آیه ۸۰ - سوره هود

امام صادق (علیه السلام)- قوم لوط (علیه السلام) به‌سوی در آمدند؛ تا وارد خانه‌ی لوط (علیه السلام) شوند. وقتی لوط (علیه السلام) آن‌ها را دید، بلند شد و به‌سوی آن‌ها رفت و به آن‌ها فرمود: ای قوم من! فَاتَّقُوا اللهَ وَ لا تُخْزُونِ فِی ضَیْفِی أَ لَیْسَ مِنْکُمْ رَجُلٌ رَشِید و لَوْ أَنَّ لِی بِکُمْ قُوَّةً أَوْ آوِی إِلی رُکْنٍ شَدِیدٍ. پس جبرئیل فرمود: «کاش می‌دانست چه نیرویی دارد»! بر در خانه‌ی لوط (علیه السلام) جمع شدند تا وارد خانه شده و جبرئیل لوط را صدا زد و فرمود: «ای لوط (علیه السلام) بگذار وارد شوند»! و چون وارد خانه شدند، جبرئیل انگشت خود را به‌سوی آن‌ها فرود آورد و نابینا شدند».

امام علی (علیه السلام)- روایت شده است: امیرالمؤمنین (علیه السلام) بعد از رجوع از [جنگ] نهروان در مجلسی نشسته بود، سخن به اینجا کشیده شد که گفته شد: «چرا همان‌طوری که با طلحه و زبیر و معاویه جنگیدی، با ابوبکر و عمر نجنگیدی»؟ فرمود: «من همیشه مظلوم و حقّم مورد دستبرد دیگران بود». اشعث‌بن‌قیس برخاست و گفت: «ای امیرمؤمنان (علیه السلام)! چرا با شمشیرت نجنگیدی و حقّ خود را نگرفتی»؟! فرمود: «ای اشعث! سخنی گفتی؛ پس جوابش را بشنو و به خاطر بسپار و علّت را درک کن! من شش الگو از پیامبران (دارم. دومین آن‌ها لوط (علیه السلام) است؛ جایی که فرمود: قَالَ لَوْ أَنَّ لِی بِکُمْ قُوَّةً أَوْ آوِی إِلی رُکْنٍ شَدِیدٍ؛ [لوط (علیه السلام) قطعاً به خاطر ترس از ضرررساندن آنان به جان خود چنین کرد و] هرکس غیر از این بگوید، حق را انکار کرده، [با این حال که پیامبر خدا، از ترس جانش سکوت می‌کند] اوصیاء پیامبران به این کار مستحق‌تراند».

امام صادق (علیه السلام)- خداوند بعد از لوط (علیه السلام) هر پیامبری را که مبعوث گردانید، او را در میان قومش عزیز و ارجمند کرد.

امام صادق (علیه السلام)- لوط (علیه السلام) جمله لَوْ أَنَّ لِی بِکُمْ قُوَّةً أَوْ آوِی إِلَی رُکْنٍ شَدِیدٍ را تنها به این سبب گفته‌است که در آرزوی داشتن توانایی حضرت قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) بوده و منظورش از رُکْنٍ شَدِیدٍ هم این بوده که آرزوی قدرت و توانایی یاران حضرت را داشته است؛ زیرا هریک از اصحاب امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به‌اندازه‌ی چهل مرد قوی، قدرت دارند و قلب هرکدام از آن‌ها از آهن محکم‌تراست و اگر بر کوهها گذر کنند، کوهها منهدم شده و از هم می‌پاشند [ولی آنان پایدار می‌مانند] و تا وقتی رضای خدای متعال را به دست نیاورند، دست از جهاد بر نمی‌دارند و شمشیرهایشان را در نیام، نمی‌گذارند.