آیه إِنَّكَ إِنْ تَذَرْهُمْ يُضِلُّوا عِبادَكَ وَ لا يَلِدُوا إِلاَّ فاجِراً كَفَّاراً [27]
چرا كه اگر آن‌ها را باقي بگذاري، بندگانت را گمراه مي‌كنند و جز نسلي فاجر و كافر به دنيا نمي‌آورند.
الباقر (علیه السلام)- عَنْ إِسْمَاعِیلَ‌الْجُعْفِیِّ عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) قَالَ کَانَتْ شَرِیعَهًُْ نُوحٍ (علیه السلام) أَنْ یُعْبَدَ اللَّهُ بِالتَّوْحِیدِ وَ الْإِخْلَاصِ وَ خَلْعِ الْأَنْدَادِ وَ هِیَ الْفِطْرَهًُْ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا وَ أَخَذَ اللَّهُ مِیثَاقَهُ عَلَی نُوحٍ (علیه السلام) وَ عَلَی النَّبِیِّینَ (علیه السلام) أَنْ یَعْبُدُوا اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی وَ لَا یُشْرِکُوا بِهِ شَیْئاً وَ أَمَرَ بِالصَّلَاهًِْ وَ الْأَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْیِ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ الْحَلَالِ وَ الْحَرَامِ وَ لَمْ یَفْرِضْ عَلَیْهِ أَحْکَامَ حُدُودٍ وَ لَا فَرَضَ مَوَارِیثَ فَهَذِهِ شَرِیعَتُهُ فَلَبِثَ فِیهِمْ نُوحٌ أَلْفَ سَنَهًٍْ إِلَّا خَمْسِینَ عَاماً یَدْعُوهُمْ سِرّاً وَ عَلَانِیَهًًْ فَلَمَّا أَبَوْا وَ عَتَوْا قَالَ رَبَّهُ أَنِّی مَغْلُوبٌ فَانْتَصِرْ فَأَوْحَی اللَّهُ جَلَّ وَ عَزَّ إِلَیْهِ أَنَّهُ لَنْ یُؤْمِنَ مِنْ قَوْمِکَ إِلَّا مَنْ قَدْ آمَنَ فَلا تَبْتَئِسْ بِما کانُوا یَفْعَلُونَ {یَعْمَلُونَ} فَلِذَلِکَ قَالَ نُوحٌ (علیه السلام) وَ لا یَلِدُوا إِلَّا فاجِراً کَفَّاراً.
امام باقر (علیه السلام)- اسماعیل جعفی گوید: امام باقر (علیه السلام) فرمود: شریعت و دین نوح (علیه السلام) چنین بود که باید خدا را از سر توحید و اخلاص پرستید و از پرستش مانندها و امثالی که برای او ساخته‌اند، دست شست، و این همان سرشتی است که مردم بر آن سرشته شده‌اند و خداوند از نوح (علیه السلام) و دیگر پیامبران پیمان گرفته است که او را بپرستند و شریکی برایش نگیرند و به نماز و امر به معروف و نهی از منکر و در نظر داشتن حلال و حرام، امر کرده است، ولی بر او احکام حدود و مواریث را واجب نساخت و آئین نوح (علیه السلام) این چنین بود. نوح (علیه السلام) در میان مردم آن روزگار از هزار سال پنجاه سال کمتر زندگی کرد و در طول این مدّت در پنهان و پیدا آن‌ها را به پرستش خدا فرا خواند، و چون سر برتافتند و سرکشی کردند، فرمود: من مغلوب [این قوم طغیانگر] شده‌ام، انتقام مرا از آن‌ها بگیر!. (قمر/۱۰) و خداوند سبحان به او وحی فرستاد که: جز آن‌ها که [تا کنون] ایمان آورده‌اند، دیگر هیچ‌کس از قوم تو ایمان نخواهد آورد! پس، از کارهایی که می‌کردند، غمگین مباش!. (هود/۳۶) و از همین روی نوح (علیه السلام) فرمود: وَ لا یَلِدُوا إِلَّا فاجِراً کَفَّارا.
الباقر (علیه السلام)- عَنْ صَالِحِ‌بْنِ‌مِیثَمٍ قَال قُلْتُ لِأَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) مَا کَانَ عِلْمُ نُوحٍ حِینَ دَعَا عَلَی قَوْمِهِ أَنَّهُمْ لا یَلِدُوا إِلَّا فاجِراً کَفَّاراً فَقَالَ أَ مَا سَمِعْتَ قَوْلَ اللَّهِ لِنُوحٍ أَنَّهُ لَنْ یُؤْمِنَ مِنْ قَوْمِکَ إِلَّا مَنْ قَدْ آمَنَ.
امام باقر (علیه السلام)- صالح‌بن‌میثم گوید: به امام باقر (علیه السلام) عرض کردم: «نوح (علیه السلام) وقتی علیه قوم خویش دعا کرد چگونه به این موضوع علم پیدا کرد و فرمود: وَ لَا یَلِدُوا إِلَّا فَاجِرًا کَفَّارًا»؟ حضرت فرمود: «مگر سخن خداوند عزّ‌وجلّ به حضرت نوح (علیه السلام) را نشنیده‌ای که می‌فرماید: جز آن‌ها که [تا کنون] ایمان آورده‌اند، دیگر هیچ‌کس از قوم تو ایمان نخواهد آورد!. (هود/۳۶)
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- فِی قَولِهِ وَ لا تَزِدِ الظَّالِمِینَ إِلَّا ضَلالًا قَالَ هَلَاکاً وَ تَدْمِیرا إِنَّکَ إِنْ تَذَرْهُمْ یُضِلُّوا عِبادَکَ وَ لا یَلِدُوا إِلَّا فاجِراً کَفَّاراً فَأَهْلَکَهُمُ اللَّه.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- منظور از ضلال در این آیه وَ لَا تَزِدِ الظَّالِمِینَ إِلَّا ضَلَالًا (نوح/۲۴) هلاکت و نابودی است إِنَّکَ إِن تَذَرْهُمْ یُضِلُّوا عِبَادَکَ وَلَا یَلِدُوا إِلَّا فَاجِرًا کَفَّارًا؛ پس خداوند آن‌ها را به هلاکت رساند.