آیه إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً [20]
هنگامي‌كه بدي به او رسد بي‌تابي مي‌كند.
السجّاد (علیه السلام)- فَرَضِیتُ بِمَا إِلَیْهِ صَیَّرْتَنِی وَ إِنْ کَانَ الضُّرُّ قَدْ مَسَّنِی وَ الْفَقْرُ قَدْ أَذَلَّنِی وَ الْبَلَاءُ قَدْ حَلَّ بِی فَإِنْ یَکُ ذَلِکَ مِنْ سَخَطٍ مِنْکَ فَأَعُوذُ بِحِلْمِکَ مِنْ سَخَطِکَ وَ إِنْ کُنْتَ أَرَدْتَ أَنْ تَبْلُوَنِی فَقَدْ عَرَفْتَ ضَعْفِی وَ قِلَّهًَْ حِیلَتِی إِذْ قُلْتَ تَبَارَکْتَ وَ تَعَالَیْتَ إِنَّ الْإِنْسانَ خُلِقَ هَلُوعاً إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعا.
امام سجاد (علیه السلام)- راضی هستم به آنچه مرا به آن [حالت] منتقل فرمودی؛ اگرچه بد حالی و مشکلات به من روی آورده و فقر مرا ذلیل و خوار ساخته و مصیبت بر من وارد شده است؛ پس اگر آن از ناحیه‌ی خشم تو است، از خشم تو به حلمت پناه می‌برم و اگر خواسته بودی مرا بیازمایی، [نیازی به آزمودن نداری به خاطر اینکه] ضعف و کم‌بودن راه چاره مرا می‌دانی؛ چون تو فرمودی: إِنَّ الْإِنْسانَ خُلِقَ هَلُوعا إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعا.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً قَالَ الشَّرُّ هُوَ الْفَقْرُ وَ الْفَاقَهًُْ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا؛ شرّ، همان فقر و تنگدستی است.