آیه وَ الصُّبْحِ إِذا تَنَفَّسَ [18]
و به صبح، هنگامي‌كه بدمد.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- عَنِ ابْنِ‌نُبَاتَهًَْ عَنْ عَلِیٍّ (علیه السلام) قَالَ: سَأَلَهُ ابْنُ‌الْکَوَّاءِ عَنْ قَوْلِهِ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ ... وَ الصُّبْحِ إِذا تَنَفَّسَ قَالَ یَعْنِی بِذَلِکَ الْأَوْصِیَاءَ یَقُولُ إِنَّ عِلْمَهُمْ أَنْوَرُ وَ أَبْیَنُ مِنَ الصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ.
امام علی (علیه السلام)- اصبغ‌بن‌نباته گوید: ابن کوّاء از امام علی (علیه السلام) درباره‌ی: ... وَ الصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ. پرسید. فرمود: «منظور اوصیاء (علیهم السلام) هستند یعنی علم آن‌ها درخشان‌تر و آشکارتر از دمیدن صبح است».
الرّضا (علیه السلام)- عَنْ أَبِی الْحُسَیْنُ‌بْنُ‌عَلِیٍّ (علیه السلام) قَالَ: کَانَ عَلِیُّ‌بْنُ‌أَبِی طَالِبٍ (علیه السلام) بِالْکُوفَهًِْ فِی الْجَامِعِ إِذْ قَامَ إِلَیْهِ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الشَّامِ ... وَ سَأَلَهُ عَنْ شَیْءٍ تَنَفَّسَ لَیْسَ لَهُ لَحْمٌ وَ لَا دَمٌ فَقَالَ ذَاکَ الصُّبْحُ إِذا تَنَفَّس.
امام رضا (علیه السلام)- احمدبن‌عامر طائی گوید: امام رضا (علیه السلام) از قول پدرانشان از حسین‌بن‌علی (علیه السلام) نقل نمود که امام علی (علیه السلام) در مسجد جامع کوفه بود که مردی از اهل شام برخاست... پرسید: «چیست که تنفّس می‌کند، ولی گوشت و خون ندارد»؟ حضرت فرمود: آن صبح است».
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ الصُّبْحِ إِذا تَنَفَّسَ قَالَ إِذَا ارْتَفَع.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- منظور از وَ الصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ آن زمان است که می دمد.