آیه وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً إِلى قَوْمِهِ إِنِّي لَكُمْ نَذيرٌ مُبينٌ [25]
و ما نوح را به‌سوى قومش فرستادیم؛ [او به آن‌ها گفت]: من براى شما بیم‌دهنده‌اى آشکارم.
الباقر (علیه السلام)- بَعَثَ اللَّهُ نُوحاً (علیه السلام) وَ ظَهَرَتْ وَصِیَّهًُْ هِبَهًِْ اللَّهِ حِینَ نَظَرُوا فِی وَصِیَّهًِْ آدم (علیه السلام) فَوَجَدُوا نُوحاً (علیه السلام) نَبِیّاً (قَدْ بَشَّرَ بِهِ آدم (علیه السلام) فَآمَنُوا بِهِ وَ اتَّبَعُوهُ وَ صَدَّقُوهُ وَ قَدْ کَانَ آدم (علیه السلام) وَصَّی هِبَهًَْ اللَّهِ أَنْ یَتَعَاهَدَ هَذِهِ الْوَصِیَّهًَْ عِنْدَ رَأْسِ کُلِّ سَنَهًٍْ فَیَکُونَ یَوْمَ عِیدِهِمْ فَیَتَعَاهَدُونَ نُوحاً (علیه السلام) وَ زَمَانَهُ الَّذِی یَخْرُجُ فِیهِ وَ کَذَلِکَ جَاءَ فِی وَصِیَّهًِْ کُلِّ نَبِیٍّ حَتَّی بَعَثَ اللَّهُ مُحَمَّداً (صلی الله علیه و آله) وَ إِنَّمَا عَرَفُوا نُوحاً (علیه السلام) بِالْعِلْمِ الَّذِی عِنْدَهُمْ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً إِلی قَوْمِهِ إِلَی آخِرِ الْآیَهًِْ وَ کَانَ مَنْ بَیْنَ آدم (علیه السلام) وَ نُوحٍ (علیه السلام) مِنَ الْأَنْبِیَاءِ مُسْتَخْفِینَ (وَ لِذَلِکَ خَفِیَ ذِکْرُهُمْ فِی الْقُرْآنِ فَلَمْ یُسَمَّوْا کَمَا سُمِّیَ مَنِ اسْتَعْلَنَ مِنَ الْأَنْبِیَاءِ (وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ رُسُلًا قَدْ قَصَصْناهُمْ عَلَیْکَ مِنْ قَبْلُ وَ رُسُلًا لَمْ نَقْصُصْهُمْ عَلَیْکَ یَعْنِی لَمْ أُسَمِّ الْمُسْتَخْفِینَ کَمَا سَمَّیْتُ الْمُسْتَعْلِنِینَ مِنَ الْأَنْبِیَاءِ (فَمَکَثَ نُوحٌ (علیه السلام) فِی قَوْمِهِ أَلْفَ سَنَهًٍْ إِلَّا خَمْسِینَ عَاماً لَمْ یُشَارِکْهُ فِی نُبُوَّتِهِ أَحَدٌ وَ لَکِنَّهُ قَدِمَ عَلَی قَوْمٍ مُکَذِّبِینَ لِلْأَنْبِیَاءِ (الَّذِینَ کَانُوا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ آدم (علیه السلام).
امام باقر (علیه السلام)- خداوند نوح (علیه السلام) را مبعوث فرمود و جریان وصیّت‌نامه‌ی هبهًْ‌اللَّه (شیث پسر آدم (علیها السلام)) معلوم شد. هنگامی‌که در وصیّت‌نامه‌ی آدم (علیه السلام) نگریستند و دیدند که نوح (علیه السلام) پیغمبری است که آدم (علیه السلام) آمدن او را [در وصیّت‌نامه‌ی خود] بشارت داده، پس به او ایمان آورده، پیروی و تصدیقش نمودند؛ آدم (علیه السلام) به هبهًْ‌اللَّه (علیه السلام) سفارش کرده بود که این وصیّت‌نامه‌ی را در سر هر سالی یک‌بار بررسی کنند و آن روز تا آمدن نوح (علیه السلام) عید آن‌ها باشد و زمان خروجش را یادآوری کنند. و به همین‌ترتیب در وصیّت هر پیامبری آمده است تا اینکه خداوند محمّد (صلی الله علیه و آله) را برانگیخت، مردم نوح (علیه السلام) را به آن علمی می‌شناختند که در نزدشان [بود] (یعنی وصیّت‌نامه‌ی آدم (علیه السلام))، و همین است کلام خداوند عزّوجّل: وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً إِلی قَوْمِهِ إِنِّی لَکُمْ نَذیرٌ مُبینٌ و هر پیغمبری که میان آدم (علیه السلام) و نوح (علیه السلام) آمد همگی خود را پنهان می‌داشتند و از این‌جهت در قرآن نیز نامشان مخفی شده است، همین‌طور سایر پیامبرانی که به‌طور آشکارا می‌زیستند، نامشان به صراحت در قرآن مذکور است و این است معنای کلام خدای عزّوجّل: و پیامبرانی که پیش از این داستان‌هایشان را برای تو گفته‌ایم و آنان که داستان‌هایشان را برای تو نگفته‌ایم. (نساء/۱۶۴) یعنی آنان‌که به‌طور پنهانی می‌زیستند؛ مانند پیامبرانی آشکارا می‌زیستند و ما نامشان را ذکر کرده‌ایم، نامشان را نگفته‌ایم. حضرت نوح (علیه السلام) در میان قوم خویش نهصدو پنجاه‌سال ماند و در این مدّت کس دیگری با او در نبوّت شریک نبود، ولی او با مردمی روبرو شد که پیامبرانی را که میان او و آدم (علیه السلام) بودند تکذیب کرده بودند.
الصّادق (علیه السلام)- عَاشَ نُوحٌ (علیه السلام) أَلْفَیْ سَنَهًٍْ وَ ثَلَاثَمِائَهًِْ سَنَهًٍْ مِنْهَا ثَمَانُمِائَهًٍْ وَ خَمْسِینَ سَنَهًًْ قَبْلَ أَنْ یُبْعَثَ وَ أَلْفُ سَنَةٍ إِلَّا خَمْسِینَ عَاماً وَ هُوَ فِی قَوْمِهِ یَدْعُوهُمْ وَ خَمْسُمِائَهًِْ عَامٍ بَعْدَ مَا نَزَلَ مِنَ السَّفِینَهًِْ وَ نَضَبَ الْمَاءُ فَمَصَّرَ الْأَمْصَارَ وَ أَسْکَنَ وُلْدَهُ الْبُلْدَانَ ثُمَّ إِنَّ مَلَکَ الْمَوْتِ جَاءَهُ وَ هُوَ فِی الشَّمْسِ فَقَالَ السَّلَامُ عَلَیْکَ فَرَدَّ عَلَیْهِ نُوحٌ (علیه السلام) قَالَ مَا جَاءَ بِکَ یَا مَلَکَ الْمَوْتِ قَالَ جِئْتُکَ لِأَقْبِضَ رُوحَکَ قَالَ دَعْنِی أَدْخُلْ مِنَ الشَّمْسِ إِلَی الظِّلِّ فَقَالَ لَهُ نَعَمْ فَتَحَوَّلَ ثُمَّ قَالَ یَا مَلَکَ الْمَوْتِ کُلُّ مَا مَرَّ بِی مِنَ الدُّنْیَا مِثْلُ تَحْوِیلِی مِنَ الشَّمْسِ إِلَی الظِّل.
امام صادق (علیه السلام)- نوح (علیه السلام) دو هزاروسیصدسال زندگی کرد که هشتصدوپنجاه‌سال آن قبل از پیامبریش بود و پنجاه‌سال کمتر از هزار سال. (عنکبوت/۱۴) [نهصدوپنجاه سال] در بین قومش دعوت [به خدا] کرد و پانصدسال پس از آنکه از کشتی فرود آمد و آب فرونشست و شهرها را بنا نهاد و فرزندانش را در آن شهرها سکنی داد، زندگی کرد. بعد از آن ملک‌الموت درحالی‌که نوح (علیه السلام)، در آفتاب بود به سراغ وی آمد و به او سلام کرد. نوح (علیه السلام) سلام وی را پاسخ داد و گفت: «ای ملک‌الموت برای چه آمده‌ای»؟ گفت: «آمده‌ام که تو را قبض روح‌کنم». گفت: «آیا اجازه می‌دهی که از آفتاب برخیزم و به سایه بروم»؟ گفت: «آری»! نوح (علیه السلام) جابجا شد و سپس گفت: «ای ملک‌الموت! همه‌ی مدّت زندگانی من در دنیا، مانند زمان جابجاشدنم از آن آفتاب به این سایه (سریع) گذشت».
الصّادق (علیه السلام)- عَاشَ (بقی) نُوحٌ (علیه السلام) بَعْدَ النُّزُولِ مِنَ السَّفِینَهًِْ خَمْسِینَ سَنَهًًْ ثُمَّ أَتَاهُ جَبْرَئِیلُ (علیه السلام) فَقَالَ یَا نُوحُ (علیه السلام) إِنَّهُ قَدِ انْقَضَتْ نُبُوَّتُکَ وَ اسْتَکْمَلْتَ أَیَّامَکَ فَانْظُرِ الِاسْمَ الْأَکْبَرَ وَ مِیرَاثَ الْعِلْمِ وَ آثَارَ عِلْمِ النُّبُوَّهًِْ الَّتِی مَعَکَ فَادْفَعْهَا إِلَی ابْنِکَ سَامٍ.
امام صادق (علیه السلام)- نوح (علیه السلام) بعد از فرودآمدن از کشتی، پنجاه‌سال زنده ماند. سپس جبرئیل پیش او آمد و گفت: «ای نوح (علیه السلام)! پیامبری تو و عمرت به پایان رسید، پس به اسم اعظم و میراث علم و آثار علم نبوّت، که با توست نظر کن و آن را به پسرت سام بسپار».
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- إِنَّ اسْمَ نُوحٍ (علیه السلام) عَبْدُ الْغَفَّارِ وَ إِنَّمَا سُمِّیَ نُوحاً (علیه السلام) لِأَنَّهُ کَانَ یَنُوحُ عَلَی نَفْسِهِ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- اسم نوح (علیه السلام)، عبدالغفّار بود و به این علّت نوح (علیه السلام) نامیده شد که مرتّب بر نفس خود نوحه و زاری می‌کرد.