آیه ۸۴ - سوره هود

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- خداوند شعیب (علیه السلام) را به‌سوی مدین، روستایی در مسیر شام فرستاد، ولی به او ایمان نیاوردند.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- خدای عزّوجلّ [داستان] نابودی اهل مدین را بیان کرده فرمود: وَ إِلیَ مَدْیَنَ أَخَاهُمْ شُعَیْبًا قَالَ یَاقَوْمِ اعْبُدُواْ اللهَ مَا لَکُم مِّنْ إِلَاهٍ غَیرُْهُ وَ لَا تَنقُصُواْ الْمِکْیَالَ وَ الْمِیزَانَ إِنیّ‌ِ أَرَئکُم بخَِیرٍْ وَ إِنیّ‌ِ أَخَافُ عَلَیْکُمْ عَذَابَ یَوْمٍ محُّیط. وَ یَاقَوْمِ أَوْفُواْ الْمِکْیَالَ وَ الْمِیزَانَ بِالْقِسْطِ وَ لَا تَبْخَسُواْ النَّاسَ أَشْیَاءَهُمْ وَ لَا تَعْثَوْاْ فیِ الْأَرْضِ مُفْسِدِین؛ خداوند شعیب (علیه السلام) را به‌سوی مدین که شهری در مسیر شام بود فرستاد؛ ولی به او ایمان نیاوردند». خداوند سخنشان را حکایت فرمود: قالُوا یا شُعَیْبُ أَ صَلاتُکَ تَأْمُرُکَ أَنْ نَتْرُکَ ما یَعْبُدُ آباؤُنا أَوْ أَن نَّفْعَلَ فیِ أَمْوَالِنَا مَا نَشَؤُاْ إِنَّکَ لَأَنت الحَلِیمُ الرَّشِیدُ؛ آن‌ها می‌گفتند: تو سفیه و نادان هستی و خدای عزّوجلّ، خطاب إِنَّکَ لَأَنْتَ الحَلِیمُ الرَّشِیدُ را کنایه از سخنان آن‌ها آورد». خداوند آن‌ها را به خاطر کم‌کردن پیمانه و ترازو هلاک کرد. قالَ یا قَوْمِ أَ رَأَیْتُمْ إِنْ کُنْتُ عَلی بَیِّنَةٍ مِنْ رَبِّی وَ رَزَقَنِی مِنْهُ رِزْقاً حَسَناً وَ ما أُرِیدُ أَنْ أُخالِفَکُمْ إِلی ما أَنْهاکُمْ عَنْهُ إِنْ أُرِیدُ إِلَّا الْإِصْلاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَ ما تَوْفِیقِی إِلَّا بِاللهِ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ إِلَیْهِ أُنِیبُ سپس آنچه بر امّت‌های گذشته فرود آمده را به آن‌ها یادآوری کرد و آن‌ها را از آن ترساند و فرمود: یا قَوْمِ لا یَجْرِمَنَّکُمْ شِقاقِی أَنْ یُصِیبَکُمْ مِثْلُ ما أَصابَ قَوْمَ نُوحٍ أَوْ قَوْمَ هُودٍ أَوْ قَوْمَ صالِحٍ وَ ما قَوْمُ لُوطٍ مِنْکُمْ بِبَعِیدٍ قالُوا یا شُعَیْبُ ما نَفْقَهُ کَثِیراً مِمَّا تَقُولُ وَ إِنَّا لَنَراکَ فِینا ضَعِیفاً؛ که ضعفش، ضعف بینایی بود. وَ لَوْ لا رَهْطُکَ لَرَجَمْناکَ وَ ما أَنْتَ عَلَیْنا بِعَزِیزٍ. قَالَ یَقَوْمِ أَ رَهْطِی أَعَزُّ عَلَیْکُم مِّنَ اللهِ وَ اتخَّذْتُمُوهُ وَرَاءَکُمْ ظِهْرِیًّا إِنَّ رَبیّ‌ِ بِمَا تَعْمَلُونَ محُیط. وَ یَاقَوْمِ اعْمَلُواْ عَلیَ مَکاَنَتِکُمْ إِنیّ‌ِ عَامِلٌ سَوْفَ تَعْلَمُونَ مَن یَأْتِیهِ عَذَابٌ یخُزِیهِ وَ مَنْ هُوَ کَاذِبٌ وَ ارْتَقِبُواْ إِنیّ‌ِ مَعَکُمْ رَقِیب [یعنی] منتظر باشید؛ پس خداوند صیحه‌ای بر آن‌ها فرستاد و مردند. که این سخن خدا است: وَ لَمَّا جاءَ أَمْرُنا نَجَّیْنا شُعَیْباً وَ الَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا وَ أَخَذَتِ الَّذِینَ ظَلَمُوا الصَّیْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِی دِیارِهِمْ جاثِمِینَ کَأَنْ لَمْ یَغْنَوْا فِیها أَلا بُعْداً لِمَدْیَنَ کَما بَعِدَتْ ثَمُودُ.

امام کاظم (علیه السلام)- سعدبن‌سعد گوید: «از امام کاظم (علیه السلام) در مورد قومی که پیمانه‌ی قفیز را کوچک می‌سازند و با آن می‌فروشند، پرسیدم؛ فرمود: «آن‌ها کسانی هستند که اجناس و اشیاء مردم را کم می‌دهند. [و کم‌فروشی می‌کنند]»».

امام صادق (علیه السلام)- در حدیث مرفوعی درباره‌ی آیه‌ی إِنِّی أَراکُمْ بِخَیْرٍ [از امام صادق (علیه السلام) آمده است: قیمت کالاهای آنان پایین بود.