آیه يَوْمَ يَأْتِ لا تَكَلَّمُ نَفْسٌ إِلاَّ بِإِذْنِهِ فَمِنْهُمْ شَقِيٌّ وَ سَعيدٌ [105]
آن روز که [قیامت و زمان مجازات] فرارسد، هیچ‌کس جز به اجازه‌ی او سخن نمى‌گوید؛ گروهى از آن‌ها بدبختند و گروهى سعادتمند.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عن عبدالله‌بن‌سلام: سَأَلْتُ رَسُولَ‌اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فَقُلْتُ أَخْبِرْنِی أَ یُعَذِّبُ اللَّهُ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ خَلْقاً بِلَا حُجَّهًٍْ فَقَالَ مَعَاذَ اللَّهِ قُلْتُ فَأَوْلَادُ الْمُشْرِکِینَ فِی الْجَنَّهًِْ أَمْ فِی النَّارِ فَقَالَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَوْلَی بِهِمْ إِنَّهُ إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَهًِْ ... یَأْمُرُ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَطْفَالَ الْمُشْرِکِینَ أَنْ یُلْقُوا أَنْفُسَهُمْ فِی تِلْکَ النَّارِ فَمَنْ سَبَقَ لَهُ فِی عِلْمِ اللَّهِ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ أَنْ یَکُونَ سَعِیداً أَلْقَی نَفْسَهُ فِیهَا فَکَانَتْ عَلَیْهِ بَرْداً وَ سَلَاماً کَمَا کَانَتْ عَلَی إِبْرَاهِیمَ (علیه السلام) وَ مَنْ سَبَقَ لَهُ فِی عِلْمِ اللَّهِ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ أَنْ یَکُونَ شَقِیّاً امْتَنَعَ فَلَمْ یُلْقِ نَفْسَهُ فِی النَّارِ فَیَأْمُرُ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی النَّارَ فَتَلْتَقِطُهُ لِتَرْکِهِ أَمْرَ اللَّهِ وَ امْتِنَاعِهِ مِنَ الدُّخُولِ فِیهَا فَیَکُونُ تَبَعاً لِآبَائِهِ فِی جَهَنَّمَ وَ ذَلِکَ قَوْلُهُ عَزَّ‌وَ‌جَلَ فَمِنْهُمْ شَقِیٌّ وَ سَعِیدٌ فَأَمَّا الَّذِینَ شَقُوا فَفِی النَّارِ لَهُمْ فِیها زَفِیرٌ وَ شَهِیقٌ خالِدِینَ فِیها ما دامَتِ السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ إِلَّا ما شاءَ رَبُّکَ إِنَّ رَبَّکَ فَعَّالٌ لِما یُرِیدُ وَ أَمَّا الَّذِینَ سُعِدُوا فَفِی الْجَنَّةِ خالِدِینَ فِیها ما دامَتِ السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ إِلَّا ما شاءَ رَبُّکَ عَطاءً غَیْرَ مَجْذُوذ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- عبدالله‌بن‌سلام می‌گوید: از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) پرسیدم: «آیا پروردگار متعال مردمی را بدون دلیل عذاب خواهد نمود»؟ رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «پناه می‌برم به خدای متعال [چنین نیست]». پرسیدم: «بنابراین فرزندان افراد مشرک، در بهشت خواهند بود یا در جهنّم»؟ فرمود: «خداوند به آنان سزاوارتر است. آنگاه که روز قیامت برپا شود... خداوند متعال به کودکان افراد مشرک دستور می‌دهد، که خود را در آن آتش افکنند و هر کدام از آنان که مقرّر شده، خوشبخت باشند، خود را در آن آتش انداخته و آتش بر آنان سرد و خنک می‌شود، همان‌طور که آتش بر ابراهیم (علیه السلام)، سرد و خنک شد. امّا آن دسته از کودکانی که در علم پروردگار، مقرّر شده که بدبخت و سیاه‌روز باشند، خود را در آن آتش نمی‌افکنند؛ بنابراین خداوند به آن آتش فرمان می‌دهد، که آن کودکان را به خاطر تمرّد از دستور الهی و امتناع‌کردن از ورود به آتش برگیرد. و به‌این‌ترتیب، آنان نیز در ورود به جهنّم، پیرو نیاکان خویش خواهند شد. خداوند متعال در این آیه به همین موضوع اشاره فرموده است: فَمِنْهُمْ شَقِیٌّ وَ سَعِیدٌ، فَأَمَّا الَّذِینَ شَقُواْ فَفِی النَّارِ لَهُمْ فِیهَا زَفِیرٌ وَ شَهِیقٌ، خَالِدِینَ فِیهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَ الأَرْضُ إِلاَّ مَا شَاء رَبُّکَ إِنَّ رَبَّکَ فَعَّالٌ لِّمَا یُرِیدُ، وَ أَمَّا الَّذِینَ سُعِدُواْ فَفِی الجَنَّةِ خَالِدِینَ فِیهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَ الأَرْضُ إِلاَّ مَا شَاء رَبُّکَ عَطَاء غَیْرَ مَجْذُوذٍ.