آیه ۱۱ - سوره ملک

امام باقر (علیه السلام)- جابر جعفی از امام باقر (علیه السلام) نقل کرده است که فرمود: وقتی خداوند بخواهد کافر را قبض روح کند، می‌فرماید: «ای فرشته‌ی مرگ! تو و یارانت به‌سوی دشمن من بروید؛ چون من او را آزمودم و آزمایش را نیکو انجام دادم و او را به‌سرای صلح و سلامت (بهشت) دعوت کردم ولی او ابا کرد و جز اینکه به من ناسزا بگوید و به من و به نعمتم کافر شود، به من در بالای عرشم ناسزا گفت؛ پس روح او را بگیر تا او را به رو در آتش بیندازی». سپس آتش از پشتشان وارد می‌شود و از دل‌ها سرمی‌زند! لب‌هایش را چروکیده و جمع می‌کند و قلب را می‌ترساند و ازجا می‌کند و پوست‌ها را بریان می‌کند و پیه‌ها ذوب می‌شود و [خداوند] زنده، که قائم به ذات خویش است، و موجودات دیگر، قائم به او هستند غضب می‌کند و می‌فرماید: «ای مالک (نگهبان آتش جهنّم)! به آن‌ها بگو: بچشید که چیزی جز عذاب بر شما نمی‌افزاییم! ای مالک! [آتش را] بر افروز، بر افروز که غضبم سخت شد بر کسی که بالای عرشم بر من ناسزا گفت و حقّم را سبک شمرد درحالی‌که من پادشاه و بر همه چیز غالبم». مالک فریاد می زند: «ای اهل گمراهی و تکبّر و ثروتمندان در دار دنیا! درد محسوس دوزخ را چگونه می‌یابید»؟ می‌گویند: «قلب‌های ما را بریان کرده و گوشت‌های ما را خورده و استخوان‌های ما را شکسته است و ما فریادرسی نداریم و یاوری نداریم». مالک می‌گوید: «سوگند به‌عزّت پروردگارم جز عذاب برای شما نمی‌افزایم». می‌گویند: «اگر پروردگارمان ما را عذاب کند، هیچ ظلمی به ما نکند». مالک می‌گوید: فَاعْتَرَفُوا بِذَنْبِهِمْ فَسُحْقاً لِأَصْحابِ السَّعِیرِ یعنی دور باد اهل آتش سوزان [از رحمت خدا].