آیه ۸۱ - سوره هود

امام باقر (علیه السلام)- عمرو از امام باقر (علیه السلام) نقل می‌کند: «قوم لوط (علیه السلام) [قبل از آلوده‌شدن به عمل لواط] از بهترین اقوام و مخلوقات خداوند عزّوجلّ بودند، پس ابلیس شدیداً طالب گمراه‌کردن آن‌ها شد و از برتری و نیکی ایشان همین بس که وقتی برای کار خارج می‌شدند، همگی با هم بیرون می‌رفتند و فقط زنان آن‌ها در خانه باقی می‌ماندند، در نتیجه ابلیس مدام دنبال آنان می‌رفت [تا راهی برای گمراهیشان بیابد] و وقتی که از کار برمی‌گشتند، آنچه را که ساخته بودند خراب می‌کرد، پس با یکدیگر گفتند: «ما باید در کمین بنشینیم و ببینیم چه کسی متاع ما را خراب و فاسد می‌کند». به کمین نشستند، دیدند پسر جوان بسیار زیبایی آمد و متاع آن‌ها را خراب کرد، از او پرسیدند: «تو هستی که کار ما را از بین می‌بری»؟ گفت: «بله»! آن‌ها با هم اجتماع کردند، تصمیم برقتل او گرفتند، [امّا برای اینکه بدون محاکمه او را نکشند]، او را در آن شب نزد مردی زندانی کردند، وقتی که شب شد، آن پسر شروع به ناله و فریاد کرد. مرد زندانبان پرسید: «چه شده؟ چرا فریاد می‌زنی»؟ گفت: «من عادت داشتم که روی شکم پدرم می‌خوابیدم و تنها خوابم نمی‌برد». آن مرد گفت: «بیا روی شکم من بخواب». وقتی ابلیس [که خود را به‌صورت آن جوان در آورده بود]، روی شکم آن مرد خوابید، شروع کرد به تماس‌دادن بدن خود با او و در نهایت به او تعلیم داد که چگونه استمناء کند و خودش را ارضاء نماید، در مرحله‌ی دوّم به او تعلیم داد که چگونه عمل لواط را انجام دهد و خود را در اختیار او قرار داد، وقتی صبح شد ابلیس فرار کرد. آن مرد زندانبان به سایر قوم گفت: «که چه عملی با آن جوان انجام داده است». آن‌ها از این عمل غیر متعارف تعجّب کردند، به آن مبادرت کردند و کم‌کم به انجام آن معتاد شدند، تا جایی که [برای ارضای نیاز جنسی] مردان به یکدیگر اکتفاء کردند. در مرحله‌ی بعدی، در راه مسافران کمین کردند و با آن‌ها مرتکب لواط شدند تا آنجا که مردم از ترس، از کنار شهر آن‌ها عبور نمی‌کردند. وقتی که مردان به یک‌دیگر روی آوردند و زنان را ترک نمودند، ابلیس وقتی دید که کار مردان تمام است، به‌سراغ زنان رفت، خود را به صورت زن زیبایی درآورد و در مجلسی که زنان جمع بودند، به آن‌ها گفت: «مردان شما با یک‌دیگر دفع شهوت می‌کنند»؟ گفتند: «آری! به‌همین دلیل هم لوط (علیه السلام) آن‌ها را نصیحت می‌کند و از این عمل منع می‌نماید». آن وقت ابلیس آن‌ها را نیز فریب داد خود را برهنه کرد و به آن‌ها تعلیم داد که با یکدیگر مساحقه نمایند و خود را از مردان بی‌نیاز نمایند. به این ترتیب زنان هم به یکدیگر مشغول شده و اکتفا کردند. به این‌صورت حجّت بر آن‌ها تمام شد و خداوند عزّوجلّ جبرئیل، میکائیل و اسرافیل را به صورت جوانانی خوشرو که قبا پوشیده بودند به نزد لوط (علیه السلام) فرستاد. لوط (علیه السلام) فرمود: «چه می‌خواهید؟ من تا امروز انسانی به خوشرویی و جمال شما ندیده‌ام». گفتند: «آقای ما، ما را به نزد بزرگ این قوم فرستاده است». لوط (علیه السلام) گفت: «آیا آقای شما به شما از عمل زشت این قوم خبر نداده است»؟ ای پسران من! این قوم مردان را به زور می‌گیرند و با آن‌ها لواط می‌کنند تا آنجا که به خونریزی دچار شوند». آن‌ها گفتند: «آقای ما، به ما دستور داده که از میان این قریه بگذریم». لوط (علیه السلام) گفت: «من از شما درخواستی دارم». گفتند: «چه می‌خواهی»؟ گفت: «همین‎جا منتظر باشید تا وقتی که هوا تاریک شود». پس آن‌ها نشستند، آن وقت لوط (علیه السلام) دخترش را فرستاد تا برای آن‌ها نان و آب و پوشش گرم بیاورد، وقتی که دختر لوط (علیه السلام) به خانه رفت، باران گرفت و آب در دشت جاری شد لوط (علیه السلام) گفت: «برخیزید تا آهسته به منزل برویم». لوط (علیه السلام) آهسته از کنار دیوار شروع به رفتن کرد امّا ملائکه از وسط کوچه می‌رفتند، لوط (علیه السلام) گفت: فرزندان من از این کنار حرکت کنید آن‌ها گفتند: «آقای ما به ما دستور داده؛ که از وسط روستا عبور کنیم». لوط (علیه السلام) تاریکی هوا را غنیمت می‌شمرد، در این‌موقع ابلیس، فرزند کوچکی را که در دامان همسر لوط (علیه السلام) بود، گرفت و او را به داخل چاه پرتاب کرد، از داد و فریاد همسر لوط (علیه السلام) مردم در خانه او اجتماع کردند، وقتی نگاه آن‌ها به آن مردان خوش‌سیما افتاد، گفتند: «ای لوط (علیه السلام)! آیا تو هم همکار ما شده‌ای»؟! لوط (علیه السلام) گفت: «این‌ها مهمانان من هستند مرا مفتضح نسازید». گفتند: «این‌ها سه نفرند، یکی را تو بردار و دو تا را به ما بده»! لوط (علیه السلام) درحالی‌که مهمانان خود را از چنگ آن‌ها نجات‌داده و به داخل خانه می‌فرستاد، گفت: «ای کاش! من خانواده و عشیره‌ای داشتم، که شما را مانع می‌شدند و از من دفاع می‌کردند». در این وقت آن‌ها به در فشار آوردند و آن را شکستند و لوط (علیه السلام) را به گوشه‌ای پرتاب کردند. در این موقع جبرئیل گفت: «نترس! ما رسولان پروردگار تو هستیم. اینان، هرگز به تو دست نخواهند یافت. (هود/۸۱) آن وقت جبرئیل کفی از شن برگرفت و آن را به صورت آن‌ها پاشید و گفت: «رویتان سیاه باد»! در آن هنگام تمام اهل شهر کور شدند. وقتی لوط (علیه السلام) آسوده‌خاطر شد فرمود: «ای رسولان پروردگارم! به چه منظوری به اینجا آمده‌اید»؟ گفتند: «آمده‌ایم تا آن‌ها را در سحرگاه مؤاخذه و عذاب کنیم». لوط (علیه السلام) فرمود: «من از شما درخواستی دارم»، گفتند: «چیست»؟ فرمود: «همین الآن عذاب را بر آنان بفرستید که من می‌ترسم تا صبح خداوند عذاب را از آنان بردارد گفتند: موعد آن‌ها صبح‌است. آیا صبح برای کسی که بخواهد کاری را انجام دهد نزدیک نیست؟ (هود/۸۱) اکنون تو دخترانت را بردار امّا همسرت را رها کن و با خود نبر و از شهر بیرون برو». امام باقر (علیه السلام) در اینجا فرمود: «خداوند لوط (علیه السلام) را رحمت کند. اگر می‌دانست که چه کسانی با او در حجره هستند می‌فهمید که او پیروز است و هرگز آرزوی قوّت و رکن شدید نمی‌کرد آنجا که [وقتی درب خانه‌اش را شکستند] گفت: کاش در برابر شما قدرتی می‌داشتم، یا می‌توانستم به تکیه‌گاهی استوار پناه ببرم. (هود/۸۰) چه پشتوانه‌ای محکم‌تر از جبرئیل که در کنار او بود.

امام باقر و امام صادق (علیها السلام)- وقتی جبرئیل به لوط (علیه السلام) فرمود: «إِنَّا رُسُلُ رَبِّکَ لوط (علیه السلام) به جبرئیل فرمود: «ای جبرئیل در عذاب این قوم شتاب کن»! جبرئیل فرمود: «آری! [چنین می‌کنیم]» لوط (علیه السلام) فرمود: «ای جبرئیل! در عذاب ایشان تعجیل کن»! جبرئیل فرمود: إِنَّ مَوْعِدَهُمُ الصُّبْحُ أَ لَیْسَ الصُّبْحُ بِقَرِیبٍ سپس جبرئیل فرمود: «ای لوط (علیه السلام)! خود و فرزندانت از این روستا بیرون روید؛ تا به فلان مکان برسید». لوط (علیه السلام) فرمود: «ای جبرئیل! الاغ‌های سواری من نحیف و ناتوان هستند و نمی‌توانند ما را به سرعت از این قریه به فلان موضع ببرند». جبرئیل فرمود: «وقت را مغتنم شمرده و زود از اینجا بیرون روید». لوط (علیه السلام) با همراهانش از قریه بیرون رفتند، زمان می‌گذشت تا سحر فرارسید، جبرئیل در این‌هنگام به روستای ستمگران فرود آمد و بالش را زیر روستا برد تا آن را از بیخ کَنْد و بلند نمود و سپس شهر را بر اهلش واژگون ساخت و دیوارهای شهر را با سنگ‌هایی از گل سخت‌شده هدف اصابت قرارداد، همسر لوط (علیه السلام) صدای مهیب و هولناکی شنید و به‌سبب آن هلاک شد.

امام صادق (علیه السلام)- فَأَسْرِ بِأَهْلِکَ بِقِطْعٍ مِنَ اللَّیْلِ؛ در پاره‌ای از شب تاریک، خانواده‌ات را حرکت ده!