آیه يُسَبِّحُ لِلهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ الْمَلِكِ الْقُدُّوسِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ [1]
آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمين است همواره تسبيح خدا مى‌گويند، خداوندى كه مالك و حاكم است و از هر عيب و نقصى مبرّا، و توانا و حكيم است.
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- یُسَبِّحُ لِلهِ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ الْمَلِکِ الْقُدُّوسِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ الْقُدُّوسُ الْبَرِیْءُ مِنَ الْآَفَاتِ الْمُوجِبَاتِ لِلْجَهْل.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- یُسَبِّحُ لِلهِ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ الْملِکِ الْقُدُّوسِ الْعَزِیزِ الحَکِیمِ القدّوس یعنی کسی که از بلاهایی که موجب جهل و نادانی شود، منزّه است.
الصّادق (علیه السلام)- وَ مَتَی عَلِمْنَا أَنَّهُ عَزِیزٌ حَکِیمٌ صَدَّقْنَا بِأَنَّ أَفْعَالَهُ کُلَّهَا حِکْمَهًْ وَ إِنَّ وَجْهَهَا غَیْرُ مُنْکَشِفٍ.
امام صادق (علیه السلام)- هنگامی‌که ما دانستیم که خداوند متعال و قادر حکیم است، اینکه تمام افعالش حکیمانه است را تصدیق کردیم؛ هرچند برای ما غیر قابل کشف و پنهان باشد.