سوره مدثر

امام باقر (علیه السلام)- هرکس سوره‌ی مدثّر را در نماز واجب بخواند، حقّی بر خداوند خواهد بود که وی را همراه حضرت محمّد (صلی الله علیه و آله) در جایگاه ایشان قرار دهد و به خواست خداوند، در زندگی دنیوی به هیچ وجه، سختی و گرفتاری به وی نخواهد رسید.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- یا أَیُّهَا المُدَّثِّرُ منظور، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) است، فَالمُدَّثِّرُ کسی است که جامه را به خود پیچیده باشد.

امام صادق (علیه السلام)- کلبی گوید: امام صادق (علیه السلام) به من فرمود: «محمّد (صلی الله علیه و آله) در قرآن چند اسم دارد»؟ عرض کردم: «دو اسم یا سه اسم». فرمود: «ای کلبی! او ده اسم دارد؛ [که در این آیه‌ها آمده است]: وَ ما مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ. (آل‌عمران/۱۴۴) و [آیه]: مُبَشِّراً بِرَسُولٍ یَأْتِی مِنْ بَعْدِی اسْمُهُ أَحْمَدُ. (صف/۶) [و آیه]: وَ أَنَّهُ لَمَّا قامَ عَبْدُ اللهِ یَدْعُوهُ کادُوا یَکُونُونَ عَلَیْهِ لِبَداً. (جن/۱۹) و طه، ما أَنْزَلْنا عَلَیْکَ الْقُرْآنَ لِتَشْقی. (طه/۱-۲) و یس وَ الْقُرْآنِ الحَکِیمِ إِنَّکَ لَمِنَ المُرْسَلِینَ عَلی صِراطٍ مُسْتَقِیمٍ. (یس/۴-۱) و ن وَ الْقَلَمِ وَ ما یَسْطُرُونَ ما أَنْتَ بِنِعْمَةِ رَبِّکَ بِمَجْنُونٍ. (قلم/۲-۱) و یا أَیُّهَا المُزَّمِّلُ؛ (مزمّل/۱) و یا أَیُّهَا الْمدَّثِّرُ و قَدْ أَنْزَلَ اللهُ إِلَیْکُمْ ذِکْراً رَسُولًا».

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- جبرئیل قسمتی از پارچه‌ی ابریشمی‌ای که در آن نوشته‌ای بود بیرون آورد و گفت: «بخوان». گفتم: «چگونه بخوانم درحالی‌که من توان خواندن ندارم»؟ تا سه مرتبه [این سخنان بین پیامبر (صلی الله علیه و آله) و جبرئیل تکرار شد] و در مرتبه‌ی چهارم جبرئیل گفت: بخوان به نام پروردگارت که [جهان را] آفرید، همان کس که انسان را از خون بسته‌ای خلق کرد! بخوان که پروردگارت [از همه] بزرگوارتر است، همان کسی که به‌وسیله‌ی قلم تعلیم نمود، و به انسان آنچه را نمی‌دانست یاد داد!. (علق/۵-۱) سپس خدای تعالی هریک از جبرئیل و میکائیل را با هفتادهزار فرشته فرستاد و کرسی (تخت) را آورد و تاجی را بر سر محمّد (صلی الله علیه و آله) قرارداد و پرچم حمد را به دست او داد و فرمود: «بالای آن برو و خدا را ستایش کن». وقتی از تخت پایین آمد، به‌سوی خدیجه (سلام الله علیها) آمد و همه چیز بر او سجده می‌کرد و با زبان فصیح می‌گفت: «سلام بر تو ای پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله)»! هنگامی‌که وارد خانه شد، خانه نورانی شد. خدیجه گفت: «این نور چیست»؟ فرمود: «این نور نبوّت است. بگو: «لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللهِ». خدیجه (سلام الله علیها) گفت: «مدّت طولانی است آن را شناخته‌ام». سپس ایمان آورد. پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «ای خدیجه! من احساس سرما می‌کنم»؛ پس خدیجه (سلام الله علیها) روی او را پوشاند و پیامبر (صلی الله علیه و آله) خوابید. سپس ندا داده شد: یا أَیُّهَا المُدَّثِّرُ برخاست و انگشتش را در گوشش قرار داد و گفت: اللهُ أَکْبَرُ اللهُ أَکْبَرُ و هر موجودی آن را می‌شنید، با او همراهی می‌کرد.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- خدای تعالی پیامبر (صلی الله علیه و آله) را بعد از گذشت چهل سال از عمرش هنگامی‎که چهل سال کامل‎ شد و نیروهای [بدنی او] استوار شد به رسالت مبعوث ‎کرد تا نسبت به آنچه انذار می‎کند آمادگی و توانایی داشته ‎باشد. و بعثت پیامبر (صلی الله علیه و آله) درجاتی دارد که اوّل آن رؤیای صادقانه است و دوّمی چیزی است که شعبی و داودبن‎عامر روایت‎ کرده‎اند که خدای تعالی جبرئیل را سه سال قبل از نبوّت با رسولش همراه ساخت که صدایش را می‎شنید و خودش را نمی‎دید و مطلبی را بعد از دیگری به او می‎آموخت ولی بر او قرآن نازل نمی‎کرد و در این مدّت به‌سوی امّت مبعوث نشده بود و [تنها] بشارت‌دهنده‎ بود و [درجه‌ی] سوّم حدیث خدیجه و ورقةبن‎نوفل است و چهارم: خداوند به او دستور داد [بدون آنکه انذار کند] نعمت‌ها را بازگو کند و بیان آن نعمت‌ها را – نه انذار با آن‌ها را – با این سخنش به او اجازه داد: و نعمت‌های پروردگارت را بازگو کن! یعنی نبوّتی که به سراغ تو آمده است [بازگو کن]. و [درجه‌ی] پنجم زمانی است که قرآن با امر و نهی‌کردن بر او نازل شد و پیامبر (صلی الله علیه و آله) بدین‌وسیله مبعوث شد ولی مأمور به آشکارنمودن نشد و [در این زمان بود که] نازل شد: یا أَیُّهَا المُدَّثِّرُ. در نتیجه علی (علیه السلام) و خدیجه (سلام الله علیها)، سپس زید، سپس جعفر (رحمة الله علیه) ایمان آوردند. و [درجه‌ی] ششم: مأمور شد که انذار را بعد از اینکه خصوصی بود فراگیر سازد و آن را آشکار نماید و [دراین‌هنگام] نازل شد: آنچه را مأموریت داری، آشکارا بیان کن! (حجر/۹۴)

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- قُمْ فَأَنْذِرْ؛ قیام رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در رجعت است که در آن انذار می‌دهد.

امام باقر (علیه السلام)- جابربن‌یزید از امام باقر (علیه السلام) روایت می‌کند، که درباره‌ی این آیه: یَا أَیُّهَا الْمدَّثِّرُ، قُمْ فَأَنذِرْ، فرمود: «مقصود از مدثّر، محمّد (صلی الله علیه و آله) و آمدن آن حضرت در زمان رجعت است که مردم را از نافرمانی خدا برحذر می‌دارد.

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- قُمْ فَأَنْذِرْ یعنی نماز بخوان و علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) را همراه خودت به نماز دعوت کن. و پروردگارت را از آنچه عبادت‌کنندگان بت‌ها می‌گویند، بزرگ بشمار.

امام صادق (علیه السلام)- عبدالله‌بن‌سنان از امام صادق (علیه السلام) روایت می‌کند که درباره‌ی آیه: وَ ثِیابَکَ فَطَهِّرْ فرمود: «یعنی لباست را کوتاه کن».

امام باقر (علیه السلام)- سلمه بیّاع گوید: نزد امام باقر (علیه السلام) بودم که امام صادق (علیه السلام) وارد شد. امام باقر (علیه السلام) به ایشان فرمود: «فرزندم! لباس خویش را تطهیر نمیکنی»؟ پس امام صادق (علیه السلام) رفت. ما گمان کردیم که بر لباس ایشان نجاستی عارض شده است. زمانی‌که برگشت، فرمود: «این درست است (منظورم همین بود)». ما به امام باقر (علیه السلام) عرض کردیم: «فدایت شویم! مگر لباس ایشان چه مشکلی داشت»؟ فرمود: «لباسش بلند بود، گفتم که آن را کوتاه کند؛ خداوند عزّوجلّ می‌فرماید: وَ ثِیَابَکَ فَطَهِّرْ».