آیه قُلْ لِلَّذينَ آمَنُوا يَغْفِرُوا لِلَّذينَ لا يَرْجُونَ أَيَّامَ اللهِ لِيَجْزِيَ قَوْماً بِما كانُوا يَكْسِبُونَ [14]
به مؤمنان بگو: «كسانى را كه اميد به ايّام اللهِ (روز رستاخيز) ندارند مورد عفو قرار دهند تا [روزى كه] خداوند هر قومى را به اعمالى كه انجام مى‌دادند جزا دهد».
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ دَاوُدَ‌بْنِ‌کَثِیرٍ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) فِی قَوْلِ اللَّهِ عزّوجلّ قُلْ لِلَّذِینَ آمَنُوا یَغْفِرُوا لِلَّذِینَ لا یَرْجُونَ أَیَّامَ اللهِ قَالَ قُلْ لِلَّذِینَ مَنَّنَّا عَلَیْهِمْ بِمَعْرِفَتِنَا أَنْ یُعَرِّفُوا الَّذِینَ لَا یَعْلَمُونَ فَإِذَا عَرَّفُوهُمْ فَقَدْ غُفِرَ‌لَهُمْ.
امام صادق (علیه السلام)- داودبن‌کثیر گوید: امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی آیه: قُل للذِینَ آمَنُوا یَغْفِرُوا للذِینَ لا یَرْجُون أَیَّامَ اللهِ، فرمود: «این آیه بدان معناست که به کسانی که بر آن‌ها منّت گذاشتیم و شناخت خودمان را عنایت کردیم، بگو که حقیقت ما را به کسانی که ولایت ما اهل بیت را نمی‌شناسند، بشناسانند. هرگاه این کار را کردند در حقیقت برای آن‌ها طلب مغفرت و وسیله‌ی بخشش گناهانشان را فراهم کرده است».
السّجّاد (علیه السلام)- أَحْمَدُ‌بْنُ‌مُحَمَّدٍ السَّیَّارِیُّ فِی کِتَابِ الْقَرَاءَاتِ، رُوِیَ: أَنَّ عَلِیَّ‌بْنَ‌الْحُسَیْنِ (علیه السلام) ضَرَبَ غُلَاماً لَهُ ثُمَّ قَالَ قُلْ لِلَّذِینَ آمَنُوا یَغْفِرُوا لِلَّذِینَ لا یَرْجُونَ أَیَّامَ اللهِ وَ وَضَعَ السَّوْطَ مِنْ یَدِهِ فَبَکَی الْغُلَامُ فَقَالَ لَهُ لِمَ‌تَبْکِی فَقَالَ لِأَنِّی عَبْدُکَ مِمَّنْ أَرْجُو أَیَّامَ اللَّهِ فَقَالَ وَ أَنْتَ تَرْجُو أَیَّامَ اللَّهِ وَ لَا أُحِبُّ أَنْ أَمْلِکَ مَنْ یَرْجُو أَیَّامَ اللَّهِ فَائْتِ قَبْرَ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ قُلْ اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِعَلِیٍّ (علیه السلام) خَطِیئَتَهُ وَ أَنْتَ حُرٌّ لِوَجْهِ اللَّهِ.
امام سجّاد (علیه السلام)- احمدبن‌محمّد سیّاری گوید: در کتاب قرائات روایت شده: امام زین‌العابدین (علیه السلام) خواست غلامش را تنبیه کند. آیه: قُل للذِینَ آمَنُوا یَغْفِرُوا للذِینَ لا یَرْجُون أَیَّامَ اللهِ را خواند و منصرف شد و شلّاق از دستش افتاد. آن غلام شروع به گریه کرد. امام (علیه السلام) پرسید: «چرا گریه می‌کنی»؟ آن غلام پاسخ داد: «مولای من! آیا درحالی‌که من در محضر شما هستم جزو کسانی به شمار می‌آیم که به رحمت خداوند امیدی ندارند»؟ امام (علیه السلام) فرمود: «آیا تو به رحمت خداوند امیدواری»؟ آن غلام پاسخ داد: «آری»! امام (علیه السلام) فرمود: «دوست ندارم غلامی داشته باشم که به رحمت خداوند امیدوار باشد، برخیز و به‌سوی مرقد رسول خدا (صلی الله علیه و آله) برو بگو: «خدایا! گناه علیّ‌بن‌حسین (علیه السلام) را در روز قیامت مورد عفو و بخشش خودت قرار بده». تو را در راه خدا آزاد کردم».