دَماً وَ رَمَاداً ثُمَّ قَالَ وَجَبَتْ لَعْنَهًُْ اللَّهِ عَلَی قَتَلَهًِْ الحسین (علیه السلام) کَمَا وَجَبَتْ عَلَی الْمُشْرِکِینَ الَّذِینَ یَجْعَلُونَ مَعَ اللهِ إِلهاً آخَرَ وَ کَمَا وَجَبَتْ عَلَی الْیَهُودِ وَ النَّصَارَی وَ الْمَجُوس.
امام علی (علیه السلام) جبله مکیّه گوید: از میثم‌تمار (رحمة الله علیه) شنیدم که می‌گفت: «به خدا قسم! این امّت پسر پیغمبرشان (صلی الله علیه و آله) را در دهم مُحرم کُشتند و دشمنان خدا آن روز را روز برکت قرار دادند و این کار آن‌ها در علم خدا ذکر شده بود و یادش از سابق بود و من نیز این را می‌دانم به دلیل وصّیتی که امیرالمؤمنین (علیه السلام) به من کرده بود و به من خبر داد: «هر چیزی حتی وحشیان در صحراها و ماهیان در دریا و پرندگان در آسمان بر او گریه می‌کنند و خورشید و ماه و ستارگان و آسمان و زمین انسان‌ها و جنّیان مؤمن و تمام فرشتگان آسمان‌ها و زمین‌ها و رضوان و مالک و حاملان عرش الهی بر او می‌گریند و آسمان خون و غبار می‌بارد». آنگاه فرمود: «لعنت خدا بر قاتلان حسین (علیه السلام)! واجب گشت همان‌گونه که واجب شد بر مشرکانی الَّذِینَ یَجْعَلُونَ مَعَ اللهِ إِلهاً آخَرَ که با الله، خدایان دیگری قرار می‌دادند و همان‌گونه که بر یهود و نصاری و مجوس واجب شد».
امیرالمؤمنین (علیه السلام)- عَنْ عَلِیٍّ (علیه السلام) أَنَّهُ قَالَ مَرِضْتُ فَعَادَنِی رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) ... ثُمَّ قَالَ أَ تُحِبُّ أَنْ یَکْشِفَ اللَّهُ مَا بِکَ فَقُلْتُ بَلَی یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) قَالَ قُلِ اللَّهُمَّ ارْحَمْ جِلْدِیَ الرَّقِیقَ وَ عَظْمِیَ الدَّقِیقَ و أَعُوذُ بِکَ مِنْ فَوْرَهًِْ الْحَرِیقِ یَا أُمَّ مِلْدَمٍ إِنْ کُنْتِ آمَنْتِ بِاللَّهِ فَلَا تَأْکُلِی اللَّحْمَ وَ لَا تَشْرَبِی الدَّمَ وَ لَا تَفُورِی مِنَ الْفَمِ وَ انْتَقِلِی إِلَی مَنْ یَزْعُمُ أَنَّ مَعَ اللهِ إِلهاً آخَرَ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- امام علی (علیه السلام) فرمود: من بیمار شدم و پیامبر (صلی الله علیه و آله) از من عیادت فرمود ... سپس فرمود: «می‌خواهی خدا دردت را براندازد». گفتم: «آری ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)»! فرمود: «بگو: پروردگارا بر پوست نازک و استخوان باریک من رحم کن، به تو پناه می برم از شدت آتش، ای تب، اگر به خدا و روز قیامت ایمان داری، از این گوشت نخور و از این خون نیاشام و از این جا به جسم کسی وارد شو که می پندارد خدایی با خدای یگانه هست».