آیه أَوْ إِطْعامٌ في يَوْمٍ ذي مَسْغَبَةٍ [14]
يا غذا دادن در روز گرسنگي.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَبْدِ‌اللَّهِ‌بْنِ‌مَیْمُونٍ الْقَدَّاحِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: مَنْ أَطْعَمَ مُؤْمِناً حَتَّی یُشْبِعَهُ لَمْ یَدْرِ أَحَدٌ مِنْ خَلْقِ اللَّهِ مَا لَهُ مِنَ الْأَجْرِ فِی الْآخِرَهًِْ لَا مَلَکٌ مُقَرَّبٌ وَ لَا نَبِیٌّ مُرْسَلٌ إِلَّا اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ ثُمَّ قَالَ مِنْ مُوجِبَاتِ الْمَغْفِرَهًِْ إِطْعَامُ الْمُسْلِمِ السَّغْبَانِ ثُمَّ تَلَا قَوْلَ اللَّهِ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ أَوْ إِطْعامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ* یَتِیماً ذا مَقْرَبَةٍ* أَوْ مِسْکِیناً ذا مَتْرَبَةٍ.
امام صادق (علیه السلام)- از عبدالله‌بن‌میمون قدّاح روایت شده است: امام صادق (علیه السلام) فرمود: هرکس مؤمنی را سیر گرداند، پاداش و ثواب او را در قیامت هیچ‌کس از آفریدگان خدا و هیچ ملک مقرّب و پیغمبر مرسلی جز پروردگار عالمین کسی نمی‌داند. بعد فرمود: «از اسباب آمرزش، طعام دادن مسلمان در روز سختی است. چنانچه خدای تعالی میفرماید: أَوْ إِطْعامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ یَتِیماً ذا مَقْرَبَةٍ أَوْ مِسْکِیناً ذا مَتْرَبَةٍ، یا خورانیدن طعام یتیمی را که خویشاوند است یا تهیدستی را که نیازمند است در روز گرسنگی است».
الرّضا (علیه السلام)- مُحَمَّدِ‌بْنِ‌عُمَرَ‌بْنِ‌یَزِیدَ قَالَ أَخْبَرْتُ أَبَاالْحَسَنِ‌الرِّضَا (علیه السلام) أَنِّی أُصِبْتُ بِابْنَیْنِ وَ بَقِیَ لِی بُنَیٌّ صَغِیرٌ فَقَالَ تَصَدَّقْ عَنْهُ ثُمَّ قَالَ حِینَ حَضَرَ قِیَامِی مُرِ الصَّبِیَّ فَلْیَتَصَدَّقْ بِیَدِهِ بِالْکِسْرَهًِْ وَ الْقَبْضَهًِْ وَ الشَّیْءِ وَ إِنْ قَلَّ فَإِنَّ کُلَّ شَیْءٍ یُرَادُ بِهِ اللَّهُ وَ إِنْ قَلَّ بَعْدَ أَنْ تَصْدُقَ النِّیَّهًُْ فِیهِ عَظِیمٌ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ یَقُولُ فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَیْراً یَرَهُ وَ مَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ وَ قَالَ فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ وَ ما أَدْراکَ مَا الْعَقَبَةُ فَکُّ رَقَبَةٍ أَوْ إِطْعامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ یَتِیماً ذا مَقْرَبَةٍ أَوْ مِسْکِیناً ذا مَتْرَبَةٍ عَلِمَ اللَّهُ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ أَنَّ کُلَّ أَحَدٍ لَا یَقْدِرُ عَلَی فَکِّ رَقَبَهًٍْ فَجَعَلَ إِطْعَامَ الْیَتِیمِ وَ الْمِسْکِینِ مِثْلَ ذَلِکَ تَصَدَّقْ عَنْهُ.
امام رضا (علیه السلام)- محمّدبن‌عمربن‌یزید گوید: به امام رضا (علیه السلام) خبر دادم که دو پسرم را از دست داده ام و پسری کوچک برایم به‌جا مانده است. ایشان فرمود: «برایش صدقه بده». وقتی خواستم به راه افتم، حضرت (علیه السلام) فرمود: «آن پسر را با خود ببر تا با دست خودش صدقه بدهد، هرچند تکّه ای نان یا مشتی از خوردنی یا هرچیز اندک دیگری باشد؛ زیرا هرآنچه که در راه خداوند داده شود گرچه اندک باشد پس از اینکه نیّت پاک شود بسی بزرگ است، خداوند عزّوجلّ می فرماید: پس هر کس هموزن ذرّه‌ای کار خیر انجام دهد آن را می‌بیند! و هر کس هموزن ذرّه‌ای کار بد کرده آن را می‌بیند! (زلزله/۸-۷). و نیز فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ * وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْعَقَبَةُ * فَکُّ رَقَبَةٍ * أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ * یَتِیمًا ذَا مَقْرَبَةٍ * أَوْ مِسْکِینًا ذَا مَتْرَبَةٍ، خداوند عزّوجلّ دانست که همه‌ی افراد توانایی آزاد کردن بنده را ندارند، ازاین‌رو سیر کردن یتیم و بینوا را همچون آزاد کردن بنده، صدقه ای از برای آن قرار دارد».
الصّادق (علیه السلام)- نَحْنُ الْمُطْعِمُونَ فِی یَوْمِ الْجُوعِ وَ هُوَ الْمَسْغَبَهًُْ.
امام صادق (علیه السلام)- ما اطعام می‌کنیم در روز گرسنگی که همان مَسْغَبَةٍ است.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مِنْ مُوجِبَاتِ الْمَغْفِرَهًِْ إِطْعَامُ الْمُسْلِمِ السَّغْبَانِ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- از اسباب آمرزش، طعام دادن مسلمان در روز سختی است.
الصّادق (علیه السلام)- عَلِیُّ‌بْنُ‌الْحَسَنِ الْعَبْدَلِیُّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَاعَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) یَقُول صِیَامُ یَوْمِ غَدِیرِ خُمٍّ یَعْدِلُ صِیَامَ عُمُرِ الدُّنْیَا لَوْ عَاشَ إِنْسَانٌ ثُمَّ صَامَ مَا عُمِّرَتِ الدُّنْیَا لَکَانَ لَهُ ثَوَابُ ذَلِکَ وَ صِیَامُهُ یَعْدِلُ عِنْدَ اللَّهِ مِائَهًَْ حَجَّهًٍْ وَ مِائَهًَْ عُمْرَهًْأ ثُمَّ قَالَ (علیه السلام) أَ تَدْرِی مَا الْفِئَامُ فَقُلْتُ لَا قَالَ مِائَهًُْ أَلْفٍ وَ کَانَ لَهُ ثَوَابُ مَنْ أَطْعَمَ بِعَدَدِهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقِینَ وَ الشُّهَداءِ فِی حَرَمِ اللَّهِ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ وَ سَقَاهُمْ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَهًٍْ وَ الدِّرْهَمُ یُنْفَقُ بِأَلْفِ دِرْهَمٍ ثُمَّ قَالَ لَعَلَّکَ تَظُنُّ أَنَّ اللَّهَ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ خَلَقَ یَوْماً أَعْظَمَ حُرْمَهًًْ مِنْهُ لَا وَ اللَّهِ لَا وَ اللَّهِ لَا وَ اللَّهِ.
امام صادق (علیه السلام)- علیّ‌بن‌حسین عبدلی گوید: از امام صادق (علیه السلام) شنیدم که فرمود: «روزه‌ی عید غدیر به اندازه روزه‌ی تمام عمر دنیاست، یعنی اگر فردی تا آخر دنیا زنده بماند و روزه بگیرد، پاداش او بسان کسی است که این روز را روزه بدارد و پاداش آن در نزد خدا برابر با صد حج و صد عمره مقبول است». سپس فرمود: «آیا می‌دانی مقصود از فئام چیست»؟ عرض کردم: «خیر». فرمود: «صد هزار نفر» و در ادامه فرمود: «و پاداش کسی را خواهد داشت که به همین تعداد پیامبران و صدیقان و شهدا و صالحان را در زمان گرسنگی و قحطی، در حرم الهی اطعام کرده و آب داده باشد. نیز پرداختن یک درهم در این روز برابر با صد هزار درهم است». سپس فرمود: «آیا گمان می‌کنی که خداوند عزّوجلّ روزی محترم‌تر از این روز آفریده است؟ نه به خدا سوگند، نه به خدا سوگند، نه به خدا سوگند»!