آیه وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ [10]
و اگر بعد از شدّت و رنجى كه به او رسيده، نعمتهايى به او بچشانيم، مى‌گويد: «مشكلات از من برطرف شد، و ديگر باز نخواهد گشت!» و غرق شادى و غفلت و فخرفروشى مى‌شود...
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- إِذَا أَغْنَی اللَّهُ الْعَبْدَ ثُمَّ افْتَقَرَ أَصَابَهُ الْإِیَاسُ وَ الْجَزَعُ وَ الْهَلَعُ فَإِذَا کَشَفَ اللَّهُ عَنْهُ ذَلِکَ فَرِحَ وَ قَالَ: ذَهَبَ السَّیِّئاتُ عَنِّی إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وقتی خداوند بنده‌ای را بی‌نیاز کند سپس فقیر شود، ناامیدی و جزع و بی تابی به او دست می‌دهد و وقتی خداوند این‌ها را از او برطرف کند شادشده و می‌گوید: «ذَهَبَ السَّیِّئاتُ عَنِّی إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ.