آیه بَقِيَّةُ اللهِ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنينَ وَ ما أَنَا عَلَيْكُمْ بِحَفيظٍ [86]
آنچه [از سرمایه‌هاى حلال]، خداوند براى شما باقى گذارده، برایتان بهتر است اگر ایمان داشته باشید. و من، نگهبان شما [و مأمور بر اجبارتان به ایمان] نیستم».
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عُمَربن‌زَاهِر: عَنْ أَبِی‌عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ سَأَلَهُ رَجُلٌ عَنِ الْقَائِمِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) یُسَلَّمُ عَلَیْهِ بِإِمْرَهًِْ الْمُؤْمِنِینَ قَالَ لَا ذَاکَ اسْمٌ سَمَّی اللَّهُ بِهِ أَمِیرَالْمؤْمِنِینَ (علیه السلام) لَمْ یُسَمَّ بِهِ أَحَدٌ قَبْلَهُ وَ لَا یَتَسَمَّی بِهِ بَعْدَهُ إِلَّا کَافِرٌ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ کَیْفَ یُسَلَّمُ عَلَیْهِ قَالَ یَقُولُونَ السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا بَقِیَّهًَْ اللَّهِ ثُمَّ قَرَأَ بَقِیَّتُ اللهِ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ.
امام صادق (علیه السلام)- عمربن‌زاهر گوید: مردی از امام صادق (علیه السلام) پرسید: «[آیا] به امام قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) با عنوان امیرمؤمنان سلام می‌کنند»؟ فرمود: «نه! خداوند آن نام را مخصوص امیرالمؤمنین (علی‌ّّبن‌ابی‌طالب (علیه السلام)) نهاده است، پیش از او کسی به این نام، نامیده نشده و بعد از او هم جز کافر آن نام را برخود نبندد». عرض کردم: «قربانت شوم! پس چگونه بر او سلام کنند»؟ فرمود: می‌گویند: «السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا بَقِیَّةَ الله»! سپس این آیه را قرائت فرمود: بَقِیَّةُ الله خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِین.
الباقر (علیه السلام)- فَإِذَا خَرَجَ قَائِمُنا (عجل الله تعالی فرجه الشریف) أَسْنَدَ ظَهْرَهُ إِلَی الْکَعْبَهًِْ وَ اجْتَمَعَ إِلَیْهِ ثَلَاثُمِائَهًٍْ وَ ثَلَاثَهًَْ عَشَرَ رَجُلًا وَ أَوَّلُ مَا یَنْطِقُ بِهِ هَذِهِ الْآیَهًُْ بَقِیَّتُ اللهِ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ ثُمَّ یَقُولُ أَنَا بَقِیَّهًُْ اللَّهِ فِی أَرْضِه.
امام باقر (علیه السلام)- وقتی قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ما ظهور کند به کعبه تکیه می‌کند و سیصدوسیزده نفر نیز، دور او جمع می‌شوند و اوّلین سخنی که می‌گوید این آیه است: بَقِیَّةُ الله خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ سپس می‌گوید: «من، «بقیّة الله» در روی زمینش هستم».
الباقر (علیه السلام)- عَنْ أبی‌بَکر خَضرَمی قَالَ: ... قَال أَبُوجَعْفَرٍ (علیه السلام) بِأَعْلَی صَوْتِهِ یَا أَهْلَ الْمَدِینَهًِْ الظَّالِمِ أَهْلُهَا أَنَا بَقِیَّهًُْ اللَّهِ یَقُولُ اللَّهُ بَقِیَّتُ اللهِ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ وَ ما أَنَا عَلَیْکُمْ بِحَفِیظٍ.
امام باقر (علیه السلام)- ابوبکر حضرمی می‌گوید: امام باقر (علیه السلام) با صدای بلند فرمود: «ای مردم شهر شام که اهلش ستمگرند! (نساء/۷۵) من بقیة الله هستم. خداوند می‌فرماید: بَقِیَّةُ اللهِ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ وَ ما أَنَا عَلَیْکُمْ بِحَفِیظٍ».
الباقر (علیه السلام)- عَن الصَّادقِ (علیه السلام) قَالَ: ثُمَّ نَادَی أَبِی (علیه السلام) بِأَعْلَی صَوْتِهِ وَ إِلی مَدْیَنَ أَخاهُمْ شُعَیْباً إِلَی قَوْلِهِ بَقِیّةُ اللهِ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ نَحْنُ وَ اللَّهِ بَقِیَّهًُْ اللَّهِ فِی أَرْضِه.
امام باقر (علیه السلام)- امام صادق (علیه السلام) می‌فرماید: پدرم با صدای بلند فریاد زد: وَ إِلیَ مَدْیَنَ أَخَاهُمْ شُعَیْبًا قَالَ یَاقَوْمِ اعْبُدُواْ اللهَ مَا لَکُم مِّنْ إِلَاهٍ غَیرُْهُ وَ لَا تَنقُصُواْ الْمِکْیَالَ وَ الْمِیزَانَ إِنیِّ أَرَئکُم بخِیرٍْ وَ إِنیِّ أَخَافُ عَلَیْکُمْ عَذَابَ یَوْمٍ محُّیط. وَ یَاقَوْمِ أَوْفُواْ الْمِکْیَالَ وَ الْمِیزَانَ بِالْقِسْطِ وَ لَا تَبْخَسُواْ النَّاسَ أَشْیَاءَهُمْ وَ لَا تَعْثَوْاْ فیِ الْأَرْضِ مُفْسِدِین. بَقِیَّتُ اللهِ خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ؛ و فرمود: «به خدا ما در روی زمین، باقی گذارده‌ی خداییم».
العسکری (علیه السلام)- عن احمدبن‌اسحاق قال خرج ابومحمدالحسن‌بن‌علی (علیه السلام) علینا وَ عَلَی عَاتِقِهِ غُلَامٌ کَأَنَّ وَجْهَهُ الْقَمَرُ لَیْلَهًَْ الْبَدْرِ مِنْ أَبْنَاءِ ثَلَاثِ سِنِینَ وَ قَالَ یَا أَحْمَدَ‌بْنَ‌إِسْحَاقَ لَوْ لَا کَرَامَتُکَ عَلَی اللَّهِ وَ عَلَی حُجَجِهِ مَا عَرَضْتُ عَلَیْکَ ابْنِی هَذَا إِنَّهُ سَمِیُّ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) ... فَنَطَقَ الْغُلَامُ (علیه السلام) بِلِسَانٍ عَرَبِیٍّ فَصِیحٍ فَقَالَ أَنَا بَقِیَّهًُْ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ وَ الْمُنْتَقِمُ مِنْ أَعْدَاءِ اللَّهِ فَلَا تَطْلُبْ أَثَراً بَعْدَ عَیْن.
امام عسکری (علیه السلام)- احمدبن‌اسحاق گوید: «امام حسن‌عسکری (علیه السلام) پیش ما آمد و بر روی شانه‌اش کودکی بود که صورتش مانند ماه تمام می‌درخشید و در حدود سه سال از عمرش می‌گذشت؛ پس [امام (علیه السلام)] فرمود: «ای احمدبن‌اسحاق! اگر شرافت و منزلت تو نزد خدای عزّوجلّ و نزد حجّت‌هایش نبود، هرگز این پسرم را به تو نشان نمی‌دادم، او همنام رسول خدا (صلی الله علیه و آله) است...». کودک به زبان عربی فصیح سخن گفت: و فرمود: «من بقیّهًْ الله در روی زمینش و انتقام‌گیرنده از دشمنانش هستم». بعد از دیدن حقیقت [با چشمان خودت]، دیگر دنبال آثار و نشانه‌ها [برای اثبات آن نگردد]»!