آیه وَ إِذْ أَوْحَيْتُ إِلَى الْحَوارِيِّينَ أَنْ آمِنُوا بي وَ بِرَسُولي قالُوا آمَنَّا وَ اشْهَدْ بِأَنَّنا مُسْلِمُونَ [111]
و [به ياد‌آور] زمانى را كه به حواريون وحى فرستادم كه: «به من و فرستاده‌ی من، ايمان بياوريد». آن‌ها گفتند: «ايمان آورديم، و گواه باش كه ما مسلمانيم».
الباقر (علیه السلام)- عَن مُحَمَّدِ‌بْنِ‌یُوسُفَ الصَّنْعَانِیِّ عَنْ أَبِیهِ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَاجَعْفَرٍ (علیه السلام) إِذْ أَوْحَیْتُ إِلَی الْحَوارِیِّینَ قَالَ أُلْهِمُوا بِأَنَّنا مُسْلِمُونَ أَیْ مُخْلِصُونَ.
امام باقر (علیه السلام)- یوسف صنعانی گوید: از امام باقر (علیه السلام) پرسیدم: «وَإِذْ أَوْحَیْتُ إِلَی الْحَوَارِیِّینَ؛ یعنی چه»؟ فرمود: «یعنی به آن‌ها الهام شدند. بِأَنَّنا مُسْلِمُونَ یعنی خالصون».
الرّضا (علیه السلام)- عَلِیُّ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ فَضَّالٍ عَنْ أَبِیهِ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا (علیه السلام) لِمَ سُمِّیَ الْحَوَارِیُّونَ الْحَوَارِیِّینَ قَالَ أَمَّا عِنْدَ النَّاسِ فَإِنَّهُمْ سُمُّوا حَوَارِیِّینَ لِأَنَّهُمْ کَانُوا قَصَّارِینَ یُخَلِّصُونَ الثِّیَابَ مِنَ الْوَسَخِ بِالْغَسْلِ وَ هُوَ اسْمٌ مُشْتَقٌّ مِنَ الْخُبْزِ الْحُوَارِ وَ أَمَّا عِنْدَنَا فَسُمِّیَ الْحَوَارِیُّونَ الْحَوَارِیِّینَ لِأَنَّهُمْ کَانُوا مُخْلَصِینَ فِی أَنْفُسِهِمْ وَ مُخْلِصِینَ لِغَیْرِهِمْ مِنْ أَوْسَاخِ الذُّنُوبِ بِالْوَعْظِ وَ التَّذْکِیرِ قَالَ فَقُلْتُ لَهُ فَلِمَ سُمِّیَ النَّصَارَی نَصَارَی قَالَ لِأَنَّهُمْ مِنْ قَرْیَهًٍْ اسْمُهَا نَاصِرَهًُْ مِنْ بِلَادِ الشَّامِ نَزَلَتْهَا مَرْیَمُ وَ عِیسَی (علیه السلام) بَعْدَ رُجُوعِهِمَا مِنْ مِصْرَ.
امام رضا (علیه السلام)- حسن‌بن‌علی‌بن‌فضّال گوید: از امام رضا (علیه السلام) پرسیدم: «چرا به حوّاریون، حوّاریون گفته‌شده است»؟ فرمود: «آن‌ها در بین مردم، حوّاریون نام گرفته‌اند، چون لباس‌شوی (گازر) بودند و با شست و شوی لباس‌ها، آن‌ها را از کثافت و چرک، پاک می‌کردند و حواری، اسمی است که از خُبزِ حُوّار (نان سفید خالص) مشتق شده است. و امّا در نزد ما، بدان جهت حوّاریین نام گرفته‌اند که هم خود اخلاص می‌ورزیدند و هم دیگران را با پند و تذکر از چرک گناه، خالص و پاک می‌کردند. پرسیدم: «درباره‌ی نصاری بگو، چرا نصاری نام گرفتند»؟ فرمود: «چون آن‌ها اهل روستایی به نام ناصره، واقع در سرزمین شام بودند. روستایی که مریم (سلام الله علیها) و عیسی (علیه السلام) بعد از بازگشت‌شان از مصر در آنجا ساکن شدند».
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- ثُمَّ سَأَلُوهُ (علیه السلام) عَنْ لَفْظِ الْوَحْیِ فِی‌کِتَابِ اللَّهِ تَعَالَی فَقَالَ مِنْهُ وَحْیُ النُّبُوَّهًِْ وَ مِنْهُ وَحْیُ الْإِلْهَامِ وَ مِنْهُ وَحْیُ الْإِشَارَهًِْ وَ مِنْهُ وَحْیُ أَمْرٍ وَ مِنْهُ وَحْیُ کَذِبٍ وَ مِنْهُ وَحْیُ تَقْدِیرٍ وَ مِنْهُ وَحْیُ خَبَرٍ وَ مِنْهُ وَحْیُ الرِّسَالَهًِْ ... وَ أَمَّا وَحْیُ الْأَمْرِ فَقَوْلُهُ سُبْحَانَهُ وَ إِذْ أَوْحَیْتُ إِلَی الْحَوارِیِّینَ أَنْ آمِنُوا بِی وَ بِرَسُولِی.
امام علی (علیه السلام)- از او (امیرالمؤمنین (علیه السلام)) درباره‌ی لفظ وحی [و معانی آن] در کتاب خدای تعالی سؤال کردند؛ فرمود: «بعضی از آن وحی نبوّت، بعضی از آن وحی الهام، بعضی از آن وحی اشاره، بعضی از آن وحی امر، بعضی از آن وحی دروغین [و با القای شیاطین]، بعضی از آن وحی تقدیر، بعضی از آن وحی خبردادن و بعضی از آن وحی رسالت است ... و امّا وحی امر، این کلام خداوند سبحان است: وَ إِذْ أَوْحَیْتُ إِلَی الْحَوارِیِّینَ أَنْ آمِنُوا بِی وَ بِرَسُولِی.