آیه وَ السَّارِقُ وَ السَّارِقَةُ فَاقْطَعُوا أَيْدِيَهُما جَزاءً بِما كَسَبا نَكالاً مِنَ اللهِ وَ اللهُ عَزيزٌ حَكيمٌ [38]
دست مرد دزد و زن دزد را، به كيفر عملى كه انجام داده‌اند، بعنوان يك مجازات الهى، [به مقدار چهار انگشت] قطع كنيد. و خداوند توانا و حكيم است.
الصّادق (علیه السلام)- حَمَّادِ‌بْنِ‌عِیسَی عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنْ أَبِی‌عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) أَنَّهُ سُئِلَ عَنِ التَّیَمُّمِ فَتَلَا هَذِهِ الْآیَهًَْ وَ السَّارِقُ وَ السَّارِقَةُ فَاقْطَعُوا أَیْدِیَهُما وَ قَالَ فَاغْسِلُوا وُجُوهَکُمْ وَ أَیْدِیَکُمْ إِلَی الْمَرافِقِ قَالَ فَامْسَحْ عَلَی کَفَّیْکَ مِنْ حَیْثُ مَوْضِعِ الْقَطْعِ وَ قَالَ وَ ما کانَ رَبُّکَ نَسِیًّا.
امام صادق (علیه السلام)- حمّادبن‌عیسی از یکی از شیعیان نقل میکند که از امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی تیمم پرسیدند و ایشان این آیه را تلاوت کرد: وَالسَّارِقُ وَالسَّارِقَةُ فَاقْطَعواْ أَیْدِیَهُمَا و فرمود: فاغْسِلُواْ وُجُوهَکُمْ وَأَیْدِیَکُمْ إِلَی الْمَرَافِقِ؛ و فرمود: بر دو دستت از موضع قطع، مسح بکش. و فرمود: و پروردگار تو فراموشکار نیست. (مریم/۶۴)».
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- تفسیرالعیاشی أَنَّهُ کَانَ إِذَا قَطَعَ السَّارِقَ تَرَکَ الْإِبْهَامَ وَ الرَّاحَهًَْ فَقِیلَ لَهُ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) تَرَکْتَ عَامَّهًَْ یَدِهِ قَالَ فَقَالَ لَهُمْ فَإِنْ تَابَ فَبِأَیِ شَیْءٍ یَتَوَضَّأُ لِأَنَّ اللَّهَ یَقُولُ: وَ السَّارِقُ وَ السَّارِقَةُ فَاقْطَعُوا أَیْدِیَهُما جَزاءً بِما کَسَبا نَکالًا مِنَ اللهِ...* فَمَنْ تابَ مِنْ بَعْدِ ظُلْمِهِ وَ أَصْلَحَ فَإِنَّ اللهَ ... غَفُورٌ رَحِیمٌ.
امام علی (علیه السلام)- چون دست سارق را قطع کنند، انگشت شست و کف دست برای او باقی گذاشته می‌شود و به حضرت گفتند: «ای امیرالمؤمنین (علیه السلام)! بخش بیشتر دستش را باقی گذاشته‌ای»؟ ایشان فرمود: «اگر توبه نماید، آنگاه با چه وضو می‌سازد؟ چرا که خدای تعالی میفرماید: وَالسَّارِقُ وَالسَّارِقَةُ فَاقْطَعواْ أَیْدِیَهُمَا جَزَاء بِمَا کَسَبَا نَکَالاً مِّنَ الله وَالله عزِیزٌ حَکِیمٌ * فَمَن تَابَ مِن بَعدِ ظُلْمِهِ وَأَصْلَحَ فَإِنَّ الله یَتُوبُ علَیْهِ إِنَّ الله غَفُورٌ رَّحِیمٌ.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) فِی کَمْ یُقْطَعُ السَّارِقُ؟ فَقَالَ فِی رُبُعِ دِینَارٍ قَالَ قُلْتُ لَهُ فِی دِرْهَمَیْنِ؟ فَقَالَ فِی رُبُعِ دِینَارٍ بَلَغَ الدِّینَارُ مَا بَلَغَ قَالَ فَقُلْتُ لَهُ أَ رَأَیْتَ مَنْ سَرَقَ أَقَلَّ مِنْ رُبُعِ دِینَارٍ هَلْ یَقَعُ عَلَیْهِ حِینَ سَرَقَ اسْمُ السَّارِقِ وَ هَلْ هُوَ عِنْدَ اللَّهِ سَارِقٌ فِی تِلْکَ الْحَالِ فَقَالَ کُلُّ مَنْ سَرَقَ مِنْ مُسْلِمٍ شَیْئاً قَدْ حَوَاهُ وَ أَحْرَزَهُ فَهُوَ یَقَعُ عَلَیْهِ اسْمُ السَّارِقِ وَ هُوَ عِنْدَ اللَّهِ سَارِقٌ وَ لَکِنْ لَا یُقْطَعُ إِلَّا فِی رُبُعِ دِینَارٍ أَوْ أَکْثَرَ وَ لَوْ قُطِعَتْ أَیْدِی السُّرَّاقِ فِیمَا هُوَ أَقَلُّ مِنْ رُبُعِ دِینَارٍ لَأَلْفَیْتَ عَامَّهًَْ النَّاسِ مُقَطَّعِینَ.
امام صادق (علیه السلام)- محمّدبن‌مسلم گوید: به امام صادق (علیه السلام) عرض کردم: «به‌خاطر چقدر دزدی، دست سارق قطع می‌شود»؟ فرمود: «به‌خاطر یک چهارم دینار». گفتم: «یعنی به‌خاطر دو درهم»؟ فرمود: «به‌خاطر ربع دینار، حال ارزش دینار هرقدر که بود». پس گفتم: «آیا کسی که کمتر از یک چهارم دینار برباید، هنگام این کار او را سارق می‌نامند و آیا او نزد خداوند دزد محسوب می‌شود»؟ فرمود: «هرکس از مسلمانی چیزی را که صاحب آن است و به دست آورده برباید، نام سارق بر وی است و نزد خداوند سارق به شمار می‌آید، ولی قطع دست، تنها با ربع دینار و بیش از آن انجام می‌شود و اگر دست در کمتر از ربع دینار بریده شود، تمام مردمان را دست بریده خواهی یافت»!
الصّادق (علیه السلام)- جَرَتْ فِی صَفْوَانَ بْنِ أُمَیَّهًَْ الْجُمَحِیِّ ثَلَاثٌ مِنَ السُّنَنِ إِلَی أَن قَالَ (علیه السلام) وَ کَانَ رَاقِداً فِی مَسْجِدِ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ تَحْتَ رَأْسِهِ رِدَاؤُهُ فَخَرَجَ یَبُولُ فَجَاءَ وَ قَدْ سُرِقَ رِدَاؤُهُ فَقَالَ مَنْ ذَهَبَ بِرِدَائِی؟ وَ خَرَجَ فِی طَلَبِهِ فَوَجَدَهُ فِی یَدِ رَجُلٍ فَرَفَعَهُ إِلَی النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله)فَقَالَ اقْطَعُوا یَدَهُ فَقَالَ أَ تَقْطَعُ یَدَهُ مِنْ أَجْلِ رِدَائِی یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)؟ فَأَنَا أَهَبُهُ لَهُ فَقَالَ أَ لَا کَانَ هَذَا قَبْلَ أَنْ تَأْتِیَنِی بِهِ فَقُطِعَتْ یَدُهُ.
امام صادق (علیه السلام)- درباره‌ی صفوان‌بن‌امیه جمحی سه قانون اجراءشد تا اینکه حضرت فرمود: «صفوان در مسجد رسول خدا (صلی الله علیه و آله) خواب بود و عبای خود را به زیر سرنهاده بود از مسجد بیرون شد تا ادرار کند چون بازگشت عبایش دزدیده شده بود فریاد زد عبای مرا چه کسی برد»؟ و در جستجوی آن از مسجد بیرون شد عبا را در دست مردی یافت. دزد را به نزد پیغمبر کشاند، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود دستش را ببرید». صفوان گفت: «ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله) برای عبای من دست این مرد بریده شود؟ من عبا را به او بخشیدم». فرمود: «چرا پیش از آنکه به نزد من آورند نبخشیدی، پس دست دزد بریده شد».
الرّضا (علیه السلام)- وَ حُرْمَهًُْ السَّرِقَهًِْ لِمَا فِیهِ مِنْ فَسَادِ الْأَمْوَالِ وَ قَتْلِ الْأَنْفُسِ لَوْ کَانَتْ مُبَاحَهًًْ وَ لِمَا یَأْتِی فِی التَّغَاصُبِ مِنَ الْقَتْلِ وَ التَّنَازُعِ وَ التَّحَاسُدِ وَ مَا یَدْعُو إِلَی تَرْکِ التِّجَارَاتِ وَ الصِّنَاعَاتِ فِی الْمَکَاسِبِ وَ اقْتِنَاءِ الْأَمْوَالِ إِذَا کَانَ الشَّیْءُ الْمُقْتَنَی لَا یَکُونُ أَحَدٌ أَحَقَّ بِهِ مِنْ أَحَدٍ وَ عِلَّهًُْ قَطْعِ الْیَمِینِ مِنَ السَّارِقِ لِأَنَّهُ یُبَاشِرُ الْأَشْیَاءَ بِیَمِینِهِ وَ هِیَ أَفْضَلُ أَعْضَائِهِ وَ أَنْفَعُهَا لَهُ فَجُعِلَ قَطْعُهَا نَکَالًا وَ عِبْرَهًًْ لِلْخَلْقِ لِئَلَّا یَبْتَغُوا أَخْذَ الْأَمْوَالِ مِنْ غَیْرِ حِلِّهَا وَ لِأَنَّهُ أَکْثَرُ مَا یُبَاشِرُ السَّرِقَهًَْ بِیَمِینِهِ.
امام رضا (علیه السلام)- خداوند سرقت را حرام کرد به این دلیل است که اگر سرقت مجاز باشد، اموال از بین می‌رود و کشتار انسان‌ها شکل می‌گیرد و اگر بنا باشد مردم مال یکدیگر را به زور بگیرند، کشتار، درگیری، حسد ورزی نسبت به یکدیگر و چیزهای دیگری پدید می‌آید که سبب می‌شود مردم تجارت‌ها، صنعت‌ها و جمع‌آوری اموال را رها کنند؛ اگر بنا باشد آنچه فراهم آورده‌اند، کسی نسبت به آن از دیگری سزاوارتر نباشد. قطع دست راست سارق به این دلیل است که او با دست راستش به اشیا نزدیک می‌شود و دست راست بهترین عضوها و سودمندترین آن‌ها برای وی است؛ لذا خداوند قطع دست را کیفر و عبرت برای مردم قرار داده است، تا به‌دنبال گرفتن اموال از غیر راه حلال نباشند و باز به این دلیل است که بیشتر موارد سرقت با دست راست است.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ هِلَالٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: قُلْتُ لَهُ أَخْبِرْنِی عَنِ السَّارِقِ لِمَ تُقْطَعُ یَدُهُ الْیُمْنَی وَ رِجْلُهُ الْیُسْرَی وَ لَا تُقْطَعُ یَدُهُ الْیُمْنَی وَ رِجْلُهُ الْیُمْنَی فَقَالَ (علیه السلام) مَا أَحْسَنَ مَا سَأَلْتَ إِذَا قُطِعَتْ یَدُهُ الْیُمْنَی وَ رِجْلُهُ الْیُمْنَی سَقَطَ عَلَی جَانِبِهِ الْأَیْسَرِ وَ لَمْ یَقْدِرْ عَلَی الْقِیَامِ فَإِذَا قُطِعَتْ یَدُهُ الْیُمْنَی وَ رِجْلُهُ الْیُسْرَی اعْتَدَلَ وَ اسْتَوَی قَائِماً قُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ وَ کَیْفَ یَقُومُ وَ قَدْ قُطِعَتْ رِجْلُهُ قَالَ إِنَّ الْقَطْعَ لَیْسَ مِنْ حَیْثُ رَأَیْتَ یُقْطَعُ إِنَّمَا یُقْطَعُ الرِّجْلُ مِنَ الْکَعْبِ وَ یُتْرَکُ مِنْ قَدَمِهِ مَا یَقُومُ عَلَیْهِ یُصَلِّی وَ یَعْبُدُ اللَّهَ قُلْتُ لَهُ مِنْ أَیْنَ تُقْطَعُ الْیَدُ قَالَ تُقْطَعُ الْأَرْبَعُ أَصَابِعَ وَ تُتْرَکُ الْإِبْهَامُ یَعْتَمِدُ عَلَیْهَا فِی الصَّلَاهًِْ وَ یَغْسِلُ بِهَا وَجْهَهُ لِلصَّلَاهًِْ.
امام صادق (علیه السلام)- عبدالله‌بن‌هلالی گوید: به امام صادق (علیه السلام) عرض کردم: «برای من توضیح دهید چرا انگشتان دست راست، و پای چپ دزد را قطع می‌کنند، و انگشتان دست راست و پای راست را نمی‌برند»؟ فرمود: «چه سؤال خوبی کردی، پاسخش این ست که اگر دست راست و پای راست او را ببرند موازنه و تعادل پیکرش به هم می‌خورد و ناچار از سوی چپ بر زمین ساقط می‌شود و نمی‌تواند به‌پا خیزد، و چنانچه دست راست و پای چپش را قطع کنند تعادلش را از دست نمی‌دهد و می‌تواند راست بایستد»، پرسیدم: «فدایت شوم! چگونه می‌تواند برپا خیزد و حال آنکه پایش بریده‌شده است». فرمود: «از اینجا که دیده‌ای اینان قطع می‌کنند نباید قطع کرد، بلکه از برآمدگی روی پا قطع می‌کنند و آن را کعب گویند، و قدم و پاشنه پا باقی می‌ماند که با آن بتواند برخیزد و روی پا بایستد، و نماز بگزارد و خدا را عبادت کند»، عرض کردم: «دست را از کجا جدا می‌کنند»؟ فرمود: «چهار انگشت را می‌برند و شست را می‌گذارند که به آن در نماز تکیه کند و برخیزد و با آن وضو بسازد و روی خود را بشوید».
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ (علیه السلام) أَنَّهُ قَالَ تَقْطَعُ الْیَدَ الْیُمْنَی مِنَ السَّارِقِ وَ قَالَ قَرَأَ عَلِیٌّ (علیه السلام) السَّارِقُ وَ السَّارِقَةُ فَاقْطَعُوا أَیْدِیَهُما قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) فَإِنْ کَانَ أَشَلَّ الْیُمْنَی أَوِ الْیُسْرَی قُطِعَتْ یُمْنَی عَلَی أَیِّ حَالٍ کَانَت.
امام صادق (علیه السلام)- دست راست سارق قطع می‌شود. امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) می‌خواند: السَّارِقُ وَ السَّارِقَةُ فَاقْطَعُوا أَیْدِیَهُما. اگر دست راست یا چپ فلج باشد، دست راست در هر صورت که باشد، قطع می‌شود.
الصّادق (علیه السلام)- عَنِ الْحَلَبِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: قُلْتُ لَهُ مِنْ أَیْنَ یَجِبُ الْقَطْعُ فَبَسَطَ أَصَابِعَهُ وَ قَالَ مِنْ هَاهُنَا یَعْنِی مِنْ مَفْصِلِ الْکَفِ.
امام صادق (علیه السلام)- حلبی گوید: از امام صادق (علیه السلام) پرسیدم که: «از کجا باید [دست را] برید»؟ حضرت انگشتانش را باز کرد و فرمود: «از اینجا؛ منظور حضرت از مفصل کف بود».
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- الْقَطْعُ مِنْ وَسَطِ الْکَفِ وَ لَا یُقْطَعُ الْإِبْهَامُ وَ إِذَا قُطِعَتِ الرِّجْلُ تُرِکَ الْعَقِبُ لَمْ یُقْطَعْ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- بریدن دست از وسط کف دست است و انگشت ابهام بریده نمیشود و آن زمان که پا قطع می‌شود به پاشنه پا کاری ندارند و آن بریده نمیشود.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- فِی مَجْمَعِ الْبَیَانِ وَ قَالَ أَصْحَابُنَا: إِنَّهُ (عَلیّا (علیه السلام)) یَقْطَعُ مِنْ أُصُولِ الْأَصَابِعِ وَ یَتْرُکُ الْإِبْهَامَ وَ الْکَفَّ وَ فِی الْمَرَّهًِْ الثَّانِیَهًِْ یَقْطَعُ رِجْلَهُ الْیُسْرَی مِنْ أَصْلِ السَّاقِ وَ یَتْرُکُ عَقِبَهُ یَعْتَمِدُ عَلَیْهَا فِی الصَّلَاهًِْ فَإِنْ سَرَقَ بَعْدَ ذَلِکَ خُلِّدَ فِی السِّجْنِ وَ هُوَ الْمَشْهُورُ عَنْ عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ أَجْمَعَتِ الطَّائِفَهًُْ عَلَیْهِ.
امام علی (علیه السلام)- [در بار اوّل دزدی، دست دزد] از بن انگشتان قطع می‌شود و انگشت ابهام و کف دست رها می‌شود و در بار دوّم پای چپش از بن ساق قطع می‌شود و پشت پا رها می‌شود تا در نماز بر آن تکیه کند. اگر بعد از آن دزدی کرد، حبس ابد می‌شود. این مطلب از علی (علیه السلام) مشهور است و طائفه [امامیّه] بر آن اجماع دارند.
الکاظم (علیه السلام)- تُقْطَعُ یَدُ السَّارِقِ وَ یُتْرَکُ إِبْهَامُهُ وَ صَدْرُ رَاحَتِهِ وَ تُقْطَعُ رِجْلُهُ وَ یُتْرَکُ عَقِبُهُ یَمْشِی عَلَیْهَا.
امام کاظم (علیه السلام)- دست سارق قطع می‌شود به‌گونه‌ای که شست و کف دستش باقی ماند و پای وی قطع می‌شود به‌گونه‌ای که پاشنه او را باقی گذارند تا به روی آن راه برود.
الرّضا (علیه السلام)- لَا یَزَالُ الْعَبْدُ یَسْرِقُ حَتَّی إِذَا اسْتَوْفَی ثَمَنَ یَدِهِ أَظْهَرَ اللَّهُ عَلَیْهِ.
امام رضا (علیه السلام)- بنده همچنان دزدی میکند تا آنکه وقتی هزینه دستش را به کمال برگرفت، خداوند دستش را رو میکند.
الباقر (علیه السلام)- عَنْ زُرَارَهًَْ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ (علیه السلام) عَنْ رَجُلٍ سَرَقَ فَقُطِعَتْ یَدُهُ الْیُمْنَی ثُمَ سَرَقَ فَقُطِعَتْ رِجْلُهُ الْیُسْرَی ثُمَ سَرَقَ الثَّالِثَهًَْ؟ قَالَ کَانَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) یُخَلِّدُهُ فِی السِّجْنِ وَ یَقُولُ إِنِّی لَأَسْتَحِی مِنْ رَبِّی أَنْ أَدَعَهُ بِلَا یَدٍ یَسْتَنْظِفُ بِهَا وَ لَا رِجْلٍ یَمْشِی بِهَا إِلَی حَاجَتِهِ قَالَ وَ کَانَ إِذَا قَطَعَ الْیَدَ قَطَعَهَا دُونَ الْمَفْصِلِ وَ إِذَا قَطَعَ الرِّجْلَ قَطَعَهَا دُونَ الْکَعْبَیْنِ قَالَ وَ کَانَ لَا یُرَی أَنْ یَعْقِلَ عَنْ شَیْءٍ مِنَ الْحُدُودِ.
امام باقر (علیه السلام)- زراره از امام باقر (علیه السلام) سؤال کرد: «مردی سرقت‌کرده و دست راستش قطع می‌شود، آنگاه دوباره سرقت میکند و پای چپش هم قطع می‌شود و برای بار سوّم هم سرقت میکند»؟ فرمود: «امیرالمؤمنین (علیه السلام) این فرد را در زندان نگاه می‌داشت و می‌فرمود: «به‌راستی‌که حیا می‌کنم از خدایم که او را بی‌دستی بگذارم که با آن خود را طهارت میکند و بدون پایی که با آن به‌دنبال نیازهایش می‌رود». و فرمود: «و او چون دست سارقی را قطع می‌کرد، بدون آنکه به مفصل برسد قطع می‌کرد و چون پای سارقی را قطع می‌کرد، بدون قطع قوزک‌ها آن را قطع می‌کرد و بر این باور بود که نباید ذره‌ای از حدود فراموش گردد».
الصّادق (علیه السلام)- إِذَا أُخِذَ السَّارِقُ فَقُطِعَ وَسَطُ الْکَفِ فَإِنْ عَادَ قُطِعَتْ رِجْلُهُ مِنْ وَسَطِ الْقَدَمِ فَإِنْ عَادَ اسْتُودِعَ السِّجْنَ فَإِنْ سَرَقَ فِی السِّجْنِ قُتِلَ.
امام صادق (علیه السلام)- اگر سارق را بگیرند، کف دست او را از وسط قطع می‌کنند و اگر تکرار کند، پایش از وسط قطع می‌گردد و اگر باز هم تکرار نمود، به زندان افکنده می‌شود و اگر در زندان هم دزدی کرد، کشته می‌شود.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ (علیه السلام) عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَلِیٍّ (علیه السلام) أَنَّهُ أُتِیَ بِسَارِقٍ فَقَطَعَ یَدَهُ ثُمَ أُتِیَ بِهِ مَرَّهًًْ أُخْرَی فَقَطَعَ رِجْلَهُ الْیُسْرَی ثُمَّ أُتِیَ بِهِ ثَالِثَهًًْ فَقَالَ إِنِّی أَسْتَحْیِی مِنْ رَبِّی أَنْ لَا أَدَعَ لَهُ یَداً یَأْکُلُ بِهَا وَ یَشْرَبُ بِهَا وَ یَسْتَنْجِی بِهَا وَ لَا رِجْلًا یَمْشِی عَلَیْهَا فَجَلَدَهُ وَ اسْتَوْدَعَهُ السِّجْنَ وَ أَنْفَقَ عَلَیْهِ مِنْ بَیْتِ الْمَالِِ.
امام علی (علیه السلام)- امام صادق (علیه السلام) از پدرش از امام علی (علیه السلام) روایت میکند: سارقی را نزد حضرت آوردند و دست وی را قطع نمود، وآنگاه بار دیگر او را آوردند و پای چپ او را قطع نمود، آنگاه برای بار سوّم او را آوردند و حضرت فرمود: «به‌راستی‌که شرمم می‌آید از آنکه او را بی‌دستی گذارم که با آن می‌خورد و می‌نوشد و خود را طهارت میکند و بی‌پایی گذارم که با آن راه می‌رود. پس او را تازیانه زد و به زندان افکند و از بیت‌المال روزی او را داد».
الباقر (علیه السلام)- لَا یُقْطَعُ السَّارِقُ حَتَّی یُقِرَّ بِالسَّرِقَهًِْ مَرَّتَیْنِ فَإِنْ رَجَعَ ضَمِنَ السَّرِقَهًَْ وَ لَمْ یُقْطَعْ إِذَا لَمْ یَکُنْ لَهُ شُهُودٌ.
امام باقر (علیه السلام)- دست یا پای سارق قطع نمیشود، مگر آنکه دو بار به سرقت اعتراف نماید و اگر از اعتراف بازگشت نماید، سرقت به عهده‌ی وی هست و اگر شاهدانی بر وی نباشد، دستش قطع نمیشود.
الجواد (علیه السلام)- الْعَیَّاشِیُّ، عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ الثَّانِی (علیه السلام) أَنَّهُ سَأَلَهُ الْمُعْتَصِمُ عَنِ السَّارِقِ مِنْ أَیِّ مَوْضِعٍ یَجِبُ أَنْ یُقْطَعَ؟ فَقَالَ (علیه السلام) إِنَ الْقَطْعَ یَجِبُ أَنْ یَکُونَ مِنْ مَفْصِلِ أُصُولِ الْأَصَابِعِ فَیُتْرَکُ الْکَفُ قَالَ وَ مَا الْحُجَّهًُْ فِی ذَلِکَ؟ قَالَ قَوْلُ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) السُّجُودُ عَلَی سَبْعَهًِْ أَعْضَاءٍ الْوَجْهِ وَ الْیَدَیْنِ وَ الرُّکْبَتَیْنِ وَ الرِّجْلَیْنِ فَإِذَا قُطِعَتْ یَدُهُ مِنَ الْکُرْسُوعِ وَ الْمِرْفَقِ لَمْ یَبْقَ لَهُ یَدٌ یَسْجُدُ عَلَیْهَا وَ قَالَ اللَّهُ وَ أَنَّ الْمَساجِدَ لِلهِ یَعْنِی بِهِ هَذِهِ الْأَعْضَاءَ السَّبْعَهًَْ الَّتِی یَسْجُدُ عَلَیْهَا فَلا تَدْعُوا مَعَ اللهِ أَحَداً وَ مَا کَانَ لِلَّهِ فَلَا یُقْطَعُ.
امام جواد (علیه السلام)- معتصم از امام جواد (علیه السلام) سؤال کرد: «دست سارق باید از کجا قطع شود»؟ فرمود: «باید از آخر انگشت قطع نمود و کف دست باقی بماند». سؤال کرد: «دلیل این مطلب چیست»؟ امام (علیه السلام) فرمود: «دلیل این مطلب سخن حضرت رسول (صلی الله علیه و آله) است که فرمود: «سجده بر اعضای هفتگانه است: صورت، دو دست، دو زانو و دو پا». بنابراین اگر دستش از مچ دست یا آرنج قطع شود، جایی باقی نمی ماند که بر آن سجده کند و همچنین خداوند می فرماید: و اینکه مساجد از آن خداست. (جن/۱۸) یعنی این اعضای هفتگانه‌ای که بر آن‌ها سجده می کند و روی زمین قرار می گیرند برای خداست، پس هیچ کس را با خدا نخوانید!. (جن/۱۸) و آنچه برای خداست قطع نمی شود.
الباقر (علیه السلام)- لَا یُقْطَعُ إِلَّا مَنْ نَقَبَ بَیْتاً أَوْ کَسَرَ قُفْلًا.
امام باقر (علیه السلام)- دست‌وپای کسی قطع نمیشود، مگر آنکه به خانه‌ای نقب زند یا قفلی را بشکند.