الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنِ الْبَرَاءِ‌بْنِ‌عَازِبٍ قَالَ: سَمِعْتُ النَّبِیَّ (صلی الله علیه و آله) یَقْرَأُ فِی الْمَغْرِبِ وَ التِّینِ وَ الزَّیْتُونِ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- براءبن‌عازب گوید: شنیدم که پیامبر (صلی الله علیه و آله) در مغرب وَ التِّینِ وَ الزَّیْتُونِ را می‌خواند.
الرّضا (علیه السلام)- سَمِعْتُ رَجَاءَبْنَاَبِی الضَّحَّاکِ یَقُولُ: بَعَثَنِی الْمَأْمُونُ فِی إِشْخَاصِ عَلِیِّبْنِمُوسَی الرِّضَا (علیه السلام) مِنَ الْمَدِینَهًِْ وَ أَمَرَنِی أَنْ آخُذَ بِهِ عَلَی طَرِیقِ الْبَصْرَهًِْ وَ الْأَهْوَازِ وَ فَارِسَ وَ لَا آخُذَ بِهِ عَلَی طَرِیقِ قُمَّ وَ أَمَرَنِی أَنْ أَحْفَظَهُ بِنَفْسِی بِاللَّیْلِ وَ النَّهَارِ حَتَّی أَقْدَمَ بِهِ عَلَیْهِ فَکُنْتُ مَعَهُ مِنَ الْمَدِینَهًِْ إِلَی مَرْوَ فَوَ اللَّهِ مَا رَأَیْتُ رَجُلًا کَانَ أَتْقَی لِلَّهِ مِنْهُ وَ لَا أَکْثَرَ ذِکْراً لَهُ فِی جَمِیعِ أَوْقَاتِهِ مِنْه ... وَ کَانَ إِذَا قَرَأَ: وَ التِّینِ وَ الزَّیْتُونِ قَالَ: عِنْدَ الْفَرَاغِ مِنْهَا بَلَی وَ أَنَا عَلَی ذَلِکَ مِنَ الشَّاهِدِین.
امام رضا (علیه السلام)- رجاءبن‌ابی ضحّاک گوید: مأمون مرا فرستاد تا علیبنموسی الرّضا (علیه السلام) را از مدینه نزد او آورم، او مرا امر کرد که از راه بصره و اهواز و فارس ایشان را حرکت دهم، نه از طریق قم، و مرا امر کرد که خودم شبانه روز مراقب ایشان باشم تا وی را بر مأمون وارد کنم، و من پیوسته از مدینه تا مرو با ایشان بودم، به خدا قسم کسی را باتقوی‌تر از او نسبت به خدا ندیدم، و کسی را که بیشتر از او در تمام اوقاتش ذکر خدا گوید. و چون سورهی: وَ التِّینِ وَ الزَّیْتُونِ را قرائت می‌کرد، پس از فراغ می‌فرمود: «آری! چنین است و من بر آن شهادت می‌دهم».
أمیرالمومنین (علیه السلام)- لَیْسَ فِی الْبَدَنِ شَیْءٌ أَقَلَّ شُکْراً مِنَ الْعَیْنِ فَلَا تُعْطُوهَا سُؤْلَهَا فَتَشْغَلَکُمْ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ إِذَا قَرَأْتُمْ: وَ التِّینِ فَقُولُوا فِی آخِرِهَا وَ نَحْنُ عَلَی ذَلِکَ مِنَ الشَّاهِدِین.
امام علی (علیه السلام)- در بدن چیزی که از چشم کمتر شکر خدا کند نیست، پس هر چه او می‌خواهد به او ندهید، مبادا که شما را از یاد خدا غافل سازد. آنگاه که سوره وَ التِّینِ را خواندید، در آخرش بگویید: و ما بر این امر از گواهان هستیم».
الصّادق (علیه السلام)- مَنْ قَرَأَ وَ التِّینِ فِی فَرَائِضِهِ وَ نَوَافِلِهِ أُعْطِیَ مِنَ الْجَنَّهًِْ حَیْثُ یَرْضَی إِنْ شَاءَ اللَّهُ.
امام صادق (علیه السلام)- هرکه سورهی تین را در نمازهای واجب و مستحب خود تلاوت کند به اندازه‌ای از بهشت به او ارزانی شود که خرسند گردد؛ اگر خدا خواهد.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ قَرَأَهَا أَعْطَاهُ اللَّهُ خَصْلَتَیْنِ الْعَافِیَهًَْ وَ الْیَقِینَ مَا دَامَ حَیّاً فَإِذَا مَاتَ أَعْطَاهُ اللَّهُ تَعَالَی مِنَ الْأَجْرِ بِعَدَدِ مَنْ قَرَأَهَا صِیَامَ یَوْمٍ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هرکس این سوره را بخواند خداوند مادامیکه در دنیاست به او دو نعمت ارزانی خواهد کرد: تندرستی و یقین؛ و هنگامیکه از دنیا برود به تعداد تمام کسانیکه این سوره را خوانده‌اند ثواب یک روز روزه به عنوان پاداش به او خواهد بخشید.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ قَرَأَ هَذِهِ السُّورَهًَْ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ مَا لَا یُحْصَی وَ کَأَنَّمَا تَلَقَّی مُحَمَّداً (صلی الله علیه و آله) وَ هُوَ مُغْتَمٌّ فَفَرَّجَ اللَّهُ عَنْهُ وَ إِذَا قُرِئَتْ عَلَی مَا یَحْضُرُ مِنَ الطَّعَامِ صَرَفَ اللَّهُ عَنْهُ بَأْسَ ذَلِکَ الطَّعَامِ وَ لَوْ کَانَ فِیهِ سَمّاً قَاتِلًا وَ کَانَ فِیهِ الشِّفَاءُ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هرکه این سوره را بخواند، خداوند چنان پاداشی برایش می نویسد که به شماره درنیاید و گویی او با حالتی اندوهگین محمّد (صلی الله علیه و آله) را دیده و خداوند اندوهش را زدوده است. چون این سوره بر غذاییکه آورده می شود، خوانده شود، خداوند ناخوشی را از آن غذا دور می‌گرداند، گرچه در آن سمّی کشنده باشد، و آن غذا شفابخش می شود.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ قَرَأَهَا عَلَی مَأْکُولٍ رَفَعَ اللَّهُ عَنْهُ شَرَّ ذلِکَ الْمَأْکُولِ وَ لَوْ کَانَ سَمّاً وَ صَیَّرَ فِیهِ الشِّفَاءَ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هرکه این سوره را بر خوراکی بخواند، خداوند گزند آن خوراک را از او برطرف می کند، گرچه در آن سمّ باشد، و خداوند در آن خوراک شفا قرار می دهد.
الصّادق (علیه السلام)- إِذَا کُتِبَتْ وَ قُرِئَتْ عَلَی شَیْءٍ مِنَ الطَّعَامِ صَرَفَ اللَّهُ عَنْهُ مَا یُضِرُّهُ وَ کَانَ فِیهِ الشِّفَاءُ بِقُدْرَهًِْ اللَّهِ تَعَالَی.
امام صادق (علیه السلام)- هرگاه این سوره بر غذایی خوانده و یا نوشته شود، خداوند هر آنچه را به آن آسیب می رساند، از آن دور میکند و به قدرت خداوند متعال، آن غذا شفابخش می شود.