آیه وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها [1]
به خورشيد و گسترش نور آن در صبحگاهان سوگند.
الصّادق (علیه السلام)- الشَّمْسُ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) بِهِ أَوْضَحَ اللَّهُ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ لِلنَّاسِ دِینَهُمْ.
امام صادق (علیه السلام)- الشَّمْسِ رسول خدا (صلی الله علیه و آله) است که خداوند با او دین مردم را برایشان آشکار کرد.
الباقر (علیه السلام)- الشَّمْسِ وَ ضُحاها هُوَ مُحَمَّدٌ (صلی الله علیه و آله).
امام باقر (علیه السلام)- وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا؛ منظور از آن محمّد (صلی الله علیه و آله) است.
السجّاد (علیه السلام)- ذَلِکَ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله).
امام سجاد (علیه السلام)- منظور از آن محمّد رسول الله (صلی الله علیه و آله) است.
الصّادق (علیه السلام)- الشَّمْسُ أَمِیرُ‌الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ ضُحَاهَا قِیَامُ الْقَائِمِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف).
امام صادق (علیه السلام)- وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا؛ خورشید، امیرمؤمنان (علیه السلام) است و تابندگی آن، قیام حضرت قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَثَلِی فِیکُمْ مَثَلُ الشَّمْسِ وَ مَثَلُ عَلِیٍّ مَثَلُ الْقَمَرِ فَإِذَا غَابَتِ الشَّمْسُ فَاهْتَدَوْا بِالْقَمَرِ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- مَثَل من در میان شما مَثَل خورشید و مَثَل علی (علیه السلام)، مَثَل ماه است، پس چون خورشید ناپدید شد با ماه ره یابید.
الرّضا (علیه السلام)- إِنَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ آیَتَانِ مِنْ آیَاتِ اللَّهِ یَجْرِیَانِ بِأَمْرِهِ مُطِیعَانِ لَهُ، ضَوْؤُهُمَا مِنْ نُورِ عَرْشِهِ وَ حَرُّهُمَا مِنْ جَهَنَّمَ فَإِذَا کَانَتِ الْقِیَامَهًُْ عَادَ إِلَی الْعَرْشِ نُورُهُمَا وَ عَادَ إِلَی النَّارِ حَرُّهُمَا.
امام رضا (علیه السلام)- خورشید و ماه دو موجود از آفریده‌های خدایند که به دستور او در گردشند و اطاعت از او می‌کنند، نور آن‌ها از نور عرش و حرارت آن دو از حرارت جهنّم است، روز قیامت نور آن دو به عرش برمی‌گردد و حرارت آن‌ها به آتش جهنّم.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- فِی الشَّمْسِ أَرْبَعُ خِصَالٍ تُغَیِّرُ اللَّوْنَ وَ تُنَتِّنُ الرِّیحَ وَ تُخْلِقُ الثِّیَابَ وَ تُورِثُ الدَّاءَ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- در خورشید و ماه چهار اثر است؛ دگرگون کردن رنگ و بد کردن بو و کهنه کردن جامه و بار آوردن درد.