آیه فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتابَهُ بِيَمينِهِ [7]
امّا كسي كه نامه‌ی اعمالش به دست راستش داده شود.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَلِیٍّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) یَقُولُ: إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی إِذَا أَرَادَ أَنْ یُحَاسِبَ الْمُؤْمِنَ أَعْطَاهُ کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ وَ حَاسَبَهُ فِیمَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَهُ فَیَقُولُ عَبْدِی فَعَلْتَ کَذَا وَ کَذَا وَ عَمِلْتَ کَذَا وَ کَذَا فَیَقُولُ نَعَمْ یَا رَبِّ قَدْ فَعَلْتُ ذَلِکَ فَیَقُولُ قَدْ غَفَرْتُهَا لَکَ وَ أَبْدَلْتُهَا حَسَنَاتٍ فَیَقُولُ النَّاسُ سُبْحَانَ اللَّهِ أَ مَا کَانَ لِهَذَا الْعَبْدِ سَیِّئَهًٌْ وَاحِدَهًٌْ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتابَهُ بِیَمِینِهِ فَسَوْفَ یُحاسَبُ حِساباً یَسِیراً.
امام صادق (علیه السلام)- علی گوید: شنیدم امام صادق (علیه السلام) می‌فرمود: آنگاه که خداوند عزّوجلّ از مؤمن حسابرسی میکند، نامه‌ی اعمال وی را در دست راستش قرار می‌دهد و محاسبه وی مخفیانه خواهد بود و می‌فرماید: «ای بنده‌ی من! تو چنین عملی را و چنان کاری را انجام دادی»؟ و آن بنده در پاسخ می‌گوید: «پروردگارا! آری چنین عملی را انجام داده ام». پس خداوند می‌فرماید: «تمامی آن‌ها را بخشیدم و به حسنه و نیکی مبدّل کردم». و مردم می‌گویند: «منزّه است خداوند، این بنده حتّی یک گناه هم مرتکب نشده است! و این همان سخن خداوند عزّوجلّ است فَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ * فَسَوْفَ یُحَاسَبُ حِسَابًا یَسِیرًا.
الصّادق (علیه السلام)- إِنَ الْمُؤْمِنَ یُعْطَی یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ کِتَاباً مَنْشُوراً مَکْتُوبٌ فِیهِ کِتَابُ اللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ أَدْخِلُوا فُلَاناً الْجَنَّهًَْ.
امام صادق (علیه السلام)- به مؤمن در روز قیامت نامه‌ای گسترده شده داده می‌شود که در آن نوشته شده: نامه‌ی خدای عزیز و حکیم است فلانی را داخل بهشت نمایید.
الباقر (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌الْجَارُودِ عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ عَزَّوَجَلَّ فَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتابَهُ بِیَمِینِهِ الْآیَهًَْ نَزَلَتْ فِی عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ جَرَتْ لِأَهْلِ الْإِیمَانِ مَثَلًا.
امام باقر (علیه السلام)- ابوالجارود از امام باقر (علیه السلام) روایت می کند که آن حضرت در مصداق آیه‌ی پس کسی که نامه‌ی اعمالش را به دست راستش دهند [از شدّت شادی و مباهات] فریاد می‌زند که: «[ای اهل محشر]! نامه‌ی اعمال مرا بگیرید و بخوانید!. (حاقه/۱۹) فرمود: «این آیه درباره‌ی علی (علیه السلام) نازل گردید و سپس مَثَلی شد که برای اهل ایمان می زنند».
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌بَصِیرٍ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِهِ تَعَالَی فَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتابَهُ بِیَمِینِهِ فَقَالَ هُوَ عَلِیٌّ (علیه السلام) وَ شِیعَتُهُ یُؤْتَوْنَ کِتَابَهُمْ بِأَیْمَانِهِمْ.
امام صادق (علیه السلام)- ابو بصیر از امام صادق (علیه السلام) نقل میکند که فرمود: منظور از این آیات: فَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ؛ شیعه‌ی وی هستند که نامه‌ی اعمالشان به دست راست‌شان تحویل داده می‌شود».
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- هُوَ عَلِیُّ‌بْنُ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام).
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- منظور از این علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) است.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنْ أَبِی سَعِیدٍ الْخُدْرِیِّ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) مَنْ رَزَقَهُ اللَّهُ حُبَّ الْأَئِمَّهًِْ مِنْ أَهْلِ بَیْتِی فَقَدْ أَصَابَ خَیْرَ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهًِْ ... وَ أَمَّا الَّتِی فِی الْآخِرَهًِْ فَلَا یُنْشَرُ لَهُ دِیوَانٌ وَ لَا یُنْصَبُ لَهُ مِیزَانٌ وَ یُعْطَی کِتابَهُ بِیَمِینِهِ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هرکه از دوستداران پیشوایان از خاندان من شود درحقیقت به خیر دنیا و آخرت رسیده است... امّا آنچه در آخرت است دفتر حسابی برای او باز نشود و میزانی برای او بر پا نگردد و نامه‌ی اعمالش به دست راستش داده شود.
الباقر (علیه السلام)- عَن أَبِی‌الْجَارُودِ عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ فَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتابَهُ بِیَمِینِهِ فَهُوَ أَبُو سَلَمَهًَْ‌عَبْدُ‌اللَّهِ‌بْنُ‌عَبْدِ الْأَسَدِ‌بْنِ‌هِلَالٍ الْمَخْزُومِیُّ وَ هُوَ مِنْ بَنِی‌مَخْزُومٍ.
امام باقر (علیه السلام)- ابوالجارود امام محمّد باقر (علیه السلام) نقل کرده است: منظور از آیه: فَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ ابوسلمه عبدالله‌بن‌عبد الأسودبن‌هلال مخزومی است که از بنی‌مخزوم است.