آیه إِنَّهُمْ لَنْ يُغْنُوا عَنْكَ مِنَ اللهِ شَيْئاً وَ إِنَّ الظَّالِمينَ بَعْضُهُمْ أَوْلِياءُ بَعْضٍ وَ اللهُ وَلِيُّ الْمُتَّقينَ [19]
آن‌ها هرگز نمى‌توانند تو را در برابر خداوند بى‌نياز كنند [و از عذابش برهانند] و ستمكاران يار‌و‌ياور يكديگرند، امّا خداوند يار‌و‌ياور پرهيزگاران است.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- فَهَذَا تَأْدِیبٌ لِرَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ الْمَعْنَی لِأُمَّتِهِ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- این آیه به معنای تأدیب رسول خدا (صلی الله علیه و آله) است و معنی آن خطاب به امّتش است.
الباقر (علیه السلام)- عَنْ مُوسَی‌بْنِ‌بَکْرِ‌بْنِ‌دَأْبٍ عَمَّنْ حَدَّثَهُ عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام): أَنَّ زَیْدَ‌بْنَ‌عَلِیِّ‌بْنِ‌الْحُسَیْنِ (علیه السلام) دَخَلَ عَلَی أَبِی‌جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ‌بْنِ‌عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ مَعَهُ کُتُبٌ مِنْ أَهْلِ الْکُوفَهًِْ یَدْعُونَهُ فِیهَا إِلَی أَنْفُسِهِمْ وَ یُخْبِرُونَهُ بِاجْتِمَاعِهِمْ وَ یَأْمُرُونَهُ بِالْخُرُوجِ فَقَالَ لَهُ أَبُوجَعْفَرٍ (علیه السلام) هَذِهِ الْکُتُبُ ابْتِدَاءٌ مِنْهُمْ أَوْ جَوَابُ مَا کَتَبْتَ بِهِ إِلَیْهِمْ وَ دَعَوْتَهُمْ إِلَیْهِ فَقَالَ بَلِ ابْتِدَاءٌ مِنَ الْقَوْمِ لِمَعْرِفَتِهِمْ بِحَقِّنَا وَ بِقَرَابَتِنَا مِنْ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ لِمَا یَجِدُونَ فِی کِتَابِ اللَّهِ عزّوجلّ مِنْ وُجُوبِ مَوَدَّتِنَا وَ فَرْضِ طَاعَتِنَا وَ لِمَا نَحْنُ فِیهِ مِنَ الضِّیقِ وَ الضَّنْکِ وَ الْبَلَاءِ فَقَالَ لَهُ أَبُوجَعْفَرٍ (علیه السلام) إِنَّ الطَّاعَهًَْ مَفْرُوضَهًٌْ مِنَ اللَّهِ عزّوجلّ وَ سُنَّهًٌْ أَمْضَاهَا فِی الْأَوَّلِینَ وَ کَذَلِکَ یُجْرِیهَا فِی الْآخِرِینَ وَ الطَّاعَهًُْ لِوَاحِدٍ مِنَّا وَ الْمَوَدَّهًُْ لِلْجَمِیعِ وَ أَمْرُ اللَّهِ یَجْرِی لِأَوْلِیَائِهِ بِحُکْمٍ مَوْصُولٍ وَ قَضَاءٍ مَفْصُولٍ وَ حَتْمٍ مَقْضِیٍّ وَ قَدَرٍ مَقْدُورٍ وَ أَجَلٍ مُسَمًّی لِوَقْتٍ مَعْلُومٍ {فَ} لا یَسْتَخِفَّنَّکَ الَّذِینَ لا یُوقِنُونَ إِنَّهُمْ لَنْ یُغْنُوا عَنْکَ مِنَ اللهِ شَیْئاً فَلَا تَعْجَلْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا یَعْجَلُ لِعَجَلَهًِْ الْعِبَادِ وَ لَاتَسْبِقَنَّ اللَّهَ فَتُعْجِزُکَ الْبَلِیَّهًُْ فَتَصْرَعُک.
امام باقر (علیه السلام)- موسی‌بن‌بکر از امام باقر (علیه السلام) نقل کرده است: زیدبن‌علیّ‌بن‌الحسین (علیه السلام) مقداری نامه در دست داشت و خدمت امام باقر (علیه السلام) رسید. مردم کوفه در نامه‌ها او را دعوت به‌جانب خود و قیام می‌کردند و وعده‌ی کمک می‌دادند. امام باقر (علیه السلام) پرسید: «این نامه‌ها را آن‌ها خودشان بدون سابقه نوشته‌اند یا جواب نامه‌هایی است که قبلاً تو نوشته‌ای»؟ عرض کرد: «نه! بدون سابقه نوشته‌اند، چون عارف به حقّ ما و خویشاوندی ما با پیامبرند و در قرآن می‌بینند که دوستی و اطاعت از ما بر آن‌ها واجب است و در ضمن ناراحتی و گرفتاری ما را می‌یابند». امام (علیه السلام) فرمود: «البتّه اطاعت از پیشوای واقعی امری است که خداوند در گذشته برای پیشینیان و همین‌طور برای تمام مردم در حال و آینده لازم فرموده و مقرّر داشته؛ ولی این اطاعت و فرمانبرداری نسبت به یک‌نفر از ما خانواده است امّا علاقه و محبّت لازم است به همه‌ی اولاد پیغمبر (صلی الله علیه و آله) داشته باشند، خداوند کارها را با قضای حتمی خود روی یک میزان معیّن و حدود مرتّب و وقت مشخّصی انجام می‌دهد، و هرگز کسانی که ایمان ندارند تو را خشمگین نسازند [و از راه خود منحرف نکنند]!. (روم/۶۰). و إِنَّهُمْ لَنْ یُغْنُوا عَنْکَ مِنَ اللهِ شَیْئاً و مبادا عجله کنی که خداوند با عجله‌کردن بندگان، کاری را از موعد مقرّرش زودتر انجام نمی‌دهد. متوجّه باش که پیشی بر خدا نگیری چرا که گرفتاری دامنت را می‌گیرد و به زمین می‌افتی».