آیه ۴۵ - سوره هود

امام علی (علیه السلام)- روزی یکی از علمای یهودی اهل شام به مجلسی که در آن گروهی از اصحاب رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بودند، وارد شد. یهودی گفت: «ای امّت محمّد (صلی الله علیه و آله)! هیچ درجه و فضیلتی را از انبیاء (و مرسلین ترک نگفتید، جز آنکه همه‌ی آن‌ها را به پیامبر خودتان نسبت دادید. حال حاضرید به سؤالات من در آن مورد پاسخ گویید»؟ با این سؤال همه زمین‌گیر شده و هیچ نگفتند. علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) [‍وقتی این‌گونه دید]، فرمود: «آری من حاضرم»!... یهودی به او گفت: «نوح (علیه السلام) برای ذات خدای عزّوجلّ صبر کرد و هنگامی‌که از سوی قوم خود تکذیب می‌شد از آنان می‌گذشت». علی (علیه السلام) به او فرمود: «همین‌طور است و محمّد (صلی الله علیه و آله) در راه خدا صبر کرد و وقتی او را تکذیب کرده و بیرونش کردند و او را با سنگ هدف قرار دادند و ابولهب زهدان گوسفند را از بالا بر سر او ریخت. از قومش در گذشت. خداوند تبارک‌وتعالی به جابیل، فرشته‌ی مأمور کوه‌ها وحی‌کرد که؛ «کوه‌ها را بشکاف و تحت فرمان محمّد (صلی الله علیه و آله) باش»! جابیل خدمت پیامبر (صلی الله علیه و آله) آمد و گفت: «مأمورم دستور شما را اطاعت کنم؛ اگر دستور می‌دهی کوه‌ها را بر سر آن‌ها فرود آورم و هلاکشان کنم»؟! پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: «من برای رحمت مبعوث شده‌ام؛ خدایا امّت مرا هدایت فرما! آن‌ها نمی‌دانند». وای بر تو ای یهودی! نوح (علیه السلام) وقتی شاهد غرق‌شدن قوم خود بود، برای خویشاوندانش رقّت قلب پیدا کرد و برای آن‌ها دلسوزی کرد و گفت: رَبِّ إِنَّ ابْنِی مِنْ أَهْلِی و خداوند متعال فرمود: او از خاندان تو نیست، او عملی است ناصالح. (هود/۴۶) خدای عزّوجلّ می‌خواست بدین‌وسیله نوح (علیه السلام) را تسلّی بخشد. و محمّد (صلی الله علیه و آله) وقتی دشمنی قومش بر او بالا گرفت، شمشیر انتقام از نیام برکشید [درحالی‌که] نه براساس خویشاوندی از آنان گذشت و نه به خاطر بغض و خشم با آنان جنگید [بلکه مطیع امر الهی بود].

امام صادق (علیه السلام)- خیثمه‌ی‌جعفی گوید: «شبی من و مفضّلبنعمر نزد امام صادق (علیه السلام) بودیم و غیر از ما کس دیگری نبود». مفضّل‌بن‌عمر به او عرض کرد: «فدایت شوم! حدیثی برای ما می‌فرمایی که با آن شاد شویم». امام (علیه السلام) فرمود: «بله! وقتی روز قیامت شود، خداوند همه‌ی خلایق را روی زمین همواری درحالی‌که پا برهنه و عریان و غُرل هستند جمع می‌کند». عرض‌کردم: «فدایت شوم! «غُرل» چیست»؟. فرمود: «یعنی همان شکلی که اوّلین‌بار آفریده شده‌اند. آنقدر می‌ایستند تا عرق آن‌ها را فرامی‌گیرد [و مثل لگامی بر دهانشان می‌شود، که نمی‌توانند حرف بزنند]. می‌گویند: «ای کاش! خداوند [زودتر] درباره‌ی ما حکم کند؛ اگرچه [آن حکمِ] رفتن به جهنّم باشد. چون می‌پندارند با رفتن به جهنّم از این حالتی که در آن هستند خلاصی می‌یابند. سپس پیش آدم (علیه السلام) می‌آیند و می‌گویند: «تو پدر ما هستی و تو پیامبری، از پروردگارت بخواه که درباره‌ی ما حکم کند؛ اگرچه [آن حکمِ] رفتن به جهنّم باشد. آدم (علیه السلام) می‌گوید: «من صاحب شما نیستم؛ پرودگارم مرا به دست خود آفرید، بر روی عرشش حمل کرد و ملائکه را به سجده‌کردن بر من واداشت؛ سپس به من امر کرد [تا از آن درخت نخورم] امّا من معصیت او کردم، ولی شما را به‌سوی فرزند بسیار راستگویم راهنمایی می‌کنم؛ کسی که نهصدوپنجاه‌سال در میان قومش ماند و آن‌ها را دعوت کرد؛ هرچه تکذیبش کردند، تصدیق او (نوح (علیه السلام)) بیشتر شد». آنان پیش نوح (علیه السلام) می‌آیند و می‌گویند: «از پروردگارت بخواه که بین ما حکم کند، اگرچه رفتنِ به جهنّم باشد». نوح (علیه السلام) می‌گوید: «من صاحب شما نیستم؛ [زیرا] من گفتم: إِنَّ ابْنِی مِنْ أَهْلِی [امّا حتّی فرزندم نیز از خاندان من حساب نشد و هلاک شد] ولی شما را راهنمایی می‌کنم به‌سوی کسی که خدا او را در دنیا برای خود دوست انتخاب کرد؛ نزد ابراهیم (علیه السلام) بیایید». نزد ابراهیم (علیه السلام) می‌آیند؛ او می‌گوید: «من صاحب شما نیستم؛ من همان کسی هستم که [در داستان شکستن بت‌ها] گفتم: من بیمارم. (صافات/۸۹) [درحالی‌که بیمار نبودم]. ولی شما را راهنمایی می‌کنم؛ به‌سوی موسی (علیه السلام) که خدا با او سخن گفت». امام (علیه السلام) فرمود: «پیش موسی (علیه السلام) می‌آیند و به او [همان را] می‌گویند و او می‌گوید: «من صاحب شما نیستم؛ [چون] من کسی را کشته‌ام، ولی شما را راهنمایی می‌کنم به‌سوی عیسی (علیه السلام) که به‌اذن خدا خلق می‌کرد و به‌اذن خدا، کور مادرزاد و مبتلایان به پیسی را بهبودی می‌بخشید». پیش او (عیسی (علیه السلام)) می‌آیند. [او نیز] می‌گوید: «من صاحب شما نیستم ولی شما را راهنمایی می‌کنم به‌سوی احمد (صلی الله علیه و آله) که در دنیا شما را به او بشارت دادم»». سپس امام صادق (علیه السلام) فرمود: «هیچ پیامبری از فرزندان آدم (علیه السلام) تا محمّد (صلی الله علیه و آله) نیست مگر آنکه زیر پرچم محمّد (صلی الله علیه و آله) هستند».

امام علی (علیه السلام)- در حدیثی طولانی از امیرالمؤمنین (علیه السلام) ایشان در جواب یکی از زندیق‌ها که گفته بود: «می‌بینم که [خدا در قرآن] لغزش‌های پیامبرانش را آشکار کرده است، مثل اینکه وقتی نوح (علیه السلام) گفت: او از خاندان تو نیست. (هود/۴۶) او را تکذیب کرد». امام (علیه السلام) فرمود: «لغزش‌های انبیاء (و آنچه خدا در کتابش بیان فرموده، از روشن‌ترین دلیل‌ها بر حکمت نورانی و قدرت غالب و عزّت آشکار خدای عزّوجلّ است. زیرا می‌دانست که معجزات پیامبران (در نظر امّت‌هایشان بزرگ جلوه می‌کند و بعضی از این امّت‌ها، برخی از انبیاء (را معبود خود قرار می‌دهند؛ مثل آنچه نصاری در مورد فرزند مریم (سلام الله علیها) انجام دادند. پس آن را بیان‌کرد؛ تا بر پایین‌بودن آن‌ها از کمالی که مخصوص خداوند عزّوجلّ است دلالت کند».