آیه وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى عَلَى اللهِ كَذِباً أُولئِكَ يُعْرَضُونَ عَلى رَبِّهِمْ وَ يَقُولُ الْأَشْهادُ هؤُلاءِ الَّذينَ كَذَبُوا عَلى رَبِّهِمْ أَلا لَعْنَةُ اللهِ عَلَى الظَّالِمينَ [18]
چه کسى ستمکارتر است از آن کس که بر خدا دروغ بسته؟! آنان [روز رستاخیز] بر پروردگارشان عرضه مى‌شوند در‌حالى‌که شاهدان (پیامبران و فرشتگان) مى‌گویند: «این‌ها همان کسانى هستند که به پروردگارشان دروغ بستند. اینک لعنت خدا بر ستمکاران باد»!
الباقر (علیه السلام)- سألت أباجعفر (علیه السلام) عن قول الله وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَری عَلَی اللهِ کَذِباً أُولئِکَ یُعْرَضُونَ عَلی رَبِّهِمْ إلی قوله وَ یَبْغُونَها عِوَجاً فقال هم أربعهًْ ملوک من قریش یتبع بعضهم بعضا.
امام باقر (علیه السلام)- وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَری عَلَی اللهِ کَذِباً أُولئِکَ یُعْرَضُونَ عَلی رَبِّهِمْ وَ یَقُولُ الْأَشْهادُ هؤُلاءِ الَّذینَ کَذَبُوا عَلی رَبِّهِمْ أَلا لَعْنَةُ اللهِ عَلَی الظَّالِمینَ، الَّذینَ یَصُدُّونَ عَنْ سَبیلِ اللهِ وَ یَبْغُونَها عِوَجاً؛ آن‌ها چهار پادشاه از قریش هستند که یکی پس از دیگری حکومت کرد.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- حُذَیْفَهًُْ بْنُ الْیَمَانِ عَنِ النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) فِی خَبَرٍ أَنَّ اللَّهَ فَرَضَ عَلَی الْخَلْقِ خَمْسَهًًْ فَأَخَذُوا أَرْبَعَهًًْ وَ تَرَکُوا وَاحِداً فَسُئِلَ عَنْ ذَلِکَ قَالَ الصَّلَاهًُْ وَ الزَّکَاهًُْ وَ الصَّوْمُ وَ الْحَجُّ قَالُوا فَمَا الْوَاحِدُ الَّذِی تَرَکُوا قَالَ وَلَایَهًُْ عَلِیِّ‌بْنِ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) قَالُوا هِیَ وَاجِبَهًٌْ مِنَ اللَّهِ قَالَ نَعَمْ قَالَ اللَّهُ تَعَالَی فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَری عَلَی اللهِ کَذِباً الْآیَاتِ. قوله تعالی وَ یَقُولُ الْأَشْهادُ هؤُلاءِ الَّذِینَ کَذَبُوا عَلی رَبِّهِمْ إلی قوله تعالی أُولئِکَ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ ما کانُوا یَفْتَرُونَ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- حذیفه از پیامبر (صلی الله علیه و آله) نقل می‌کند: «خداوند متعال پنج چیز را بر بندگانش واجب گردانیده است، امّا مردم چهار چیز را پذیرفتند و یک مورد را رها کردند». پرسیدند: «آن چهار چیز چیست»؟ فرمود: «نماز و زکات و حج و روزه». پرسیدند: «آن یکی که رهایش کردند چه بود»؟ فرمود: «ولایت علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام)». پرسیدند: «آیا این مسئله را خداوند واجب گردانیده است»؟ فرمود: «بله! خداوند می‌فرماید: وَ یَقُولُ الْأَشْهادُ هؤُلاءِ الَّذِینَ کَذَبُوا عَلی رَبِّهِمْ ... أُولئِکَ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ ما کانُوا یَفْتَرُونَ.
الباقر (علیه السلام)- عَنْ أَبِی عُبَیْدَهًَْ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَاجَعْفَرٍ (علیه السلام) عَنْ قَوْلِهِ وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَی عَلَی اللهِ کَذِباً أُولئِکَ یُعْرَضُونَ عَلَی رَبِّهِمْ إِلَی قَوْلِهِ یَبْغُونَهَا عِوَجاً. قَالَ: أَیْ یَطْلُبُونَ لِسَبِیلِ اللَّهِ زَیْغاً عَنِ الِاسْتِقَامَهًِْ، یُحَرِّفُونَهَا بِالتَّأْوِیلِ وَ یَصِفُونَهَا بِالِانْحِرَافِ عَنِ الْحَقِّ وَ الصَّوَابِ.
امام باقر (علیه السلام)- ابوعبیده گفت: از امام باقر (علیه السلام) درباره‌ی تفسیر آیه: وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَی عَلَی اللهِ کَذِبًا أُوْلَئِکَ یُعْرَضُونَ عَلَی رَبِّهِمْ یَقُولُ الْأَشْهادُ هؤُلاءِ الَّذینَ کَذَبُوا عَلی رَبِّهِمْ أَلا لَعْنَةُ اللهِ عَلَی الظّالِمینَ الَّذِینَ یَصُدُّونَ عَن سَبِیلِ اللهِ وَ یَبْغُونَهَا عِوَجًا پرسیده شد، امام (علیه السلام) فرمود: «یعنی می‌خواهند راه خداوند را از مسیر استوار خود به انحراف بکشانند آن را با تأویل و تفسیر، تحریف می‌کنند و با همان ویژگی انحراف از راه راست، به توصیف آن می‌پردازند».
الصّادق (علیه السلام)- الْأَشْهادُ هُمُ الْأَئِمَّهًُْ (.
امام صادق (علیه السلام)- منظور از الْأَشْهادُ همان ائمّه (هستند.
علیّبنابراهیم (رحمة الله علیه)- یَعْنِی بِالْأَشْهَادِ الْأَئِمَّهًَْ (.
علیّبنابراهیم (رحمة الله علیه)- منظور از الْأَشْهادُ ائمّه (هستند.
الباقر (علیه السلام)- نَحْنُ الْأَشْهَادُ.
امام باقر (علیه السلام)- منظور از الْأَشْهادُ ما هستیم.
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- أَلا لَعْنَةُ اللهِ عَلَی الظَّالِمِینَ آلَ مُحَمَّدٍ (حَقَّهُمْ.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- أَلاَ لَعْنَةُ الله عَلَی الظَّالِمِینَ [یعنی] آنانی که در حقّ خاندان پیامبر (صلی الله علیه و آله) ستم کردند.
المهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف)- فِیمَا وَرَدَ عَلَیَّ مِنَ الشَّیْخِ أَبِی‌جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ‌بْنِ‌عُثْمَانَ الْعَمْرِیِّ قَدَّسَ اللَّهُ رُوحَهُ فِی جَوَابِ مَسَائِلِی إِلَی صَاحِبِ الزَّمَانِ (علیه السلام) أَمَّا مَا سَأَلْتَ عَنْهُ مِنْ أَمْرِ مَنْ یَسْتَحِلُّ مَا فِی یَدِهِ مِنْ أَمْوَالِنَا أَوْ یَتَصَرَّفُ فِیهِ تَصَرُّفُهُ فِی مَالِهِ مِنْ غَیْرِ أَمْرِنَا فَمَنْ فَعَلَ ذَلِکَ فَهُوَ مَلْعُونٌ وَ نَحْنُ خُصَمَاؤُهُ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ وَ قَدْ قَالَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) الْمُسْتَحِلُّ مِنْ عِتْرَتِی (مَا حَرَّمَ اللَّهُ مَلْعُونٌ عَلَی لِسَانِی وَ لِسَانِ کُلِّ نَبِیٍّ (مُجَابٍ فَمَنْ ظَلَمَنَا کَانَ فِی جُمْلَهًِْ الظَّالِمِینَ لَنَا وَ کَانَتْ لَعْنَهًُْ اللَّهِ عَلَیْهِ لِقَوْلِهِ عَزَّوَجَلَّ أَلا لَعْنَةُ اللهِ عَلَی الظَّالِمِینَ.
حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف)- محمّدبن‌جعفر اسدی می‌گوید: از جمله چیزهایی که از شیخ ابی‌جعفر محمدبن‌عثمان‌عمری در جواب سؤال‌هایم از صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به دستم رسیده است [این است]: «در جواب سؤالت درباره‌ی کسی که اموالی از ما در دستش است و آن را حلال‌شمرده یا بدون اجازه‌ی ما مثل تصرّف در مال خودش در آن‌ها نیز تصرّف می‌کند، [می‌گویم]: «هرکس این کار را انجام بدهد ملعون است و در روز قیامت ما دشمنان او هستیم». پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «کسی که از [اموال] عترت من آنچه را خدا حرام کرده؛ حلال بداند [و در آن تصرّف کند]، به زبان من و زبان هر پیامبری که [دعایش] اجابت شده، ملعون است. پس هرکس به ما (اهل بیت () ظلم کند، در گروه ظلم‌کنندگان بر ماست و لعنت خدا بر اوست، به خاطر سخن خدای عزّوجلّ که فرمود: أَلا لَعْنَةُ اللهِ عَلَی الظَّالِمِینَ.
الباقر (علیه السلام)- مَا فِی التَّوْرَاهًِْ وَ لَا فِی الْإِنْجِیلِ وَ لَا فِی الزَّبُورِ أَحَدٌ إِلَّا عِنْدَنَا اسْمُهُ وَ اسْمُ أَبِیهِ وَ إِنَّ فِی التَّوْرَاهًِْ لَمَکْتُوباً أَلا لَعْنَةُ اللهِ عَلَی الظَّالِمِینَ.
امام باقر (علیه السلام)- در تورات و انجیل و زبور احدی نیست مگر اینکه اسم او و پدرش در نزد ما [معلوم] است. در تورات نوشته است: أَلا لَعْنَةُ اللهِ عَلَی الظَّالِمِینَ.
السّجّاد (علیه السلام)- طَلَبَ أَبُوکَ شَیْئاً لَمْ یَکُنْ لَهُ بِأَهْلٍ فَقَتَلَهُ اللَّهُ عَلَی یَدَیْ مَنْ کَانَ لَهُ أَهْلًا فَمَا ذَنْبِی فِی ذَلِکَ؟ فَقَالَ: قَالَ اللَّهُ أَلَا لَعْنَةُ اللهِ عَلَی الظَّالِمِینَ أَ فَتَرَاهُ أَنَّهُ لَعَنَ قَاتِلَهُ أَمْ نَفْسَهُ فَبُهِتَ.
امام سجاد (علیه السلام)- یزید به امام‌زین‌العابدین (علیه السلام) گفت: «پدرت چیزی طلب کرد که اهلش نبود؛ پس خدا او را به دست کسی که اهلش بود کشت. پس گناه من در این جریان چیست»؟ امام (علیه السلام) فرمود: «خداوند می‌فرماید: أَلا لَعْنَةُ الله عَلَی الظَّالِمِینَ؛ به نظر تو آیا خدا در این آیه قاتل امام حسین (علیه السلام) را لعنت کرده یا خود ایشان را؟ یزید [از جواب‌دادن عاجز و] مبهوت شد».