آیه بَلْ ظَنَنْتُمْ أَنْ لَنْ يَنْقَلِبَ الرَّسُولُ وَ الْمُؤْمِنُونَ إِلى أَهْليهِمْ أَبَداً وَ زُيِّنَ ذلِكَ في قُلُوبِكُمْ وَ ظَنَنْتُمْ ظَنَّ السَّوْءِ وَ كُنْتُمْ قَوْماً بُوراً [12]
ولى شما گمان كرديد پيامبر و مؤمنان هرگز به خانواده‌هاى خود بازنخواهند گشت و اين [پندار غلط] در دلهاى شما زينت يافته بود و گمان بد كرديد و سرانجام [در دام شيطان افتاديد و] هلاك شديد!
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- الظَّنُّ فِی کِتَابِ اللَّهِ عَلَی وَجْهَیْنِ فَمِنْهُ ظَنُّ یَقِینٍ وَ مِنْهُ ظَنُّ الشَّکِّ وَ أَمَّا الشَّکُّ فَقَوْلُهُ إِنْ نَظُنُّ إِلَّا ظَنًّا وَ مَا نَحْنُ بِمُسْتَیْقِنِینَ وَ قَوْلُهُ ظَنَنْتُمْ ظَنَّ السَّوْءِ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- ظن در قرآن بر دو وجه است یک قسم ظن به‌معنای یقین و قسم دیگر ظن به‌معنای شک است؛ امّا مصداق شک، آیه: ما تنها گمانی دراین‌باره داریم، و به هیچ وجه یقین نداریم!. (جاثیه/۳۲) و آیه: ظَنَنْتُمْ ظَنَّ السَّوْءِ می‌باشد.
الرّضا (علیه السلام)- أَحْسِنُوا الظَّنَّ بِاللَّهِ فَإِنَّ أَبَاعَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) کَانَ یَقُولُ: مَنْ حَسُنَ ظَنُّهُ بِاللَّهِ کَانَ اللَّهُ عِنْدَ ظَنِّهِ بِه.
امام رضا (علیه السلام)- به خداوند تبارک‌وتعالی خوش گمان باشید همانگونه که امام صادق (علیه السلام) می‌فرماید: «هرکس نسبت به پروردگارش خوش گمان باشد خداوند نیز به گمان بنده آگاه است».