آیه ۱۹ - سوره حَشر

امام رضا (علیه السلام)- قاسم‌بن‌مسلم از برادرش نقل می‌کند که می‌گوید: از امام رضا (علیه السلام) درباره‌ی قول خدای عزّوجلّ: نَسُوا الله فَنَسِیَهُمْ سؤال کردم». فرمود: «خدای تبارک‌وتعالی فراموشی ندارد و سهو نمی‌کند آفریده‌ای که حادث‌شده فراموش نمی‌کند آیا از آن جناب عزّوجلّ نمی‌شنوی که می‌فرماید: وَ ما کانَ رَبُّکَ نَسِیًّا یعنی پروردگار تو فراموش‌کار نبود و نیست و نخواهد بود و مراد این است که بر حال تو آگاه است و هرگاه مصلحت تو تقاضا کند ما را به‌سوی تو می‌فرستد. پس فرونیامدن ما فرقه‌ی فرشتگان بر تو به‌جهت عدم امر و مشیّت اوست نه به‌جهت نسیان او! و جز این نیست که کسی را که او را فراموش کرده و دیدن روز خود را فراموش نموده سزا می‌دهد و نفس‌های ایشان را از یاد ایشان می‌برد؛ چنان‌که خدای عزّوجلّ فرموده است: وَ لا تَکُونُوا کَالَّذِینَ نَسُوا اللهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِکَ هُمُ الْفاسِقُونَ و خداوند می‌فرماید: امروز ما آنها را فراموش می‌کنیم، همان گونه که لقای چنین روزی را فراموش کردند. (اعراف/۵۱)». یعنی پس امروز ایشان را فراموش می‌کنیم چنان که آن‌ها دیدن این روز خود را فراموش کردند حضرت فرمود: یعنی آن‌ها را ترک می‌کنیم چنان‌که آن‌ها استعداد و آماده‌شدن را به‌خاطر دیدن این روز خویش ترک کردند.

امام علی (علیه السلام)- ای کمیل! از آنان مباش که خدای بزرگ در حقّ ایشان گفت: نَسُوا اللهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِکَ هُمُ الْفاسِقُونَ.