آیه ۲۷ - سوره جاثیة

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- یَوْمَئِذٍ یَخْسَرُ المُبْطِلُونَ؛ کسانی که دین خدا را باطل کردند.

حضرت زهرا (سلام الله علیها)- از فاطمه‌بنت‌حسین نقل شده است: موقعی که بیماری حضرت زهرای اطهر (سلام الله علیها) شدید شد و بر او غلبه یافت زنان مهاجرین و انصار در اطراف او اجتماع نمودند و به وی گفتند: «ای دختر رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! امشب را با مریضی چگونه صبح کردی»؟ فرمود: «درحالی‌که از دنیای شما بیزارم، دشمن مردان شما می‌باشم. من آنان را پس از اینکه آزمایش نمودم از نزد خویشتن راندم، من ایشان را بعد از اینکه امتحان کردم ملول و محکوم نمودم. چقدر قبیح است این رخنه‌ای که در اسلام ایجاد نمودند! با دین خویشتن بازی کردند، پس از اینکه آن را جدّی و قطعی گرفته بودند. صفات خود را کوبیدند و قنات را شکاف دادند. آراء خود را دچار خدعه کردند، دارای هوا و هوس با لغزش شدند، بد است؛ اعمالی از پیش برای [معاد] آن‌ها فرستاد! که نتیجه آن، خشم خداوند بود و در عذاب [الهی] جاودانه خواهند ماند. (مائده/۸۰). آنان مقام خلافت یا فدک را دستاویز قرار دادند و سنگینی آن را به دوش گرفتند، غارت‌های ایشان توسعه پیدا کرد. افراد ظالم و ستمکار دچار دماغ سوختگی و قطع اعضاء و محرومیّت خواهند شد. وای بر ایشان که مقام خلافت را از خاندان رسالت، پایه‌های نبوّت و هدایت، مهبط روح‌الامین و آن کسی (یعنی علی (علیه السلام)) که از امور دین و دنیا آگاه بود غصب و دور نمودند، آگاه باشید زیان آشکار همین است!. (زمر/۱۵). این چه انتقامی است که از حضرت علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) کشیدند. به خدا قسم! انتقام امر به معروف و نهی از منکر شمشیر علی (علیه السلام) و [جوانمردی‌های علی (علیه السلام) را از او گرفتند از قبیل] امر به معروف و نهی منکر شمشیر او، بی‌باکی از موت و مرگ، شدّت جنگیدن عقاب و جدال و غضب‌نمودن برای خدا. به خدا قسم! اگر آنان بعد از اینکه مقام خلافت را به علی (علیه السلام) واگذار نمایند از طریق واضح و حق و قبول حجّت و برهان روشن منحرف و روگردان می‌شدند، علی (علیه السلام) ایشان را به راه راست و حق راهنمایی و هدایت می‌کرد و آنان را با آرامش می‌برد، محلّ لجام او مجروح نمی‌شد، راننده‌ی وی رنج نمی‌برد، سوار او ملول نمی‌شد، علی (علیه السلام) آنان را به سرچشمه‌ای وارد می‌کرد که صاف و گوارا باشد، دو طرف آن پر می‌شد، دو طرف آن گل آلود نمی‌شد، ایشان را از پرخوری منصرف می‌نمود، در خلوت و جلوت آنان را نصیحت می‌کرد، از دنیا و مادّیات آن فایده‌ای نمی‌برد، از دنیا به چیزی نائل نمی‌گردید مگر به‌قدری که شخص عطشان آب بنوشد و شخص گرسنه قوّت لایموت برگیرد، علی (علیه السلام) شخص زاهد و دروغگو و راستگو را به ایشان معرّفی می‌نمود. خداوند [در قرآن] می‌فرماید: «اگر اهل قریه‌ها ایمان می‌آوردند و پرهیزکار می‌شدند، ما برکات آسمان و زمین را برای ایشان می‌فرستادیم، ولی افسوس که حق را تکذیب نمودند و ما آنان را به جزای اعمال زشت و ناپسندشان رساندیم. آن افرادی که از این گروه ظلم و ستم کردند به‌زودی به جزای اعمال خود خواهند رسید و معجزه و قدرتی هم نخواهند داشت. بیا و بشنو! در این عمری که کردی روزگار مطالب شگفت‌آوری را به تو نشان داد! اگر تعجّب می‌کنی از سخنان آنان تعجّب کن! کاش من می‌دانستم که ایشان به چه سندی استناد نمودند!؟ به چه تکیه‌گاهی اعتماد کردند!؟ به چه دستگیره‌ای چنگ زدند!؟ برعلیه چه خاندانی قیام کردند! چه سرپرست و همدم بدی برگزیدند! افراد ظالم بد چیزی را برگزیدند! به خدا قسم! آنان دم مرغ را گرفتند و سر آن را رها نمودند، گردن آن را از دست دادند و عقب آن را چسبیدند، سوخته باد دماغ گروهی که بااین‌حال، می‌پندارند کار نیک انجام می‌دهند!. (کهف/۱۰۴) آگاه باشید! این‌ها همان مفسدانند ولی نمی‌فهمند. (بقره/۱۲). بگو: آیا هیچ‌یک از معبودهای شما، به‌سوی حق هدایت می‌کند؟! بگو: «تنها خدا به حق هدایت می‌کند! آیا کسی که هدایت به‌سوی حق می‌کند برای پیروی شایسته‌تر است، یا آن کس که خود هدایت نمی‌شود مگر هدایتش کنند؟ شما را چه می‌شود، چگونه داوری می‌کنید»؟!. (یونس/۳۵). آگاه باش، سوگند به خداوند که تحقیقاً شتر خلافت آبستن حوادث است، دمی درنگ کنید تا فرزندش را به دنیا آورد. آنگاه از پستان شتر خلافت، جامی لبریز از خون تازه و زهری تلخ بدوشند. درآن‌هنگام یَخْسَرُ الْمُبْطِلُون، اهل باطل زیان می‌بینند.