آیه قالُوا إِنَّا كُنَّا قَبْلُ في أَهْلِنا مُشْفِقينَ [26]
مى‌گويند: «ما در ميان خانواده‌ی خود ترسان بوديم [مبادا گناهان آن‌ها دامن ما را بگيرد]!
علی‌ّبن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- قالُوا إِنَّا کُنَّا قَبْلُ فِی أَهْلِنا مُشْفِقِینَ أَیْ خَائِفِینَ مِنَ الْعَذَابِ.
علی‌ّبن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- قَالوا إِنَّا کُنَّا قَبْل فِی أَهْلنَا مُشْفِقِینَ یعنی از عذاب می‌ترسیدیم.
أمیرالمومنین (علیه السلام)- عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ (علیه السلام) قَالَ: صَلَّی أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) بِالنَّاسِ الصُّبْحَ بِالْعِرَاقِ فَلَمَّا انْصَرَفَ وَعَظَهُمْ فَبَکَی وَ أَبْکَاهُمْ مِنْ خَوْفِ اللَّهِ ثُمَّ قَالَ أَمَا وَ اللَّهِ لَقَدْ عَهِدْتُ أَقْوَاماً عَلَی عَهْدِ خَلِیلِی رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ إِنَّهُمْ لَیُصْبِحُونَ وَ یُمْسُونَ شُعْثاً غُبْراً خُمْصاً بَیْنَ أَعْیُنِهِمْ کَرُکَبِ الْمِعْزَی یَبِیتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِیاماً یُرَاوِحُونَ بَیْنَ أَقْدَامِهِمْ وَ جِبَاهِهِمْ یُنَاجُونَ رَبَّهُمْ وَ یَسْأَلُونَهُ فَکَاکَ رِقَابِهِمْ مِنَ النَّارِ وَ اللَّهِ لَقَدْ رَأَیْتُهُمْ مَعَ هَذَا وَ هُمْ خَائِفُونَ مُشْفِقُونَ.
امام علی (علیه السلام)- امیرالمؤمنین (علیه السلام) نماز صبح را در عراق به جماعت خواند و سپس روی برگردانید و مردم را موعظه کرد و از خوف خدا گریه نمود و آن‌ها را [نیز] گریاند. سپس فرمود: «به خدا سوگند! مردمی را در زمان دوستم رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می‌شناختم که روز و شب، ژولیده و غبار آلود و گرسنه بودند و پیشانی آن‌ها مانند زانوی بُز، پینه بسته بود. آن‌ها با سجده و عبادتِ پروردگار، شب را به سر می‌بردند. گاهی روی پا ایستاده و گاهی پیشانی بر زمین می‌گذاشتند. با پروردگار خود مناجات نموده و آزادی خویش را از آتش دوزخ درخواست می‌کردند. به خدا دیدم که آن‌ها با این حال، ترسان و نگران بودند»!
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیِّ‌بْنِ‌أَبِی طَالِبٍ (علیه السلام) قَالَ: لَمَّا نَزَلَتْ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) طُوبی لَهُمْ وَ حُسْنُ مَآب ... فَلَمَّا دَفَعُوا {رُفِعُوا} إِلَی الْجَبَّارِ جَلَّ جَلَالُهُ قَالُوا رَبَّنَا أَنْتَ السَّلَامُ {وَ مِنْکَ السَّلَامُ} وَ لَکَ یَحِقُّ الْجَلَالُ وَ الْإِکْرَامُ {قَالَ فَیَقُولُ اللَّهُ أَنَا السَّلَامُ وَ مَعِیَ السَّلَامُ وَ لِی یَحِقُّ الْجَلَالُ وَ الْإِکْرَامُ} فَمَرْحَباً بِعِبَادِیَ الَّذِینَ حَفِظُوا وَصِیَّتِی فِی أَهْلِ بَیْتِ نَبِیِّی وَ رَعَوْا حَقِّی وَ خَافُونِی بِالْغَیْبِ وَ کَانُوا مِنِّی عَلَی کُلِ حَالٍ مُشْفِقِینَ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- در ضمن حدیثی طولانی که در آن، حال و روزِ شیعیان امام علی (علیه السلام) در بهشت را بیان می‌نمود، فرمود: چون آن‌ها را به‌سوی خداوند متعال بالا برند، گویند: «پروردگار ما! تویی سلامتی (دوری از هر عیب و نقص) و سلامتی از جانب توست و شکوه و ارجمندی سزاوار توست». خداوند نیز فرماید: «منم سلامتی و سلامتی از جانب من است و شکوه و ارجمندی سزاوار من است؛ خوشامد به آن‌دسته از بندگانم که بر سفارش من در مورد اهل بیت پیامبرم (علیهم السلام)مراقبت نمودند و حقّ مرا مراعات کردند و در نهان از من ترسیدند و در هر حالی نسبت به من بیمناک بودند».