آیه سَنُقْرِئُكَ فَلا تَنْسى [6]
ما به‌زودي [قرآن را] بر تو مي‌خوانيم و هرگز فراموش نخواهي كرد.
الرّضا (علیه السلام)- ما نَنْسَخْ مِنْ آیَة بِأَنْ نَرْفَعَ حُکْمَهَا أَوْ نُنْسِها بِأَنْ نَرْفَعَ رَسْمَهَا وَ قَدْ تُلِیَ وَ عَنِ الْقُلُوبِ حِفْظَهَا وَ عَنْ قَلْبِکَ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) کَمَا قَالَ سَنُقْرِئُکَ فَلا تَنْسی إِلَّا ما شاءَ اللَّهُ أَنْ یُنْسِیَکَ فَرَفَعَ عَنْ قَلْبِکَ ذِکْرَه.
امام رضا (علیه السلام)- ما نَنْسَخْ مِنْ آیَةٍ (بقره/۱۰۶) یعنی حکم آن را برمی‌داریم أَوْ نُنسِها یعنی نقش آن را محو می‌سازیم و آن را از ذهن‌ها، و ذهن تو ای محمّد (صلی الله علیه و آله)، پاک می‌سازیم؛ چنان‌که خداوند متعال فرمود: سَنُقْرِؤُکَ فَلَا تَنسَی* إِلَّا مَا شَاء اللَّه إِنَّه یعْلَمُ الْجَهرَ وَ مَا یخْفَی یعنی اینکه تو را به فراموشی می‌اندازد و یادش از دل تو محو می‌شود.
الباقر (علیه السلام)- عَنْ سَعْدِ‌بْنِ‌طَرِیفٍ الْخَفَّافِ، قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ (علیه السلام): مَا تَقُولُ فِیمَنْ أَخَذَ عَنْکُمْ عِلْماً فَنَسِیَهُ؟ قَالَ: «لَا حُجَّهًَْ عَلَیْهِ، إِنَّمَا الْحُجَّهًُْ عَلَی مَنْ سَمِعَ مِنَّا حَدِیثاً فَأَنْکَرَهُ، أَوْ بَلَغَهُ فَلَمْ یُؤْمِنْ بِهِ وَ کَفَرَ، فَأَمَّا النِّسْیَانُ فَهُوَ مَوْضُوعٌ عَنْکُمْ. إِنَّ أَوَّلَ سُورَهًٍْ نَزَلَتْ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَی فَنَسِیَهَا، فَلَمْ یَلْزَمْهُ حُجَّهًٌْ فِی نِسْیَانِهِ، وَ لَکِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَمْضَی لَهُ ذَلِکَ، ثُمَّ قَالَ سَنُقْرِئُکَ فَلا تَنْسی.
امام باقر (علیه السلام)- سعدبن‌طریف خفّاف گوید: به امام باقر (علیه السلام) عرض کردم: «درباره‌ی کسی که از شما دانشی فرا می گیرد و آن را فراموش می کند، چه می فرمایید»؟ ایشان فرمود: «سرزنشی بر او نیست، بلکه سرزنش بر کسی است که از ما سخنی می شنود، امّا باور نمی کند و یا به گوشش می رسد، امّا به آن ایمان نمی آورد و کفر می ورزد؛ چراکه فراموشی بر شما مقدّر شده است. نخستین سوره ای که بر رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نازل شد: سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَی بود که ایشان آن را فراموش کرد، امّا به این سبب هیچ سرزنشی بر ایشان روا نشد و خداوند تبارک‌وتعالی به این فراموشی پایان داد و فرمود: سَنُقْرِؤُکَ فَلَا تَنسَی».
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- کَانَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) إِذَا نَزَلَ عَلَیْهِ جَبْرَائِیلُ بِالْوَحْیِ یُقْرِئُهُ مَخَافَهًَْ أَنْ یَنْسَاهُ فَکَانَ لَا یَفْرُغُ جَبْرَائِیلُ مِنْ آخِرِ الْوَحْیِ حَتَّی یَتَکَلَّمَ هُوَ بِأَوَّلِهِ، فَلَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَهًُْ لَمْ یَنْسَ بَعْدَ ذَلِکَ شَیْئاً.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- هنگامی‌که جبرئیل وحی را نازل می‌کرد، پیامبر (صلی الله علیه و آله) از ترس اینکه فراموش کند آن را می‌خواند و قبل از اینکه جبرئیل از آخر آن فارغ شود پیامبر (صلی الله علیه و آله) اوّل آن را می‌خواند و هنگامی‌که این آیه نازل شد، بعد از آن چیزی را فراموش نکرد.