آیه ۳۶ - سوره هود

امام باقر (علیه السلام)- حنان‌بن‌سدیر گوید: به امام باقر (علیه السلام) عرض کردم: «به نظر شما سبب اینکه جناب نوح (علیه السلام) قومش را نفرین کرد و به درگاه پروردگار عرض کرد: و نوح گفت: ای پروردگار من، بر روی زمین هیچ‌یک از کافران را مگذار. که اگر بگذاریشان، بندگانت را گمراه می‌کنند و جز فرزندانی فاجر و کافر نیاورند چیست؟ (نوح/۲۷۲۶) حضرت فرمود: «به خاطر اینکه نوح (علیه السلام) می‌دانست در میان ایشان احدی نجابت [و نیک‌سرشتی] ندارد». گفتم: «چگونه نوح (علیه السلام) این معنا را دانست»؟ حضرت فرمود: «خداوند به او وحی نموده بود: أَنَّهُ لَنْ یُؤْمِنَ مِنْ قَوْمِکَ إِلَّا مَنْ قَدْ آمَنَ. در این وقت بود که نوح (علیه السلام) آن‌ها را این چنین نفرین کرد»».

امام صادق (علیه السلام)- نوح (علیه السلام) سیصدسال در میان قومش دعوت به خداوند می‌کرد ولی آن‌ها او را اجابت نمی‌کردند، پس نوح (علیه السلام) تصمیم گرفت که آن‌ها را هنگام طلوع خورشید نفرین کند، در آن هنگام دوازده‌هزار گروه از ملائکه‌ی آسمان دنیا که از بزرگان ملائکه بودند به نزد نوح (علیه السلام) آمده و از او خواستند تا قومش را نفرین نکند در نتیجه نوح (علیه السلام) گفت: «من سیصدسال دیگر به آن‌ها مهلت می‌دهم». وقتی که ششصدسال از دعوت نوح (علیه السلام) گذشت و آن‌ها ایمان نیاوردند؛ مجدّداً نوح (علیه السلام) تصمیم گرفت که آن‌ها را نفرین کند. این‌بار هم دوازده هزار گروه از ملائکه‌ی آسمان دوّم به نزد او آمدند و گفتند: «از تو می‌خواهیم که آن‌ها را نفرین نکنی». مجدّداً نوح (علیه السلام) گفت: «من سیصدسال دیگر به آن‌ها مهلت می‌دهم». سرانجام وقتی نهصدسال از دعوت نوح (علیه السلام) گذشت و ایمان نیاوردند نوح (علیه السلام) بر نفرین خود مصمّم شد. آن وقت خدای متعال این آیه را به او نازل فرمود: أَنَّهُ لَنْ یُؤْمِنَ مِنْ قَوْمِکَ إِلَّا مَنْ قَدْ آمَن آن وقت نوح (علیه السلام) فرمود: و نوح گفت: ای پروردگار من، بر روی زمین هیچ‌یک از کافران را مگذار. (نوح/۲۶)

امام صادق (علیه السلام)- وشّاء گوید: از امام رضا (علیه السلام) شنیدم که فرمود: پدرم از امام صادق (علیه السلام) نقل می‌کرد که خداوند متعال به نوح (علیه السلام) وحی کرد: «ای نوح (علیه السلام)! او از کسان تو نیست. (هود/۴۶) زیرا پسرش با او مخالفت می‌کرد و در عوض خداوند کسانی‌که از وی اطاعت و تبعیّت می‌کردند را در زمره‌ی اهل او به شمار می‌آورد». وشّاء می‌گوید: «امام (علیه السلام) از من پرسید: مردم آیه‌ی مربوط به پسر نوح (علیه السلام) را چگونه تلاوت می‌کنند»؟ من پاسخ دادم: «به دو شکل قرائت می‌کنند: اوّل إِنَّهُ عَمَلٌ غَیْرُ صَالِحٍ؛ [او خود [سمبل] کار زشت است] و وجه دوّم آن، إِنَّهُ عَمِلَ غَیْرَ صَالِحٍ (او کار زشت انجام می‌دهد و ثمره‌ی کار زشت است. منظور از آن این است که این پسر، فرزند نوح (علیه السلام) نیست بلکه زنازاده است). امام (علیه السلام) فرمود: «اشتباه می‌کنند که چنین تلاوت می‌کنند. وی پسر نوح (علیه السلام) است ولی وقتی که خداوند تبارک‌وتعالی دید که او با دین نوح (علیه السلام) مخالفت می‌کند، رابطه‌ی فرزندی‌اش را نفی کرد».