آیه وَ أَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتابَهُ وَراءَ ظَهْرِهِ [10]
و امّا كسي كه نامه‌ی اعمالش به پشت‌سرش داده شود.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَلِیٍّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَاعَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) یَقُولُ: وَ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ شَرّاً حَاسَبَهُ عَلَی رُءُوسِ النَّاسِ وَ بَکَتَهُ وَ أَعْطَاهُ کِتَابَهُ بِشِمَالِهِ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ أَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتابَهُ وَراءَ ظَهْرِهِ فَسَوْفَ یَدْعُوا ثُبُوراً وَ یَصْلی سَعِیراً إِنَّهُ کانَ فِی أَهْلِهِ مَسْرُوراً قُلْتُ أَیُّ أَهْلٍ قَالَ أَهْلُهُ فِی الدُّنْیَا.
امام صادق (علیه السلام)- علی گوید: شنیدم امام صادق (علیه السلام) فرمود: وقتی خدا برای بنده‌اش شرّ و بدی بخواهد او را در ملأ عام محاسبه و با حجّتش ذلیل می‌سازد و نامه‌ی عملش را به دست چپش می‌دهد و این است: وَ أَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتابَهُ وَراءَ ظَهْرِهِ فَسَوْفَ یَدْعُوا ثُبُوراً وَ یَصْلی سَعِیراً إِنَّهُ کانَ فِی أَهْلِهِ مَسْرُوراً». پرسیدم: «نزد کدام اهلش بر می‌گردد»؟ فرمود: «به‌سوی اهلش در دنیا».
الباقر (علیه السلام)- عَنْ مُحَمَّدِبْنِ‌سَالِمٍ عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) قَالَ: وَ أَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتابَهُ وَراءَ ظَهْرِهِ فَسَوْفَ یَدْعُوا ثُبُوراً وَ یَصْلی سَعِیراً إِنَّهُ کانَ فِی أَهْلِهِ مَسْرُوراً إِنَّهُ ظَنَّ أَنْ لَنْ یَحُورَ بَلی فَهَذَا مُشْرِک.
امام باقر (علیه السلام)- وَ أَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتابَهُ وَراءَ ظَهْرِهِ فَسَوْفَ یَدْعُوا ثُبُوراً وَ یَصْلی سَعِیراً إِنَّهُ کانَ فِی أَهْلِهِ مَسْرُوراً او گمان کرد که هرگز [به‌سوی ما] باز نگردد، چرا این هم مشرک است.
الباقر (علیه السلام)- وَ فِی رِوَایَهًِْ أَبِی‌الْجَارُودِ عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ ... وَ أَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتابَهُ وَراءَ ظَهْرِهِ فَهُوَ الْأَسْوَدُ‌بْنُ‌عَبْدِ الْأَسَدِ‌بْنِ‌هِلَالٍ الْمَخْزُومِیُّ قَتَلَهُ حَمْزَهًُْ بْنُ‌عَبْدِ‌الْمُطَّلِبِ (علیه السلام) یَوْمَ بَدْرٍ.
امام باقر (علیه السلام)- منظور از: وَ أَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ وَرَاء ظَهْرِهِ برادر وی اسودبن‌عبد الأسودبن‌هلال مخزونی است که حمزةبن‌عبدالمطّلب (رحمة الله علیه) در جنگ او را به قتل رساند.