آیه ۱۴ - سوره تغابن

امام باقر (علیه السلام)- در روایت ابوالجارود از امام باقر (علیه السلام) در مورد کلام خدای متعال إِنَّ مِنْ أَزْواجِکُمْ وَ أَوْلادِکُمْ عَدُوًّا لَکُمْ فَاحْذَرُوهُمْ نقل کرده است که فرمود: چون مرد میخواست به‌سوی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را هجرت کند، همسر و فرزند وی، به وی آویزان می‌شدند و می‌گفتند: تو را به خداوند قسم می‌دهیم که از پیش ما نرو و ما را تنها مگذار؛ ما بعد از تو بی‌سرپرست خواهیم ماند. برخی از آنان سخن خانواده‌ی خود را گوش می‌دادند و هجرت نمی‌کردند. پس خداوند آن‌ها را از فرزندان و همسران خود برحذر داشت و آن‌ها را از اطاعت ایشان نهی کرد. برخی از آنان، آن‌ها را تنها می‌گذاشتند و می‌رفتند و می‌گفتند: به هوش باشید، به خدا سوگند! اگر با من هجرت نکنید و سپس خداوند در روز قیامت مرا با شما جمع کند، به هیچ وجه، هیچ سود و فایده‌ای به شما نخواهم رساند. و هنگامی‌که خداوند آنان را با همدیگر جمع نماید، خداوند به او امر می‌کند که خیر را در حقّ ایشان تمام کرده و نیکی کند و صله رحم داشته باشد و خداوند تعالی می‌فرماید: وَ إِن تَعْفُوا وَ تَصْفَحُوا وَ تَغْفِرُوا فَإِنَّ اللهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ.

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- سخن خداوند: إِنَّ مِنْ أَزْواجِکُمْ وَ أَوْلادِکُمْ عَدُوّاً لَکُمْ درباره‌ی گروهی نازل شد که خواستند هجرت کنند ولی زنان و اولادشان آن‌ها را از هجرت بازداشتند.