آیه ۱۲ - سوره هود

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- جابربن ارقم می‌گوید: «من و برادرم زیدبن ارقم در مجلسی نشسته بودیم و حرف می‌زدیم که مردی اسب سوار که بار سفر داشت به ما نزدیک شد و سلام کرد، ایستاد و گفت: «آیا در بین شما فردی به نام زیدبن ارقم است»؟ زید گفت: «آری من زیدبن ارقم هستم». آن مرد گفت: «آیا می‌دانی من از کجا آمده‌ام»؟ گفت: «نه»! گفت: «از شهر فسطاط مصر آمده‌ام تا در مورد حدیثی که از تو به نقل از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به من رسیده سؤال کنم». زید گفت: «چه حدیثی»؟ گفت: «حدیث غدیر خم در مورد ولایت علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام)». زید گفت: «ای برادرزاده‌ی من! آیا برای تو داستانی که قبل از غدیر خم اتّفاق افتاده را حکایت نکنم»؟ جبرئیل روح الأمین (علیه السلام) خبر ولایت علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام)را به رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) داد. پس رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به این خاطر، جماعتی را که من نیز در میان آنان بودم، به حضور خود فرا خواند تا با آنان در آن مورد به رایزنی و مشورت بپردازد و تصمیم بگیرند که آیا آن را در مراسم حج اعلام کند [یا نه]؟ ما نمی‌دانستیم چه بگوییم و حضرت محمّد (صلی الله علیه و آله) گریه کرد و جبرئیل به ایشان عرض کرد: «آیا به خاطر فرمان الهی بی‌تابی می‌کنی و ناراحت هستی»»؟ رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «نه! هرگز ای جبرئیل! امّا خداوند خودش خوب می‌داند که من از دست قریش چه رنج‌ها کشیده‌ام. آن زمان‌که رسالت مرا نپذیرفتند، پروردگار به من فرمان مبارزه و جهاد با آنان را صادر فرمود و لشکریانی از آسمان به کمک من فرستاد تا یاریم کنند. پس این جماعت، با این اوصاف چطور ممکن است به ولایت علی (علیه السلام) پس از من اقرار کرده و آن را بپذیرند»؟! پس جبرئیل از نزد رسول خدا (صلی الله علیه و آله) رفت و این آیه‌ی نازل شد: فَلَعَلَّکَ تَارِکٌ بَعْضَ مَا یُوحَی إِلَیْکَ وَ ضَآئِقٌ بِهِ صَدْرُکَ»».

امام صادق (علیه السلام)- وقتی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به علی (علیه السلام) فرمود: «از خداوند درخواست کردم که میان من و تو ولایت و دوستی را ایجاد کند، خداوند چنین کرد. از خداوند خواستم که بین من و تو عهد اخوّت ایجاد کند، او نیز چنین کرد. و از او درخواست کردم که تو را وصّی من قرار دهد و خداوند چنین کرد». در این لحظه دو نفر از قریش گفتند: «به خداوند سوگند! که یک پیمانه خرما در مشکی پوسیده نزد ما محبوب‌تر است، از آنچه که محمّد (صلی الله علیه و آله) از خداوند درخواست نموده است. چرا محمّد (صلی الله علیه و آله) از خداوند نخواست که فرشته‌ای را به کمک او بفرستد تا او را بر دشمنان یاری دهد یا گنجی را نطلبید تا او را بر فقر یاری کند؟! [یاری علی (علیه السلام) نیاز به دعا نداشت زیرا] به خدا قسم! محمّد (صلی الله علیه و آله) از علی (علیه السلام) کمکی حتّی در باطل نمی‌خواهد مگر آنکه او را اجابت می‌کند». خداوند این آیه را نازل فرمود: فَلَعَلَّکَ تَارِکٌ بَعْضَ مَا یُوحَی إِلَیْکَ وَ ضَآئِقٌ بِهِ صَدْرُکَ پس از آن رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در آخر نمازش و با صدای بلند به‌طوری که مردم آن را می‌شنیدند این‌چنین برای امیر مؤمنان (علیه السلام) دعا می‌نمود: «خداوندا! محبّت علی (علیه السلام) را در دل مؤمنان و هیبت و عظمت او را در دل منافقان قرار ده». خداوند این آیه را نازل فرمود: خدای رحمان کسانی را که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند، محبوب همه گرداند. این قرآن را بر زبان تو آسان کردیم تا پرهیزگاران را مژده دهی و ستیزه‌گران را بترسانی. (مریم ۹۷) که منظور، بنی‌امیّه است. فردی به نام رُمَع گفت: «به خدا قسم! یک پیمانه خرما در مَشکی پوسیده و کهنه برای من محبوب‌تر است از آن چه محمّد (صلی الله علیه و آله) از پروردگارش درخواست کرد. چرا محمّد (صلی الله علیه و آله) از خدا درخواست نکرد فرشته‌ای را به کمک او بفرستد تا او را یاری کند یا گنجی را نطلبید تا او را از فقر برهاند»؟! پس خداوند در منزلت علی (علیه السلام) ده آیه از سوره‌ی هود را نازل فرمود که با فَلَعَلَّکَ تَارِکٌ بَعْضَ مَا یُوحَی إِلَیْکَ آغاز و تا أَمْ یَقُولُونَ افْتَرَاهُ؛ ادامه دارد که [در آیه: أَمْ یَقُولُونَ افْتَرَاهُ منظور آن است که [کفّار] ولایت علی (علیه السلام) را دروغ می‌پندارند.