آیه ۳۱ - سوره مائده

آیه فَبَعَثَ اللهُ غُراباً يَبْحَثُ فِي الْأَرْضِ لِيُرِيَهُ كَيْفَ يُواري سَوْأَةَ أَخيهِ قالَ يا وَيْلَتى أَ عَجَزْتُ أَنْ أَكُونَ مِثْلَ هذَا الْغُرابِ فَأُوارِيَ سَوْأَةَ أَخي فَأَصْبَحَ مِنَ النَّادِمينَ [31]

سپس خداوند زاغى را فرستاد كه در زمين، جستجو [ و كند و كاو ] مى‌كرد؛ تا به او نشان‌ دهد چگونه جسد برادر خود را دفن‌ كند. او گفت: «واى بر من! آيا من ناتوان تر از آن هستم كه مانند اين زاغ باشم و جسد برادرم را دفن كنم»؟! و سرانجام [ از ترس رسوايى، و بر اثر فشار وجدان] از نادمان شد.

۱
(مائده/ ۳۱)

الرّسول (صلی الله علیه و آله)- سال عَبْدُ‌اللَّهِ‌بْنُ‌سَلَامٍ عن النبی (صلی الله علیه و آله) فقال ... یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) فَأَخْبِرْنِی عَنْ رَسُولٍ لَا مِنَ الْإِنْسِ وَ لَا مِنَ الْجِنِّ وَ لَا مِنَ الْوَحْشِ قَالَ فَبَعَثَ اللهُ غُراباً یَبْحَثُ فِی الْأَرْضِ قَالَ صَدَقْت.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- عبدالله‌بن‌سلام از پیامبر (صلی الله علیه و آله) پرسید و گفت: ... «ای محمّد! به من از رسولی خبر بده که نه از انسان‌هاست و نه از جنّ و نه از حیوانات وحشی». فرمود: «فَبَعَثَ الله غُراباً یَبْحَثُ فِی الْأَرْضِ». گفت: «راست گفتی».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۴، ص۸
بحارالأنوار، ج۹، ص۳۴۲/ بحارالأنوار، ج۱۰، ص۵۸/ الاحتجاج، ج۲، ص۳۲۸
۲
(مائده/ ۳۱)

السّجاد (علیه السلام)- وَ الذُّنُوبُ الَّتِی تُورِثُ النَّدَمَ قَتْلُ النَّفْسِ الَّتِی حَرَّمَ اللَّهُ قَالَ اللَّهُ تَعَالَی فِی قِصَّهًِْ قَابِیلَ حِینَ قَتَلَ أَخَاهُ هَابِیلَ فَعَجَزَ عَنْ دَفْنِهِ فَأَصْبَحَ مِنَ النَّادِمِینَ وتَرْکُ صِلَهًِْ الْقَرَابَهًِْ حَتَّی یَسْتَغْنُوا وَ تَرْکُ الصَّلَاهًِْ حَتَّی یَخْرُجَ وَقْتُهَا وَ تَرْکُ الْوَصِیَّهًِْ وَ رَدُّ الْمَظَالِمِ وَ مَنْعُ الزَّکَاهًِْ حَتَّی یَحْضُرَ الْمَوْتُ وَ یَنْغَلِقَ اللِّسَانُ.

امام سجّاد (علیه السلام)- و آن گناهانی که موجب پشیمانی می‌گردد، کشتن فردی است که خداوند منع کرده و فرموده است: وَ لا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتِی حَرَّمَ الله؛ و خداوند در داستان قابیل فرمود: وی چون هابیل را کشت و از دفن او عاجز شد، نفس سرکش او قتل برادرش را در نظرش خوب جلوه داد: و سرانجام پشیمان شد. و [از دیگر گناهان] ترک پیوند خویشاوندی آنقدر که از او چشم بپوشند [مثل آنکه چنین خویشاوندی نداشته‌اند]، و ترک نماز تا وقت آن بگذرد، و ترک وصیّت و ندادن ردّ مظالم، و منع زکات تا هنگامی که مرگ فرا رسد و زبان از گفتار بازماند». (به‌همین جهت، بر بنی‌اسرائیل مقرّرداشتیم که هرکس، انسانی را بدون ارتکاب قتل یا فساد در روی زمین بکشد، چنان است که گویی همه‌ی انسان‌ها را کشته؛ و هرکس، انسانی را از مرگ رهایی بخشد، چنان است که گویی به همه‌ی مردم حیات

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۴، ص۸
بحارالأنوار، ج۷۰، ص۳۷۵/ معانی الأخبار، ص۲۷۰/ عدهًْ الداعی، ص۲۱۲/ وسایل الشیعهًْ، ج۱۶، ص۲۸۱/ نورالثقلین
بیشتر