آیه ۴ - سوره طلاق

امام صادق (علیه السلام)- از امام (علیه السلام) درباره‌ی این کلام خداوند عزّوجلّ: وَ اللَّائِی یَئِسْنَ مِنَ المَحِیضِ مِنْ نِسائِکُمْ إِنِ ارْتَبْتُمْ فَعِدَّتُهُنَّ ثَلاثَةُ أَشْهُرٍ پرسیده شد. فرمود: «ریبه (زنی که در بارداری او شک است)، عدّه‌اش تا بیش از یک ماه است اگر یک ماه گذشت و حیض نشد و مثل حال زنانی شد که از عادت ماهانه مأیوسند، به حساب ماه‌ها (سه ماه) عدّه نگه دارد اگر عادت ماهانه‌اش پیش از اینکه عدّه‌اش به پایان برسد، برگشت [و حیض شد] باید برطبق عادات ماهانه عدّه بگیرد (سه پاکی) و عدّه را از ابتدا شروع کند.

امام علی (علیه السلام)- امام صادق (علیه السلام) از پدرانش از امام علی (علیه السلام) نقل می‌کند که فرمود: زن باردار، پایان مدّتش (عدّه) زمان تولّد نوزادش می‌باشد و بر شوهر واجب است که نفقه‌ی او را تا زمانی‌که بچّه را به دنیا بیاورد به‌طور شایسته پرداخت کند و این همان کلام خداوند عزّوجلّ است: وَ أُولاتُ الْأَحْمالِ أَجَلُهُنَّ أَنْ یَضَعْنَ حَمْلَهُنَّ». هنگامی‌که مرد، همسرش را درحالی‌که باردار است طلاق داد، باید نفقه‌ی او را بدهد تا زمانی‌که فرزندش به دنیا بیاید و این حکم برای زمانی است که هر دو (زن و شوهر) آزاد باشند (برده و کنیز نباشند) و چه آن مرد بتواند [در عدّه] رجوع کند (طلاقش رجعی می‌باشد) و چه نتواند (طلاقش بائن باشد) [باز هم باید نفقه‌ی زن را در دوران بارداری بدهد]. و این (حکم) چیزی است که در آن اختلافی سراغ نداریم. امیرمؤمنان علی (علیه السلام) فرمود: «زن مطلّقه، حقّ دریافت نفقه را به طور شایسته و متعارف در مقایسه با توانایی شوهرش در مدّت عدّه‌اش، دارد. و چون مدّت عدّه تمام شد، به طور شایسته از اموال شوهرش بهره‌مند می‌گردد این حقّی است بر عهده مردان پرهیزکار است. بنابراین زن مطلّقه مادامی که در عدّه‌اش می‌باشد، حقّ مسکن و نفقه دارد؛ چه حامله باشد یا نباشد. البته مادامی که شوهر حقّ رجوع به او را داشته باشد. (منظور در طلاق رجعی است).

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ أُوْلَاتُ الْأَحْمَالِ أَجَلُهُنَّ أَن یَضَعْنَ حَمْلَهُنَّ زن مطلّقه‌ی باردار تا زمان وضع حملش مهلت دارد و اگر روزی که همسرش وی را طلاق داد، وضع حمل نمود، هرگاه که طهارت یافت می‌تواند ازدواج کند، و اگر تا نه ماه وضع حمل ننمود، تا زمانی‌که وضع حمل نکند، ازدواج نخواهد کرد.

امام کاظم (علیه السلام)- عبدالرّحمن‌بن‌حجّاج گوید: از امام کاظم (علیه السلام) پرسیدم، اگر انسان خانم حامله‌اش را طلاق بدهد و خانم جنین خود را با اعضای کامل و یا ناکامل و یا به‌صورت یک قطعه گوشت جویده سقط کند، چه صورت دارد؟ ابو الحسن گفت: با هر سقطی که از رحم خارج شود و معلوم باشد که جنین است، کامل باشد یا ناکامل، عدّه‌اش تمام شده است؛ هرچند خون بسته و مضغه باشد.