آیه ۳۰ - سوره نبأ

امام باقر (علیه السلام)- وقتی خداوند بخواهد کافر را قبض روح کند، می‌فرماید: «ای فرشته‌ی مرگ! تو و یارانت به‌سوی دشمن من بروید، چون من او را آزمودم و آزمایش را نیکو انجام دادم و او را به سرای صلح و سلامت (بهشت) دعوت کردم ولی او ابا کرد جز اینکه به من ناسزا بگوید و به من و به نعمتم کافر شد و به من در بالای عرشم ناسزا گفت، پس روح او را بگیر تا او را به رو در آتش بیندازی». فرشته‌ی مرگ با چهره‌ای زشت و عبوس نزد او می‌آید ... و [خداوند] زنده، که قائم به ذات خویش است و موجودات دیگر، قائم به او هستند غضب می‌کند و می‌فرماید: ای مالک (نگهبان آتش جهنّم)! به آن‌ها بگو: بچشید، که چیزی جز عذاب بر شما نمی‌افزاییم، ای مالک! [آتش را] برافروز، برافروز که غضبم سخت شد بر کسی که بالای عرشم به من ناسزا گفت و حقّم را سبک شمرد درحالی‌که من پادشاه و بر همه‌چیز غالبم». مالک فریاد می زند: «ای اهل گمراهی و تکبّر و ثروتمندان در دار دنیا! درد محسوس دوزخ را چگونه می‌یابید»؟ می‌گویند: «قلب‌های ما را بریان کرده و گوشت‌های ما را خورده و استخوان‌های ما را شکسته است و ما فریادرسی نداریم و یاوری نداریم». مالک می‌گوید: «سوگند به عزّت پروردگارم! جز عذاب برای شما نمی‌افزایم».