آیه فَالْمُورِياتِ قَدْحاً [2]
و سوگند به افروزندگان جرقّه آتش در برخورد سم‌هايشان [با سنگ‌هاي بيابان]
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- قَالَ عَلِیُّ‌بْنُ‌إِبْرَاهِیمَ (رحمة الله علیه) فِی قَوْلِه ... فَالْمُورِیاتِ قَدْحاً کَانَتْ بِلَادُهُمْ فِیهَا حِجَارَهًٌْ فَإِذَا وَطِئَهَا سَنَابِکُ الْخَیْلِ کَانَ یَنْقَدِحُ مِنْهَا النَّار.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- فَالْمُورِیَاتِ قَدْحًا؛ در سرزمین آنان سنگ بود، پس چون سُم اسبان آنجا را به زیر کشید، از سنگ ها آتش می‌جهید.
الباقر (علیه السلام)- عَنْ جَابِرِ‌بْنِ‌یَزِیدَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ (علیه السلام) قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ ... فَالْمُورِیاتِ قَدْحاً قَالَ تُورِی وَقْدَ النَّارِ مِنْ حَوَافِرِهَا.
امام باقر (علیه السلام)- جابربن‌زیاد گوید: از امام باقر (علیه السلام) درباره کلام خداوند عزّ‌وجلّ: فَالْمُورِیَاتِ قَدْحًا پرسیدم. فرمود: «شعله‌ی آتش از سم هایشان زبانه می کشید».