آیه ۴ - سوره منافقون

امام علی (علیه السلام)- همانا حدیث پیغمبر (صلی الله علیه و آله) از چهار گروه به شما می‌رسد که پنجمی ندارند؛ اوّل از مرد منافقی که اظهار ایمان می‌کند و با اسلام ظاهر سازی می‌نماید و در باطن بی‌دین است از دروغ‌بستن به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) هیچ پروا ندارد اگر مردم بدانند که منافق و دروغگو است از او نمی‌پذیرند و سخنش را باور نمی‌کنند؛ ولی می‌گویند این مردی است که با رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بوده و او را دیده و این حدیث را از او شنیده، حدیث او را دریافت می‌کنند و حال او را نمی‌دانند، خدا رسول خود را از منافقین خبر داد و آن‌ها را بدان‌چه بایست وصف کرد و فرمود: چون آن‌ها را ببینی از وضع ظاهر و خوش‌نمای آنان در شگفت می‌مانی و اگر سخنی بگویند به آن‌ها گوش می‌دهی. همین منافقین پس از پیغمبر (صلی الله علیه و آله) در میان مسلمانان بودند و خود را به پیشوایان گمراهی و رهبران دوزخ نزدیک کردند و سخنان بیهوده و دروغ و بهتان به نفع آن‌ها به هم بافتند تا آن‌ها را به کارهای بزرگ واداشتند و به گردن مردم سوار کردند و به کمک آنان دنیا را خوردند، همانا مردم پیرو پادشاهان و دنیا طلبند مگر کسی که خدا او را حفظ کند.

امام باقر (علیه السلام)- روزی گروهی از شیعیان خدمت امام باقر (علیه السلام) رسیدند. امام آن‌ها را پند و اندرز داد و از خدا ترسانید ولی ایشان سرگرم خود بودند و سخنان امام را به بازیچه می‌گرفتند. امام باقر (علیه السلام) خشمگین شد. مدّتی سر به زیر افکند سپس سر برداشته و فرمود: «اگر مقداری از سخنان من در یکی از شما اثر واقعی خود را بگذارد از ناراحتی می‌میرد، ای مجسمه‌های بدون روح و ای مگس‌های بدون چراغ شما همانند چوب‌های تراشیده هستید که بر دیوار تکیه داده شده و بت‌های تراشیده شده هستید».