آیه إِنَّ الَّذينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ وَ الْمُشْرِكينَ في نارِ جَهَنَّمَ خالِدينَ فيها أُولئِكَ هُمْ شَرُّ الْبَرِيَّةِ [6]
كافران از اهل كتاب و مشركان در آتش دوزخند، جاودانه در آن مي مانند؛ آنها بدترين خلق [خدا] هستند.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- دَخَلَ عَلِیٌّ (علیه السلام) عَلَی رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ هُوَ فِی بَیْتِ أُمِّ سَلَمَهًَْ فَلَمَّا رَآهُ قَالَ کَیْفَ أَنْتَ یَا عَلِیُّ (علیه السلام) إِذَا جُمِعَتِ الْأُمَمُ وَ وُضِعَتِ الْمَوَازِینُ وَ بَرَزَ لِعَرْضِ خَلْقِهِ وَ دُعِیَ النَّاسُ إِلَی مَا لَا بُدَّ مِنْهُ قَالَ فَدَمَعَتْ عَیْنُ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) مَا یُبْکِیکَ یَا عَلِیُّ (علیه السلام) تُدْعَی وَ اللَّهِ أَنْتَ وَ شِیعَتُکَ غُرّاً مُحَجَّلِینَ رِوَاءً مَرْوِیِّینَ مُبْیَاضَّهًًْ وُجُوهُهُمْ وَ یُدْعَی بِعَدُوِّکَ مُسْوَادَّهًًْ وُجُوهُهُمْ أَشْقِیَاءَ مُعَذَّبِینَ أَ مَا سَمِعْتَ إِلَی قَوْلِ اللَّهِ إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ أَنْتَ وَ شِیعَتُکَ وَ الَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِنَا أُولئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ عَدُوُّکَ یَا عَلِیُّ (علیه السلام).
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- امیرالمؤمنین (علیه السلام) بر حضرت رسول (صلی الله علیه و آله) وارد شد و آن جناب در خانه‌ی امّ‌سلمه بود. وقتی علی (علیه السلام) را دید. فرمود: «تو ای علی چگونه‌ای وقتی امّت‌ها جمع می‌شوند و موازین وضع می‌شود و امر خدا برای تعرّض بر خلقش آشکار می‌شود و مردم به آنچه از آن گریزی نیست دعوت می‌شوند؛ پس اشک امیرمؤمنان (علیه السلام) جاری شد؛ پس رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «ای علی! چه چیز تو را می‌گریاند؟ به خدا قسم تو و شیعیانت درحالی‌که پیشانیتان منوّر و دست و پایتان سفید است خوانده می‌شوید، درحالتی‌که سیراب هستید و خوش منظر و چهره‌هایتان سفید است و دشمن تو با چهره‌هایی سیاه و در حالت شقاوت و معذّب را خوانده می‌شوند. آیا سخن خودا را نشنیده‌ای؟ که فرمود: إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ؛ منظور تو و شیعیان توست و کسانی که به آیات ما کافر شدند، آنان بدترین مردم هستند. أُولئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ یا علی! اینان دشمنان تو هستند».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنْ جَابِرِ‌بْنِ‌عَبْدِ‌اللَّهِ (رحمة الله علیه) قَال قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فِی مَرَضِهِ الَّذِی قُبِضَ فِیهِ لِفَاطِمَهًَْ (سلام الله علیها) یَا بُنَیَّهًُْ بِأَبِی أَنْتِ وَ أُمِّی أَرْسِلِی إِلَی بَعْلِکِ فَادْعِیهِ لِی فَقَالَتْ فَاطِمَهًُْ (سلام الله علیها) لِلْحَسَنِ (علیه السلام) انْطَلِقْ إِلَی أَبِیکَ فَقُلْ لَهُ إِنَّ جَدِّی یَدْعُوکَ فَانْطَلَقَ إِلَیْهِ الْحَسَنُ فَدَعَاهُ فَأَقْبَلَ أَمِیرُ‌الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) حَتَّی دَخَلَ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) ... یَا عَلِیُّ (علیه السلام) ادْنُ مِنِّی فَدَنَا مِنْهُ فَقَالَ أَدْخِلْ أُذُنَکَ فِی فَمِی فَفَعَلَ فَقَالَ یَا أَخِی أَ لَمْ تَسْمَعْ قَوْلَ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فِی کِتَابِهِ.. إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ وَ الْمُشْرِکِینَ فِی نارِ جَهَنَّمَ خالِدِینَ فِیها أُولئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ قَالَ بَلَی یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) قَالَ هُمْ أَعْدَاؤُکَ وَ شِیعَتُهُمْ یَجِیئُونَ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ مُسْوَدَّهًًْ وُجُوهُهُمْ ظِمَاءً مُظْمَئِینَ أَشْقِیَاءَ مُعَذَّبِینَ کُفَّاراً مُنَافِقِینِ ذَاکَ لَکَ وَ لِشِیعَتِکَ وَ هَذَا لِعَدُوِّکَ وَ شِیعَتِهِمْ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- جابربن‌عبدالله انصاری (رحمة الله علیه) گوید: پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در آن بیماری که از دنیا رفت به فاطمه (سلام الله علیها) فرمود: «دخترم، پدر و مادرم فدایت! دنبال شوهرت بفرست تا بیاید». حضرت فاطمه (سلام الله علیها) به امام حسن (علیه السلام) فرمود: «برو دنبال پدرت بگو: جدّم شما را می‌خواهد». امام حسن (علیه السلام) مأموریّت را انجام داد. امیرالمؤمنین (علیه السلام) خدمت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) رسید... پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «علی جان! نزدیک بیا» آن جناب نزدیک شد فرمود: «گوش خود را نزدیک دهانم بیاور» این کار را کرد. فرمود: «برادرم! نشنیده‌ای این فرموده‌ی خدا را ... إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ»؟ عرض کرد: «آری»! فرمود: «آنها تو و شیعیانت هستید؛ و با چهره‌ای درخشان سیر و سیراب می‌آیید. این آیه را نشنیده‌ای: إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ وَ الْمُشْرِکِینَ فِی نارِ جَهَنَّمَ خالِدِینَ فِیها أُولئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ»؟ گفت: «چرا، ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)»! فرمود: «آنها دشمنان تو و دشمنان شیعیانت هستند؛ که در روز قیامت کافر و منافق با چهره‌ای سیاه، گرسنه و تشنه بدبخت و معذّب می‌آیند، آن آیه اختصاص به تو و شیعیانت دارد و این آیه برای دشمن تو و شیعیانت هست».
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ وَ الْمُشْرِکِینَ فِی نارِ جَهَنَّمَ قَالَ أَنْزَلَ اللَّهُ عَلَیْهِمُ الْقُرْآنَ فَارْتَدُّوا وَ کَفَرُوا وَ عَصَوْا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) أُولئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّة.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ وَ الْمُشْرِکِینَ فِی نارِ جَهَنَّمَ؛ خداوند قرآن را بر آنها نازل کرد، مرتد شدند و کفر ورزیدند و با علی امیرالمؤمنین (علیه السلام) به مخالفت برخاستند أُولئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّة.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنْ یَعْقُوبَ‌بْنِ‌مِیثَمٍ أَنَّهُ وَجَدَ فِی کِتَابِ أَبِیه أَنَّ عَلِیّاً (علیه السلام) قَالَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) یَقُولُ قَالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَی عَلِیٍّ (علیه السلام) فَقَالَ نَعَمْ أَنْتَ یَا عَلِیُّ (علیه السلام) وَ شِیعَتُکَ وَ مِیعَادُکَ وَ مِیعَادُهُمُ الْحَوْضُ غُرّاً مُحَجَّلِینَ مُکَحَّلِینَ مُتَوَّجِینَ قَالَ یَعْقُوبُ فَحَدَّثْتُ أَبَا جَعْفَرٍ (علیه السلام) بِهَذَا فَقَالَ هَکَذَا هُوَ عِنْدَنَا فِی کِتَابِ عَلِیٍّ (علیه السلام) ثُمَّ قَالَ وَ رَوَی مُحَمَّدُ‌بْنُ‌الْعَبَّاسِ فِی کِتَابِهِ نَحْوَ خَمْسَهًٍْ وَ عِشْرِینَ حَدِیثاً فِی تَفْسِیرِ هَذِهِ الْآیَهًِْ مِثْلُ مَا ذَکَرَهُ فِی هَذَا الْحَدِیثِ أَنَّ خَیْرَ الْبَرِیَّهًِْ هُوَ أَمِیرُ‌الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ شِیعَتُهُ وَ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ هُمْ عَدُوُّهُ وَ شِیعَتُهُمْ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- از یعقوب‌بن‌میثم نقل شده است که در کتاب پدرش یافته است: حضرت علی (علیه السلام) فرمود: از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) شنیدم که فرمود: فرمایش خداوند عزّوجلّ: إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ؛ سپس رو به من نمود و فرمود: «ای علی (علیه السلام)! مراد از ایشان، تو و شیعیانت هستید و وعده‌گاه تو و آنها [در قیامت] کنار حوض کوثر خواهد بود درحالی‌که رو سفید و سیاه چشم هستید و تاجی بر سرهایتان خواهد بود». یعقوب‌بن‌میثم گفت: این حدیث را برای امام باقر (علیه السلام) بیان کردم؛ امام (علیه السلام) فرمود: «در کتاب علی (علیه السلام) (کتابی است که حضرت علی (علیه السلام) به املای پیامبر (صلی الله علیه و آله) در مورد معارف دین و تفسیر قرآن نگاشته و در اختیار امامان (علیهم السلام) بوده است) این روایت، چنین به ما رسیده است». گوید: محمّدبن‌عباس [بن مروان‌بن‌ماهیار] در کتابش [معروف به تفسیر محمّدبن‌عباس] در تفسیر این آیه، حدود بیست‌وپنج روایت دیگر، مشابه این روایت آورده که در همه آنها اشاره شده که امیرمؤمنان (علیه السلام) و شیعیانش بهترین آفریدگانند؛ و مراد از الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ دشمنان علی (علیه السلام) و پیروان آن‌هایند.