آیه ۱۶ - سوره فجر

امام رضا (علیه السلام)- وَ أَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ * فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ یعنی او را در تنگنا قرار دهد و بر او سخت گیرد.

امام رضا (علیه السلام)- علی‌بن‌محمّد جهم به امام (علیه السلام) گفت: «ای پسر رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! آیا تو به عصمت انبیاء (علیهم السلام) معتقدی»؟ فرمود: «بله». گفت: «پس این آیات: [آری] آدم پروردگارش را نافرمانی کرد، و از پاداش او محروم شد!. (طه/۱۲۱) و و ذا النون [یونس] را [به یاد آور] در آن هنگام که خشمگین [از میان قوم خود] رفت و چنین می‌پنداشت که ما بر او تنگ نخواهیم گرفت [امّا موقعی که در کام نهنگ فرو رفت]، در آن ظلمت‌ها [ی متراکم] صدا زد: «[خداوندا]! جز تو معبودی نیست! منزّهی تو! من از ستمکاران بودم»!. (انبیاء/۸۷) را چه میکنی»؟ فرمود: «در مورد آیه: وَ ذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَیْهِ باید گفت که آدم (علیه السلام) گمان می‌کرد که خدا هرگز رزق او را تنگ نمی‌گرداند. آیا این آیه را نشنیده‌ای که خداوند فرموده است: وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ اگر آدم گمان می‌کرد که خداوند بر او تسلّط ندارد، یقیناً کفر ورزیده بود».