آیه ذلِكُمْ بِأَنَّكُمُ اتَّخَذْتُمْ آياتِ اللهِ هُزُواً وَ غَرَّتْكُمُ الْحَياةُ الدُّنْيا فَالْيَوْمَ لا يُخْرَجُونَ مِنْها وَ لا هُمْ يُسْتَعْتَبُونَ [35]
اين به خاطر آن است كه شما آيات خدا را به مسخره گرفتيد و زندگى دنيا شما را فريب داد». امروز نه آنان از دوزخ بيرون آورده مى‌شوند و نه هيچ‌گونه عذرى از آن‌ها پذيرفته مى‌شود.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- ذلِکُمْ بِأَنَّکُمُ اتَّخَذْتُمْ آیاتِ اللهِ هُزُواً وَ هُمْ الأئمه (علیه السلام) أَی کَذَّبتُمُوهُم وَ استَهزَأتُم بِِهِِمْ فَالْیَوْمَ لا یُخْرَجُونَ مِنْها یَعْنِی مِنَ النَّارِ وَ لا هُمْ یُسْتَعْتَبُونَ أَیْ لَا یُجَاوِبُونَ وَ لَا یَقبِلَهُم اللَّهُ.
امام علی (علیه السلام)- ذَلکُم بِأَنَّکُمُ اتَّخَذْتُمْ آیَاتِ اللهِ هُزُوا، در اینجا منظور از نشانه‌های خداوند، ائمّه (علیهم السلام) هستند که شما آن‌ها را تکذیب کرده و مورد تمسخر قرار دادید. فَالیَومَ لا یُخْرَجُونَ مِنْهَا یعنی دیگر از آتش خارج نخواهید شد. ولا هُمْ یُسْتَعْتَبُونَ یعنی به آن‌ها پاسخی داده نخواهد شد و خداوند آن‌ها را نخواهد پذیرفت.
الصّادق (علیه السلام)- عَنِ الْمُفَضَّلِ‌بْنِ‌عُمَیْرٍ {عُمَرَ} عَنْ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ (علیه السلام) قَال: لَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَهًُْ لا تَمُدَّنَّ عَیْنَیْکَ إِلی ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ وَ لاتَحْزَنْ عَلَیْهِمْ وَ اخْفِضْ جَناحَکَ لِلْمُؤْمِنِینَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) مَنْ لَمْ یَتَعَزَّ بِعَزَاءِ اللَّهِ تَقَطَّعَتْ نَفْسُهُ عَلَی الدُّنْیَا حَسَرَات ... وَ مَنْ دَخَلَ النَّارَ مِنْ هَذِهِ الْأُمَّهًِْ مِمَّنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ فَهُوَ مِمَّنْ یَتَّخِذُ آیاتِ اللهِ هُزُواً.
امام صادق (علیه السلام)- مفضّل‌بن‌عمر از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده است: درباره‌ی تفسیر آیه: لا تَمُدَّنَّ عَیْنَیْکَ إِلی ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ وَ لا تَحْزَنْ عَلَیْهِمْ وَ اخْفِضْ جَناحَکَ لِلْمُؤْمِنِینَ فرمود: «رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: هرکس در برابر مصیبت‌های وارده صبر نکند و تسلیم خداوند نشود همواره در دنیا حسرت خواهد خورد ... و هرکس از این امّت که قرآن را خوانده به دوزخ رود از آن‌های است که آیات خدا را به مسخره گرفته‌اند.
الصّادق (علیه السلام)- فِی التَّوْرَاهًِْ أَرْبَعٌ مَکْتُوبَاتٌ وَ أَرْبَعٌ إِلَی جَانِبِهِنَّ مَنْ أَصْبَحَ عَلَی الدُّنْیَا حَزِیناً أَصْبَحَ عَلَی رَبِّهِ سَاخِطاً وَ مَنْ شَکَا مُصِیبَهًًْ نَزَلَتْ بِهِ فَإِنَّمَا یَشْکُو رَبَّهُ وَ مَنْ أَتَی غَنِیّاً فَتَضَعْضَعَ لَهُ لِشَیْءٍ یُصِیبُهُ مِنْهُ ذَهَبَ ثُلُثَا دِینِهِ وَ مَنْ دَخَلَ مِنْ هَذِهِ الْأُمَّهًِْ النَّارَ مِمَّنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ هُوَ مِمَّنْ یَتَّخِذُ آیاتِ اللهِ هُزُواً.
امام صادق (علیه السلام)- در تورات چهار نوشته است و چهار چیز به چهار طرف آنهاست: هرکس صبح چشم بر دنیا بگشاید درحالی‌که افسرده خاطر باشد، در حالی شبش را صبح کرده که بر پروردگارش خشمگین است؛ هرکس از مصیبتی که بر او فرود آمده، شکایت کند، پس همانا از پروردگارش شکایت می‌کند؛ هرکس در برابر ثروتمندی خود را خوار کند تا چیزی از آن ثروتمند به او برسد، دو سوّم دینش رفته؛ و هرکس از این امّت، از کسانی که قرآن را خوانده‌اند وارد آتش شود، او از آنان است که آیات خدا را به ریشخند گرفته است.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- مَکْتُوبٌ فِی التَّوْرَاهًِْ فِی صَحِیفَتَیْنِ إِحْدَاهُمَا مَنْ أَصْبَحَ عَلَی الدُّنْیَا حَزِیناً فَقَدْ‌أَصْبَحَ لِقَضَاءِ اللَّهِ سَاخِطاً وَ مَنْ أَصْبَحَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ یَشْکُو مُصِیبَهًًْ نَزَلَتْ بِهِ إِلَی مَنْ یُخَالِفُهُ عَلَی دِینِهِ فَإِنَّمَا یَشْکُو رَبَّهُ إِلَی عَدُوِّهِ وَ مَنْ تَوَاضَعَ لِغَنِیٍّ طَلَباً لِمَا عِنْدَهُ ذَهَبَ ثُلُثَا دِینِهِ وَ مَنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ فَمَاتَ فَدَخَلَ النَّارَ فَهُوَ مِمَّنْ یَتَّخِذُ آیاتِ اللهِ هُزُواً.
امام علی (علیه السلام)- در کتاب تورات مطلبی در دو برگ نگاشته شده است، در یکی از آن دو آمده؛ کسی که از دنیا غمگین باشد از قضای الهی ناخشنود است و فرد مؤمنی که از مصیبتی که به او رسیده به مخالف دینش شکایت کند، جز این نیست که از خدای خود به دشمن او شکایت برده و کسی که به طمعِ رسیدن به ثروت فرد توانگری به او تواضع نماید دو ثلث دین او به باد رفته، کسی که قرآن بخواند و بمیرد و به دوزخ وارد شد از شمار کسانی بوده که آیات خدا را به شوخی و ریشخند می‌گرفته است».
الصّادق (علیه السلام)- وَ مَنْ جاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَکُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِی النَّارِ فَهِیَ بُغْضُنَا أَهْلَ الْبَیْتِ لَا یَقْبَلُ اللَّهُ لَهُمْ عَمَلًا وَ لَا صَرْفاً وَ لَا عَدْلًا وَ هُمْ فِی نَارِ جَهَنَّمَ لا یُخْرَجُونَ مِنْها وَ لا یُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذابُ.
امام صادق (علیه السلام)- وَ مَنْ جاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَکُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِی النَّارِ، نیز کینه‌ی اهل بیت (علیهم السلام) است که از آن‌ها هیچ عملی را از خیر و خوبی نمی‌پذیرد. لا یُخْرَجُونَ مِنْها وَ لا یُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذابُ.