آیه ۶ - سوره جمعه

امام صادق (علیه السلام)- عبدالأعلی گوید: امام صادق (علیه السلام) حدیثی را برای من نقل می‌کرد، به ایشان عرض کردم: «فدایت شوم! مرا اکنون اینگونه تصوّر کردی»؟ فرمود: «خیر، این امر بر من گران آمد». گفتم: «بله، سوگند به خدا که اینگونه تصوّر کردی». فرمود: «سوگند به خدا! نه، اینگونه تصوّر نکردم». گفت: «این امر بر من گران آمد». پس خدمت ایشان عرض کردم: «بله، سوگند به خدا این سخن را گفتهای». فرمود: «آری، این را گفتهام، امّا مگر نمی‌دانی که هر زعم و گمانی در قرآن دروغ است»؟

امام علی (علیه السلام)- امام علی (علیه السلام) در «صفین» بین دو صف [بدون زره و] با لباسی که زیر زره می‌پوشند، دور می‌زد. امام حسن (علیه السلام) عرض کرد: «این لباس جنگ نیست». فرمود: «ای فرزندم! پدرت اهمیّتی نمی‌دهد که او سراغ مرگ رود یا مرگ سراغ او بیاید». و می‌فرمود: «منتظر شقی‌ترین آن‌ها (ابن ملجم) نیست که صورتش را با خون بالای سرش رنگین کند؛ [بلکه هر لحظه آماده شهادت است] و هنگامی‌که ابن‌ملجم بر [سر] او ضربه زد، فرمود: «سوگند به پروردگار کعبه که رستگار شدم». خدای تعالی [درباره‌ی اشتیاق به مرگ] فرمود: قُلْ یا أَیُّهَا الَّذِینَ هادُوا إِنْ زَعَمْتُمْ أَنَّکُمْ أَوْلِیاءُ لِلهِ مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْموْتَ إِنْ کُنْتُمْ صادِقین.

امام عسکری (علیه السلام)- قُلْ یا أَیُّهَا الَّذِینَ هادُوا إِنْ زَعَمْتُمْ أَنَّکُمْ أَوْلِیاءُ لِلهِ مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْموْتَ إِنْ کُنْتُمْ صادِقین یهودی‌ها گفتند: «ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! اگر دعای شما مستجاب است، برای این پسر پیشوای ما دعا کنید تا خداوند او را از بیماری برص (پیسی) بهبودی بخشد». پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «ای اباالحسن (علیه السلام)! برای بهبودی او خدا را بخوان». پس دعا کرد و او بهبودی یافت و زیباترین مردم شد و شهادتین را گفت. سپس پدرش گفت: «این [بهبودی پسرم] موافق سلامتی او بود [که قبلا داشت؛ پس اگر دعای شما مستجاب است]، بر من نفرین کن». پس عرض کرد: «خداوندا! او را به بلای پسرش گرفتار کن»؛ در نتیجه فورا دچار بیماری پیسی و جذام شد و چهل سال معجزه‌ای برای جهانیان [بود].