آیه وَ مِنَ الَّذينَ قالُوا إِنَّا نَصارى أَخَذْنا ميثاقَهُمْ فَنَسُوا حَظًّا مِمَّا ذُكِّرُوا بِهِ فَأَغْرَيْنا بَيْنَهُمُ الْعَداوَةَ وَ الْبَغْضاءَ إِلى يَوْمِ الْقِيامَةِ وَ سَوْفَ يُنَبِّئُهُمُ اللهُ بِما كانُوا يَصْنَعُونَ [14]
و از كسانى كه مى‌گفتند: «ما نصرانى [و ياور مسيح] هستيم» [نيز] پيمان گرفتيم؛ ولى آن‌ها بخش مهمّى از آنچه را به آنان تذكّر‌داده شده بود به دست فراموشى سپردند؛ از اين رو در ميان آن‌ها، تا روز قيامت، [و پايان دنيا] دشمنى و كينه افكنديم. و خداوند، [در قيامت] آن‌ها را از [نتايج] اعمالشان آگاه خواهد ساخت.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌الرَّبِیعِ الشَّامِیِّ قَالَ: قَالَ لِی أَبُوعَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) لَا تَشْتَرِ مِنَ السُّودَانِ أَحَداً فَإِنْ کَانَ لَا بُدَّ فَمِنَ النُّوبَهًِْ فَإِنَّهُمْ مِنَ الَّذِینَ قَالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ: وَ مِنَ الَّذِینَ قالُوا إِنَّا نَصاری أَخَذْنا مِیثاقَهُمْ فَنَسُوا حَظًّا مِمَّا ذُکِّرُوا بِهِ أَمَا إِنَّهُمْ سَیَذْکُرُونَ ذَلِکَ الْحَظَّ وَ سَیَخْرُجُ مَعَ الْقَائِمِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) مِنَّا عِصَابَهًٌْ مِنْهُمْ.
امام صادق (علیه السلام)- ابوربیع شامی گوید: امام صادق (علیه السلام) به من فرمود: «هیچ یک از سیاهان را خریداری نکن و اگر چاره‌ای جز این نبود از النوبهًْ به غلامی گیر که آن‌ها از جمله کسانی هستند که خداوند می‌فرماید: وَمِنَ الَّذِینَ قَالُواْ إِنَّا نَصَارَی أَخَذْنَا مِیثَاقَهُمْ فَنَسُواْ حَظًّا مِّمَّا ذُکِّرُواْ بِهِ. هان! ایشان آن بخت را به یاد خواهند آورد و همراه با قائم آل محمّد (عجل الله تعالی فرجه الشریف) گروهی از آن‌ها خروج خواهند نمود».
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ مِنَ الَّذِینَ قالُوا إِنَّا نَصاری أَخَذْنا مِیثاقَهُمْ قَالَ عَنَی أَنَّ عِیسَی‌ابْنَ‌مَرْیَمَ (علیه السلام) عَبْدٌ مَخْلُوقٌ فَجَعَلُوهُ رَبّاً فَنَسُوا حَظًّا مِمَّا ذُکِّرُوا بِهِ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ مِنَ الَّذینَ قالُوا إِنَّا نَصاری أَخَذْنا میثاقَهُم؛ همانا عیسی‌بن‌مریم (علیه السلام) بنده‌ی آفریده‌ی خدا بود ولی او را خدا نامیدند: فَنَسُواْ حَظًّا مِّمَّا ذُکِّرُواْ بِهِ.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَا قَبَضَ اللَّهُ نَبِیّاً حَتَّی أَمَرَهُ أَنْ یُوصِیَ إِلَی عَشِیرَتِهِ مِنْ عَصَبَتِهِ وَ أَمَرَنِی أَنْ أُوصِیَ فَقُلْتُ إِلَی مَنْ یَا رَبِّ فَقَالَ أَوْصِ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) إِلَی ابْنِ عَمِّکَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ (علیه السلام) فَإِنِّی قَدْ أَثْبَتُّهُ فِی الْکُتُبِ السَّالِفَهًِْ وَ کُتِبَ فِیهَا أَنَّهُ وَصِیُّکَ وَ عَلَی ذَلِکَ أَخَذْتُ مِیثَاقَ الْخَلَائِقِ وَ مَوَاثِیقَ أَنْبِیَائِی (وَ رُسُلِی أَخَذْتُ مَوَاثِیقَهُمْ لِی بِالرُّبُوبِیَّهًِْ وَ لَکَ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) بِالنُّبُوَّهًِْ وَ لِعَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ (علیه السلام) بِالْوَلَایَهًِْ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هیچ پیامبری را خداوند قبض روح نکرد جز اینکه به او دستور داد به خانواده‌ی خود از میان فامیل وصیّت نماید به من نیز دستور وصیّت داده است. گفتم: «خدایا به چه کس وصیّت کنم»؟ فرمود: «به پسر عمویت علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) وصیّت کن! من نام او را در کتاب‌های گذشته نوشته‌ام و در آن‌ها معیّن نموده‌ام که او وصی تو است و بر همین قرار پیمان مردم و انبیاء (و رسل را گرفته‌ام. از آن‌ها پیمان به ربوبیّت خود و نبّوت تو و ولایت علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) گرفته‌ام».