آیه لابِثينَ فيها أَحْقاباً [23]
مدّت‌هاي طولاني در آن مي‌مانند.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ جَعْفَرِ‌بْنِ‌مُحَمَّدِ‌بْنِ‌عُقْبَهًَْ عَمَّنْ رَوَاهُ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ‌وَ‌جَلَ لابِثِینَ فِیها أَحْقاباً قَالَ الْأَحْقَابُ ثَمَانِیَهًُْ أَحْقَابٍ وَ الْحُقْبَهًُْ ثَمَانُونَ سَنَهًًْ وَ السَّنَهًُْ ثَلَاثُمِائَهًٍْ وَ سِتُّونَ یَوْماً وَ الْیَوْمُ کَأَلْفِ سَنَهًٍْ مِمَّا تَعُدُّون.
امام صادق (علیه السلام)- لَابِثِینَ فِیهَا أَحْقَابًا، احقاب یعنی سال‌ها و حقب یعنی یک سال و هر سال سیصدوشصت روز است که هر روز آن معادل هزار سال از آن سال‌هایی است که شما می شمارید (سال‌های این دنیا)».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- لَا یَخْرُجُ مِنَ النَّارِ مَنْ دَخَلَهَا حَتَّی یَمْکُثَ فِیهَا أَحْقَاباً وَ الْحُقْبُ بِضْعٌ وَ سِتُّونَ سَنَهًًْ وَ السَّنَهًُْ ثَلَاثُ مِائَهًٍْ وَ سِتُّونَ یَوْماً کُلُّ یَوْمٍ کَأَلْفِ سَنَهًٍْ مِمَّا تَعُدُّونَ فَلَا یَتَّکِلَنَّ أَحَدٌ عَلَی أَنْ یَخْرُجَ مِنَ النَّارِ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هرکس وارد آتش شد از آن بیرون نمی‌آید تا حقب‌ها در آن بماند و یک حقب شصت و چند سال است و یک سال سیصدوشصت روز است و هر روزی هزار سال از سال‌هایی است که شما می‌شمرید، پس کسی نگوید از آتش بیرون می‌آید.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ حُمْرَانَ‌بْنِ‌أَعْیَنَ قَال سَأَلْتُ أَبَاعَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) عَنْ قَوْلِ اللَّهِ لابِثِینَ فِیها أَحْقاباً *لا یَذُوقُونَ فِیها بَرْداً وَ لا شَراباً *إِلَّا حَمِیماً قَالَ هَذِهِ فِی الَّذِینَ یَخْرُجُونَ مِنَ النَّارِ.
امام صادق (علیه السلام)- حمران‌بن‌اعین گوید: از امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی این آیات: لَابِثِینَ فِیهَا أَحْقَابًا * لَّا یَذُوقُونَ فِیهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا، پرسیدم. فرمود: «این در مورد کسانی است که از آتش دوزخ خارج نمی‌شوند».
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ حُمْرَانَ‌بْنِ‌أَعْیَنَ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) عَنْ قَوْلِ اللَّهِ لابِثِینَ فِیها أَحْقاباً * لا یَذُوقُونَ فِیها بَرْداً وَ لا شَراباً إِلَّا حَمِیماً وَ غَسَّاقاً قَالَ: هَذِهِ فِی الَّذِینَ لَا یَخْرُجُونَ مِنَ النَّارِ.
امام صادق (علیه السلام)- حمران‌بن‌اعین گوید: از امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی سخن خداوند متعال: لابِثِینَ فِیها أَحْقاباً لا یَذُوقُونَ فِیها بَرْداً وَ لا شَراباً إِلَّا حَمِیماً وَ غَسَّاقاً پرسیدم. فرمود: «این [آیات] درباره‌ی کسانی است که از آتش بیرون نمی‌آیند».
الباقر (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) أَنَّهُ سُئِلَ عَنْ هَذِهِ الْآیَهًِْ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللهِ وَ الَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَی الْکُفَّارِ رُحَماءُ بَیْنَهُمْ تَراهُمْ رُکَّعاً سُجَّداً یَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللهِ وَ رِضْواناً فَقَالَ مَثَلٌ إجراء (أَجْرَاهُ) اللَّهُ فِی شِیعَتِنَا کَمَا یُجْرِی لَهُمْ فِی الْأَصْلَابِ ثُمَّ یَزْرَعُهُمْ فِی الْأَرْحَامِ وَ یُخْرِجُهُمْ لِلْغَایَهًِْ الَّتِی أَخَذَ عَلَیْهَا مِیثَاقَهُمْ فِی الْخَلْقِ مِنْهُمْ أَتْقِیَاءُ وَ شُهَدَاءُ وَ مِنْهُمُ الْمُمْتَحَنَهًُْ قُلُوبُهُمْ وَ مِنْهُمُ الْعُلَمَاءُ وَ مِنْهُمُ النُّجَبَاءُ وَ مِنْهُمُ النُّجَدَاءُ وَ مِنْهُمْ أَهْلُ التُّقَی وَ مِنْهُمْ أَهْلُ التَّقْوَی وَ مِنْهُمْ أَهْلُ التَّسْلِیمِ فَازُوا بِهَذِهِ الْأَشْیَاءِ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ وَ فَضَلُوا النَّاسَ بِمَا فَضَلُوا وَ جَرَتْ لِلنَّاسِ بَعْدَهُمْ فِی الْمَوَاثِیقِ حَالُهُمْ أَسْمَاؤُهُمْ حَدُّ الْمُسْتَضْعَفِینَ وَ حَدُّ الْمُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اللَّهِ إِمَّا أَنَّ یَتُوبَ عَلَیْهِمْ وَ حَدُّ عَسَی أَنْ یَتُوبَ عَلَیْهِمْ وَ حَدُّ لابِثِینَ فِیها أَحْقاباً.
امام باقر (علیه السلام)- از اباجعفر امام باقر (علیه السلام) [روایت شده است] که از ایشان (علیه السلام) درباره‌ی این آیه:؛ محمّد فرستاده‌ی خداست و کسانی که با او هستند در برابر کفّار سرسخت و شدید و در میان خود مهربانند، پیوسته آن‌ها را در حال رکوع و سجود می‌بینی درحالی‌که همواره فضل و رضای خدا را می‌طلبند. (فتح/۲۹) سؤال شد، فرمود: «[این آیه] مثلی است که خداوند درباره‌ی شیعیان ما جاری ساخت همان‌گونه که برای آن‌ها در صلب‌ها جاری می‌کند. سپس آن‌ها را در رحم‌ها می‌کارد و برای هدفی که از آن‌ها بر آن پیمان گرفته به میان خلق می‌آورد؛ بعضی از آن‌ها اهل تقوا و گواهان [اعمال] هستند، بعضی از آن‌ها قلب‌هایشان خالص شده، بعضی از آن‌ها عالمان، بعضی از آن‌ها نجیب‌ها، بعضی از آن‌ها مردان دلیر، بعضی از آن‌ها اهل پرهیزگاری، بعضی از آن‌ها اهل تقوی و بعضی از آن‌ها اهل تسلیم شدن [در برابر امر خداوند] هستند. به‌وسیله‌ی این چیزها رستگار شده‌اند. از قبل، وعده‌ای از سوی خدا به آن‌ها داده شد و بر مردم برتری یافتند به آنچه برتری یافتند. بعد از آن‌ها وضعیّت [بقیّه‌ی] مردم درباره‌ی عهد و پیمان‌ها برایشان جاری شد. علامت و نشانه آن‌ها مشخّصات مستضعفان (تضعیف شدگان)، مشخّصات واگذار شدگان به فرمان خدا [یا آن‌ها را مجازات کند و] یا توبه‌ی آنان را بپذیرد، مشخّصات [کسانی که] امید می‌رود خداوند توبه‌ی آن‌ها را بپذیرد و مشخّصات [کسانی است که] مدّت‌های طولانی در آن می‌مانند.