آیه وَ إِنَّ الْفُجَّارَ لَفي جَحيمٍ [14]
و بدكاران در دوزخند.
الباقر (علیه السلام)- الأَبْرَارُ نَحْنُ هُمْ وَ الْفُجَّارُ هُمْ عَدُوُّنَا.
امام باقر (علیه السلام)- الْأَبْرارَ ما هستیم و نافرمانان همانا دشمنان ما هستند.
الباقر (علیه السلام)- عَنِ الْحَسَنِ‌بْنِ‌عَلِیٍّ (علیه السلام) قَالَ: کُلُّ مَا فِی کِتَابِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ إِنَّ الْأَبْرارَ فَوَ اللَّهِ مَا أَرَادَ بِهِ إِلَّا عَلِیَّ‌بْنَ‌أَبِی طَالِبٍ (علیه السلام)وَ فَاطِمَهًَْ (سلام الله علیها) وَ أَنَا وَ الْحُسَیْنَ (علیه السلام) لِأَنَّا نَحْنُ أَبْرَارٌ بِآبَائِنَا وَ أُمَّهَاتِنَا وَ قُلُوبُنَا عَلَتْ بِالطَّاعَاتِ وَ الْبِرِّ وَ تَبَرَّأَتْ مِنَ الدُّنْیَا وَ حُبِّهَا وَ أَطَعْنَا اللَّهَ فِی جَمِیعِ فَرَائِضِهِ وَ آمَنَّا بِوَحْدَانِیَّتِهِ وَ صَدَّقْنَا بِرَسُولِهِ.
امام باقر (علیه السلام)- امام حسن (علیه السلام) فرمود: هرچه در قرآن مجید لفظ إِنَّ الْأَبْرارَ هست به خدا سوگند جز علیّ‌بن‌ابی‌طالب و فاطمه و من و حسین (علیهم السلام) کسی دیگری را منظور نکرده‌اند زیرا ما پاکان و نیکان از نظر پدرها و مادرانیم و دل‌های ما شیفته‌ی اطاعت خدا و نیکوکاری است و از دنیا و علاقه به آن بیزار است و در تمام فرایض و واجبات خدا را اطاعت نموده‌ایم و به یکتایی او ایمان داریم و پیامبرش را تصدیق نموده‌ایم.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَی أَبِی ذَرٍّ فَقَالَ یَا أَبَا ذَرٍّ ... فَکَیْفَ تَرَی حَالَنَا عِنْدَ اللَّهِ قَالَ اعْرِضُوا أَعْمَالَکُمْ عَلَی الْکِتَابِ إِنَّ اللَّهَ یَقُولُ إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِی نَعِیمٍ وَ إِنَّ الْفُجَّارَ لَفِی جَحِیمٍ قَالَ فَقَالَ الرَّجُلُ فَأَیْنَ رَحْمَهًُْ اللَّهِ قَالَ رَحْمَهًُْ اللَّهِ قَرِیبٌ مِنَ الْمُحْسِنِین.
امام صادق (علیه السلام)- امام صادق (علیه السلام) فرمود: مردی پیش ابوذر (رحمة الله علیه) آمد و عرض کرد: «ای اباذر (رحمة الله علیه) ... عرض کرد: «حال ما را در پیش خدا چگونه می‌بینی»؟ فرمود: «اعمال و کردارتان را بر کتاب خدا عرضه بدارید خداوند می‌فرماید: إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِی نَعِیمٍ* وَ إِنَّ الْفُجَّارَ لَفِی جَحِیمٍ». سپس آن مرد پرسید: «رحمت خدا در کجاست»؟ فرمود: «إِنَّ رَحْمَتَ اللهِ قَرِیبٌ مِنَ المُحْسِنِینَ همانا رحمت خدا به نیکوکاران نزدیک است».
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- لَا یَأْتِی عَلَی النَّاسِ زَمَانٌ إِلَّا أَمَاتُوا فِیهِ سُنَّهًًْ وَ أَحْیَوْا فِیهِ بِدْعَهًًْ حَتَّی تَمُوتَ السُّنَنُ وَ تَحْیَا الْبِدَعُ وَ بَعْدُ فَوَ اللَّهِ مَا أَهْلَکَ النَّاسَ وَ أَزَالَهُمْ عَنِ الْحُجَّهًِْ قَدِیماً وَ حَدِیثاً إِلَّا عُلَمَاءُ السَّوْءِ قَعَدُوا عَلَی طَرِیقِ الْآخِرَهًِْ ... فَفَتَنُوهُمْ وَ غَرُّوهُمْ وَ نَسُوا قَوْلَ اللَّهِ تَعَالَی إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِی نَعِیمٍ. وَ إِنَّ الْفُجَّارَ لَفِی جَحِیمٍ.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- زمانی بر مردم بگذرد که در آن زمان سنّت را بکشند و بدعت را زنده کنند به‌طوری که سنّت‌ها بمیرد و بدعت‌ها زنده گردد و بعد گفت به خدا سوگند که مردم را هلاک نکرد و دستشان را از دامن حجّت‌هایشان کوتاه نکرد مگر دانشمندان که سر راه آخرت می‌نشینند... آن‌ها را به این حرف‌ها فریب می‌دهند. ولی گفته‌ی خدای تعالی را فراموش کرده‌اند که می‌فرماید: إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِی نَعِیمٍ وَ إِنَّ الْفُجَّارَ لَفِی جَحِیمٍ.