آیه وَ لَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبينِ [23]
به يقين او [جبرئيل] را در افق روشن ديده است.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ مُحَمَّدِ‌بْنِ‌أَبِی حَمْزَهًَْ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: مَنْ قَالَ فِی کُلِّ یَوْمٍ مِنْ شَعْبَانَ سَبْعِینَ مَرَّهًًْ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ الَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِیمُ الْحَیُّ الْقَیُّومُ وَ أَتُوبُ إِلَیْهِ کُتِبَ فِی الْأُفُقِ الْمُبِینِ قُلْتُ وَ مَا الْأُفُقُ الْمُبِینُ قَالَ قَاعٌ بَیْنَ یَدَیِ الْعَرْشِ فِیهِ أَنْهَارٌ تَطَّرِدُ فِیهِ الْقِدْحَانُ عَدَدَ النُّجُومِ.
امام صادق (علیه السلام)- محمّدبن‌أبی‌حمزه از امام صادق (علیه السلام) نقل می‌کند که فرمود: «هرکس در هر روز از ماه شعبان یک‌بار این عبارت را بگوید: طلب آمرزش می کنم و دست توبه بلند می کنم به‌سوی خدایی که خدایی جز او نیست و او رحمان و رحیم و زنده و پایدار است. نام وی در افق مبین ثبت می‌شود». به ایشان عرض کردم: «افق مبین چیست»؟ فرمود: «سرزمینی رو به روی عرش است که رودهایی در آن جاری است و جام‌هایی به تعداد ستارگان در آنجا وجود دارد».