آیه وَ يا قَوْمِ لا يَجْرِمَنَّكُمْ شِقاقي أَنْ يُصيبَكُمْ مِثْلُ ما أَصابَ قَوْمَ نُوحٍ أَوْ قَوْمَ هُودٍ أَوْ قَوْمَ صالِحٍ وَ ما قوم لوط مِنْكُمْ بِبَعيدٍ [89]
و اى قوم من! دشمنى و مخالفت با من، سبب نشود که شما به همان سرنوشتى که قوم نوح یا قوم هود یاقوم صالح گرفتار شدند، گرفتار شوید. و [سرزمین] قوم لوط از شما چندان دور نیست.
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- بَعَثَ اللَّهُ شُعَیْباً (علیه السلام) إِلَی مَدْیَنَ وَ هِیَ قَرْیَهًٌْ عَلَی طَرِیقِ الشَّامِ فَلَمْ یُؤْمِنُوا بِهِ ... ثُمَّ ذَکَّرَهُمْ وَ خَوَّفَهُمْ بِمَا نَزَلَ بِالْأُمَمِ الْمَاضِیَهًِْ فَقَالَ یا قَوْمِ لا یَجْرِمَنَّکُمْ شِقاقِی أَنْ یُصِیبَکُمْ مِثْلُ ما أَصابَ قَوْمَ نُوحٍ أَوْ قَوْمَ هُودٍ أَوْ قَوْمَ صالِحٍ وَ ما قوم لوط مِنْکُمْ بِبَعِیدٍ قالُوا یا شُعَیْبُ ما نَفْقَهُ کَثِیراً مِمَّا تَقُولُ وَ إِنَّا لَنَراکَ فِینا ضَعِیفاً.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- خداوند شعیب (علیه السلام) را به‌سوی مدین که روستایی در مسیر شام بود فرستاد، ولی به او ایمان نیاوردند. سپس آنچه بر امّت‌های‌گذشته فرود آمده را به آن‌ها یادآوری کرد و آن‌ها را از آن ترساند و گفت: یا قَوْمِ لا یَجْرِمَنَّکُمْ شِقاقِی أَنْ یُصِیبَکُمْ مِثْلُ ما أَصابَ قَوْمَ نُوحٍ أَوْ قَوْمَ هُودٍ أَوْ قَوْمَ صالِحٍ وَ ما قَوْمُ لُوطٍ مِنْکُمْ بِبَعِیدٍ. قالُوا یا شُعَیْبُ ما نَفْقَهُ کَثِیراً مِمَّا تَقُولُ وَ إِنَّا لَنَراکَ فِینا ضَعِیفاً.
الباقر (علیه السلام)- کَانَ بَیْنَ إِبْرَاهِیمَ (علیه السلام) وَ هُودٍ (علیه السلام) مِنَ الْأَنْبِیَاءِ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ ما قوم لوط مِنْکُمْ بِبَعِید.
امام باقر (علیه السلام)- میان ابراهیم و هود (علیها السلام) پیامبرانی بودند و این است معنای کلام خدای عزّوجلّ وَ ما قَوْمُ لُوطٍ مِنْکُمْ بِبَعِید.